Νοέμβρης 1992… Στις αρχές του μήνα ο δημοκρατικός Μπιλ Κλίντον επικρατούσε τον ρεπουμπλικάνου Τζόρτζ Μπους του πρεσβύτερου και γινόταν ο νέος πλανητάρχης. Στην Ελλάδα, στην κορυφή της ατζέντας της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη βρίσκονταν οι προ μερικών μηνών υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, καθώς και το Μακεδονικό ζήτημα που είχαν εγείρει τα Σκόπια (παρεμπιπτόντως, και τα δύο θέματα εκείνης της εποχής παραμένουν ακόμα και σήμερα μπερδεμένα, αλλά και «αγκάθια» για τη χώρα μας).
Στον αθλητισμό η Ελλάδα δεν είχε ακόμη ξεμεθύσει από τα ανέλπιστα χρυσά μετάλλια του Πύρρου Δήμα και της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης.
Στην ιδιωτική πλέον τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα η –εν συνεχεία- μακροβιότερη ελληνική σειρά «Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, και παράλληλα ξεκινούσε μια πρωτοποριακή για την εποχή κωμωδία, οι «Απαράδεκτοι» με εντυπωσιακή τηλεθέαση.
Και στην Κίσαμο, την δημοτική αρχή -της οποίας ηγούντο ο αείμνηστος Νίκος Κατζουράκης– απασχολούσε το θέμα του Βιολογικού Καθαρισμού.
Μέσα, λοιπόν, σε όλα τα παραπάνω γεγονότα, εκεί γύρω στα ξημερώματα της Τετάρτης 25 Νοεμβρίου 1992… γεννήθηκαν οι «Νέοι Ορίζοντες». Και θα σας εκμυστηρευτώ κάτι: η «κυοφορία» της εφημερίδας αυτής διήρκησε πολύ περισσότερο από 9 μήνες. Ήταν κάτι που με «βασάνιζε» αρκετά χρόνια, για την ακρίβεια από την εποχή που φοιτούσα στον «Όμηρο», την ιστορική σχολή δημοσιογραφίας που ίδρυσε ο σπουδαίος δημοσιογράφος, συγγραφέας και ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς.
Τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, που αν επέλεγες να γίνεις δημοσιογράφος όλοι σε έβλεπαν σαν μια μικρογραφία του Νιλ Άρμστρονγκ, του πρώτου ανθρώπου που πάτησε στο φεγγάρι!
Τα χρόνια πέρασαν, και η ιδέα να εκδώσω ένα έντυπο στον τόπο που γεννήθηκα όχι μόνο δεν εξασθενούσε, αλλά ενισχύονταν μέρα με τη μέρα. Το μόνο που έλειπε ήταν το έναυσμα, μια σπίθα που θα ενισχύσει τη φωτιά που σιγόκαιγε μέσα μου. Και το έναυσμα αυτό μου το έδωσε ένα μεγάλης διάρκειας οδοιπορικό που πραγματοποίησα σε ολόκληρη (κυριολεκτικά) την Επαρχία Κισάμου, αλλά και στην… δεύτερη Κίσαμο που ζει και δημιουργεί στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
Κάποιοι με αντιμετώπισαν με καχυποψία, άλλωστε ήταν η εποχή που τα χρωματιστά (και επιδοτούμενα από αόρατους χορηγούς) κομματικά έντυπα ξεπηδούσαν το ένα μετά το άλλο. Κάποιοι άλλοι, με προέτρεπαν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα, επισημαίνοντας μου όμως πόσο δύσκολος θα είναι ο δρόμος που σκεφτόμουν να ακολουθήσω, αλλά και την ανάγκη που είχε η Κίσαμος από μια δική της έντυπη φωνή. Έβαλα όλες τις απόψεις, θετικές και αρνητικές, σε μια ζυγαριά και προχώρησα. Μπορεί και να είχα άγνοια κινδύνου, μπορεί το συναίσθημα να νίκησε τη λογική, όμως την απόφασή μου την είχα πάρει.
Και για να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να κάνει πίσω, έδωσα μια μικρή προθεσμία για την έκδοση του πρώτου φύλλου: 25 Νοεμβρίου 1992. Αφορμή; Η επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, πέντε μέρες νωρίτερα στην Επαρχία Κισάμου, ένα σπουδαίο γεγονός για τον τόπο μας που θα «σημάδευε» ανεξίτηλα την ιστορία της εφημερίδας μας.
Αυτό ήταν… Τα ξημερώματα της εορτής της Αγίας Αικατερίνης, οι «Νέοι Ορίζοντες»… έτρεχαν στην τυπογραφική μηχανή του «ΤΥΠΟΣΤΥΛ» στην οδό Καραϊσκάκη (λίγα μέτρα από εκεί που σήμερα βρίσκονται τα γραφεία μας στα Χανιά!).
