Στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στο Λονδίνο διαδηλώνουν έξω από τις πρεσβείες, η Βάσω Τροβά, ο Αλέξης Μπένος, η Ιωάννα Ιεροδιακόνου, ο Αντώνης Λιάκος, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, η Μαρία Γράβαρη, ο Guy Burgel, στο Στρασβούργο ανοίγουν πανώ στο Ευρωκοινοβούλιο οι Δημοσθένης Μαρκογιαννάκης, Μανώλης Παπαδάκης, Κωστής Παπαδάκης, Γιώργος Σιδεράς Βαγγέλης Χατζηαγγελής, Δημήτρης Αναγνωστόπουλος, Χ. Φραγκογιάννη από την Κρήτη.
Εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες στην Αθήνα και στις πόλεις μας δεν αφήσαν στιγμή την υπόθεση ως το τέλος της. Στην Αθήνα συντόνιζε η ομάδα της “Κίνησης για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα”, ο Μάκης Σέρβος, ο Δημήτρης Ρόκος, η Θεανώ Φωτίου και η Άννη Βρυχέα, ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος, η Μέλπω Κορωναίου, η Πόπη Γαννιάρη, η Αντιγόνη Μαυρομμάτη, ο Γιάννης Φελέκης, ο Τάσος Κατίντσαρος, o Xριστόφορος Παπαδόπουλος, ο Θανάσης Τσακίρης, η Βάσω Τότσικα, η Μυρτώ Μπολότα, στον Πειραιά ο Κώστας Κωσταράκος, ο Νίκος Παρασκευόπουλος, ο Παναγιώτης Αναστασάκος, ο Θοδωρής Δρίτσας, η Μαντώ Δρίτσα. Στα Χανιά ο Βαρδής Τσουρής και πολλοί άλλοι. Ο σημερινός συντάκτης της ΕφΣυν Νικόλας Ζηργάνος με κάποιο τρόπο αναμετέδιδε συνεχώς.
Και λίγα για την Ιστορία:
Ένας σεβάσμιος γέροντας, ο Κρήτης Ειρηναίος, μας κάλεσε μεσάνυχτα στο αποκλεισμένο ξενοδοχείο, για να μας δώσει κουράγιο. Στάθηκε πάντα δίπλα στους κοινωνικούς αγώνες του Κωστή στα Χανιά.
Υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα: η συμπαράσταση από τους Τούρκους του Τεχνικού Επιμελητηρίου, της Ένωσης Δικαιωμάτων, από τις κουρδικές επιτροπές, η συγκινητική υποδοχή στη φυλακή από τους πολιτικούς κρατούμενους, ανάμεσα τους οι γραμματείς των δύο κομμάτων, του εργατικού και του κομμουνιστικού οι Χ.Κουτλού και Ν.Σαργκίν, οι εντυπωσιακά ενημερωμένοι ανακριτές, ο πρέσβης Μακρής έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να μας σώσει, άλλοι της πρεσβείας “αλλού”, η θαλασσινή επιχείρηση απόδρασης που ευτυχώς όλοι μαζί αποφασίσαμε να μη ρισκάρουμε (την αποκάλυψε ο Αντώνης στο άρθρο στα Χανιώτικα Νέα οπότε έσπασε η “εμπιστευτικότητα” των τριάντα χρόνων), η πρόταση από δικούς μας κυβερνητικούς για φυγή μέσω Ιράκ που επίσης ευγενικά αρνηθήκαμε και άλλη μία ιδέα που μόνο ως μυθιστόρημα μπορεί να γραφτεί.
Η “Κόκκινη Ορχήστρα” της Άγκυρας, έφτασε ως το τέλος της διαδρομής, με τέσσερεις μέρες στα υπόγεια της ανάκρισης, άλλες δεκαπέντε στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας των φυλακών και στη συνέχεια υπό περιορισμό με κλοιό μυστικών αστυνομικών σε ξενοδοχείο, με τρεις δίκες ως την απέλαση, και μία πτήση της “Ολυμπιακής” που μας έφερε όλες και όλους ασφαλείς πίσω στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. Μία αίσθηση ότι την ώρα που η Ελλάδα βυθιζόταν στο σκάνδαλο Κοσκωτά, στην αρχή του τέλους αυτής της θλιβερής πορείας της χώρας μας, εκείνη τη στιγμή μία τεράστια ομάδα ανθρώπων διάλεξε άλλο δρόμο, δίπλα στους ελεύθερους πολιορκημένους αριστερούς και δημοκράτες Τούρκους και Κούρδους.
Για όλους αυτούς γράφτηκε το κείμενο και για τον Κωστή Νικηφοράκη, το πρώτο από τους “4 της Άγκυρας” που λείπει.
Προσκλητήριο σε παρόντες και απόντες, ας με συγχωρήσουν όσες/όσοι δεν βλέπουν τα ονόματα τους, είναι πάρα πολλά για τόσα χρόνια μετά.
ΠΗΓΗ: http://agonaskritis.gr/