Τις πρωινές ώρες οι Ν.Ο. βρίσκονταν στα χέρια των πρώτων αναγνωστών τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία που με διακατείχε για το πώς θα υποδεχθούν οι συντοπίτες μου εκείνο το πρώτο φύλλο. Φυσικά, όπως πάντα συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τα σχόλια ήταν ανάμεικτα. Από τη μια ενθουσιασμός και παρότρυνση «να συνεχίσουμε» κι από την άλλη διστακτικότητα και σχόλια για το «ποιος βρίσκεται πίσω» από την εφημερίδα. Ειλικρινά δεν κατάλαβα ποτέ γιατί πρέπει πάντα, ντε και καλά, «κάποιος να κρύβεται πίσω» από ένα μέσο ενημέρωσης! Πιστέψτε με, αυτό είναι κάτι που απασχολεί πολλούς συναδέλφους μου που έβγαλαν μια εφημερίδα για να συνδυάσουν το μεράκι τους για την έντυπη δημοσιογραφία με τη θέληση για προσφορά στον τόπο τους. Κι αν υπήρχαν, και πάντα θα υπάρχουν, εκδότες – βιτρίνες με «κάποιους από πίσω τους», αυτό είναι δικό τους πρόβλημα, όμως ο αναγνώστης ξέρει πλέον να ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι και να επιβραβεύει ή να απορρίπτει μια εφημερίδα.
Από εκείνη, λοιπόν, την ημέρα πέρασαν 27 ολόκληρα χρόνια. Κυβερνήσεις ήρθαν και παρήλθαν, το ίδιο και δημοτικές αρχές του τόπου μας. Και επειδή συνήθως μετράμε τα πάντα με Ολυμπιάδες, από τη Βαρκελώνη πήγαμε στην Ατλάντα, ήρθαμε στην Αθήνα, πήγαμε στην Κίνα, το Λονδίνο και το Ρίο ντε Τζανέιρο και περιμένουμε σε λίγες μήνες αυτήν του Τόκυο.
Από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη πήγαμε σε Ανδρέα Παπανδρέου, Σημίτη, Καραμανλή, Γιώργο Παπανδρέου, Παπαδήμο, Σαμαρά, Τσίπρα και Κυριάκο Μητσοτάκη. Από την οκταετία του Μπιλ Κλίντον περάσαμε σ’ αυτές του Τζόρτζ Μπους του νεώτερου και του Ομπάμα για να ζήσουμε πλέον αυτήν του Ντόναλντ Τραμπ.
Από την δραχμή του 1992 βρεθήκαμε στο ευρώ του 2012. Και πάει λέγοντας…
Ήμουνα νιος και γέρασα, που λένε. Τα μαλλιά μου άσπρισαν (έβαλαν το χεράκι τους και οι «Νέοι Ορίζοντες»!). Τα παιδιά μου, που εκείνη την εποχή είτε μπουσούλαγαν είτε δεν είχαν γεννηθεί ακόμα, σήμερα έχουν κάνει τις δικές τους οικογένειες. Η τεχνολογία πραγματοποίησε άλματα, οι 12 σελίδες του 1992 έφτασαν τις 32 σήμερα…
Πολλά, πάρα πολλά άλλαξαν από εκείνον τον Νοέμβρη του 1992 μέχρι σήμερα. Άλλα ευχάριστα και άλλα δυσάρεστα. Όμως αυτό που δεν άλλαξε είναι η σχέση που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια με τους αναγνώστες μας. Αυτή η ειλικρινής σχέση, που μας κάνει δυνατούς και ανθεκτικούς σε κάθε είδους δυσκολίες.
Τα τελευταία χρόνια δεχτήκαμε πολλά και δυνατά χτυπήματα κάτω από τη μέση από τις κυβερνήσεις που έσπευσαν να (συν)υπογράψουν πολλά νομοσχέδια που στόχο είχαν να βάλουν ταφόπλακα στον Περιφερειακό Τύπο και να ενισχύσουν τους λίγους συνήθεις ύποπτους.
Δυστυχώς, πολλές εφημερίδες της Ελληνικής Περιφέρειας δεν άντεξαν και έβαλαν λουκέτο. Μιλάμε για εφημερίδες με πολύχρονη ιστορία και τεράστια προσφορά σε εθνικά ευαίσθητες περιοχές. Εφημερίδες που όχι μόνο δεν γνώρισαν ποτέ τι ακριβώς είναι αυτά τα περίφημα «μυστικά κονδύλια του Τύπου», αλλά δέχτηκαν ουκ ολίγες τρικλοποδιές από το ίδιο το Κράτος. Και… ναι, τελικά κατάφεραν οι κυβερνώντες να αναγκάσουν πολλές από αυτές τις φωνές να σιγήσουν, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ελευθεροτυπία, την δημοκρατία και την κοινωνία. .
Οι κυβερνήτες της «γυάλας» δεν κατάλαβαν ποτέ τη σημασία που μπορεί να έχει σήμερα, στον 21ο αιώνα, ο περιφερειακός Τύπος στην πολύπλευρη ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών.
Δεν σας κρύβω πως και το «σκαρί» των «Νέων Οριζόντων» δέχτηκε τα τελευταία χρόνια μεγάλους κλυδωνισμούς, όμως άντεξε στις κυβερνητικές λαίλαπε. Και άντεξε γιατί είχε δίπλα του όλους εσάς, τους συνδρομητές που μας στηρίζετε και μας δίνετε δύναμη να συνεχίσουμε.
27 χρόνια εκδοτικής ζωής συμπληρώνουν οι «Νέοι Ορίζοντες» την ερχόμενη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2019. Κι όμως μπήκαμε αισίως στο 28ο μας έτος. Εύχομαι αυτά τα πρώτα 27 χρόνια να αποτελούν τον πρόλογο μιας ακόμη μεγαλύτερης εκδοτικής παρουσίας στο μέλλον.
Κισαμίτες και φίλοι της Κισάμου, σας ευχαριστούμε μέσα από καρδιάς…
ΑΝΤΩΝΗΣ Κ. ΜΟΥΝΤΑΚΗΣ
