Η περισυλλογή για την Κοίμηση της Μείζονος Αγίας, έχει προηγηθεί. Από την πρώτη του μήνα, ακολουθίες και ψαλμοί, μεγαλυνάρια και ικεσίες στην «Πεποικιλμένη την Δόξα την Θεϊκή»! Η Λαμπρή, λοιπόν, του θέρους με την «ωριμασμένη γλυκύτητα» των καρπών της Γής και της μυρωδιάς του Αυγούστου θα ξημερώσει στα μισά του, σε ολόκληρη την επικράτεια! Τόπος κοινός της Χριστιανοσύνης και λόγος προσκυνήματος και αντάμωσης σε μοναστήρια κι εκκλησίες, σε παρεκκλήσια και ξωκλήσια, αλλά και σε βράχο-ιερά, που χωρούν σε μίαν αγκαλιά με ορθόδοξο θάλπος.
Όλα τους, δείχνουν την «φερομένην επί πτερύγων αγγέλων», να ανοίξει διάπλατα τις μεγάλες ή μικρές πόρτες των άχραντων Σπιτιών Της, για να διαβεί η Αγάπη και η Ευχαριστία της Ορθοδοξίας, και να καθίσει στο φωτοστέφανο της «Έμπιστης Μεσίτριας» των Αιτημάτων της.
…Η Παναγία τση Κίσαμος, «Ζώσα Πύλη», ανεβαίνει σε μία κορυφή!
Πάντα σε κορυφή στέκει βέβαια η Θεοτόκος, όπως η κορυφή στο Βουλγάρω, που είναι ένας μικρός πράσινος λόφος, αγλαϊσμένος με την εκκλησία Της… Εκεί η οδηγήτρια, εκεί η «Λαμπράς η άσβεστος»…, θα ψηλαφίσει τα σημάδια στην εικόνα της, δηλαδή στην ίδια, από τα βόλια των Τούρκων… Θα περιφέρει το βλέμμα της στοργικά, σε όλες τις μητρικές αγκαλιές που θα φωλιάζουν μικρά παιδιά, και τη «Χάρη της την των θαυμάτων έχουσαν», γύρω από τον ναό. Κι ύστερα θα απλώσει το μέλι τσεμπέρι της «γλυκεία ως περιστερά», πάνω στο θαλασσινό νερό… Στη Γωνιά, στο Κολυμπάρι. Η Κυρά του κόλπου θα μουσκέψει το τσεμπέρι της θάλασσα, και θα το γεμίσει τα φιλήματα από όλα τα θαλασσινά. Κύματα, ψάρια, αχινούδια και φύκια! Θα διηγάται ξανά στο πλήθος που θα σκύψει στην ταφή της, πόσα δεινά άντεξε στα κατακτημένα σκοτεινά χρόνια και θα συγκινεί…
Και πάλι θα σταθεί στα μαρμάρινα σκαλοπάτια της Μητρόπολης του Καστελλίου, «Λαμπρότερα Ήλιου» γιατί θα ‘ρθει και στην Ευαγγελίστρια κόσμος πολύς να αφήσει κερί αναμμένο και ασπασμό στην εικόνα τη μυρισμένη. Κόσμος εσωτερικού τουρισμού, δικοί, αγαπημένοι, ξένοι, παιδιά θα μιλήσουν το λόγο της γιορτής, της νοσταλγίας, του καλοκαιριού, κάτω από την Αγιογραφημένη Σκέπη της Εορτάζουσας… Και θέλει να είναι ΕΚΕΙ, «Νεφέλη ολόφωτος» πάνω από την ομήγυρη! «Κρίνον το εύοσμον» η Γλυκοφιλούσα, θα γιορτάσει και στα Ζαχαριανά στις Λουσακιές.
Έχει την Κοίμηση της, μέσα στο χωριό… στις αυλές… στις πόρτες του ο κόσμος, εκείνος κι εκείνος να δεχτεί να μιλήσει, να γελάσει, να φιλέψει. Είναι μεγάλη η σκόλη. Όλοι πρέπει να την ζήσουν. Αλλά και στην Κερά Κισάμου. Το σεμνόν κειμήλιον απάσης της Οικουμένης, θα δεχτεί φιλόξενα το πιστό μελισσολόι των εορταζόντων, με Εκείνη, «Τον γλυκασμόν των Αγγέλων»… Τον γλυκασμό των αγγέλων και την Ελπίδα του κόσμου, που ανταμώνεται σε λαμπρό ναό Παντάνασσα, ή σε κάβο νησιώτικο «λιμένα εν τω πελάγει συμφορών» ή σε σπηλίτσα ταπεινή και απόμερη, όπως στην Πολυρρήνια. Εκεί θα δέχεται προσκυνήματα, ακουμπισμένη στην πέτρα, «σαν αστραπή τα ψυχάς διαλάμπουσα»! Στη σπηλιά, την ιστορική σπηλιά, υπόσχεται φιλοξενία δροσιάς η λατρεμένη, και…, «ασθενούντων ταχυνήν ιατρείαν και λύτρωσιν». Στο βυζαντινό εκκλησάκι το παλιό, θα ψιθυρίσει τους θρύλους που την ακολουθούν ολοζώντανοι, τα μυστήρια που ζωγράφισαν ανεξίτηλα την ευτυχία των ανθρώπων τους, τα φιλέματα της σεμνής αναγνώρισης… στη Μητέρα και των αγγέλων Βασίλισσα…
Μέσα σε ένα δάσος από καστανιές, ψηλές, πράσινες όμορφες, «η Ωραία και ηγλαισμένη κάλλεσιν», ύστερα από τα εγκώμια και τις υμνωδίες, το αντίδωρο και τις κουβέντες της χαράς, θα καλωσορίσει στο Σηρικάρι τους δικούς της επισκέπτες. Κι’ απέ, θα μείνει κοντά στον κόσμο, να βλέπει το συναπάντημα του με τη Ρίζα. Τη μουσική ρίζα του, τη χορευτική ρίζα του, της καταγωγής του την ευτυχία.
Στην Τύλιφο, «Χωριάτισσα» λιοψημένη και καθώς, «επί των μεγάλων και ζωηρών Αυτής οφθαλμών εφαίνετο όλη της θείας Αυτής Καρδιάς άπειρος Αγαθότης»… σκούπιζε τον ίδρω του προσώπου από την παραμονή… Του προσώπου, από το οποίον «φώς λευκό και γλυκύ διαχένετο…», για να υποδεχτεί σε σπίτι ανοιχτό, που μοσχοβολά ασβέστη, λιβάνι και ανασαιμιές από τα σκιερά πλατάνια και τις ελιές…
Μέσα στις ελιές και εκείνη, «ελαία κατάκαρπος»…, και πάει Λυβικό! Και στο Λυβικό το πέλαγος το Γαρμπινό, η «Τω δωρημάτων άβυσσος», «ως ούσα Γαλήνη νοητή», Χρυσοσκαλίτισσα. Έσκυψε γλυκά η Δέσποινα και «Πύργος άσειστος», έσκυψε να «πανίσει» με τρυφερή προχειρότητα την καλοκαιρινή σκόνη, από το σκαλί της… και να φανεί το χρυσάφι! Το «χρυσό σκαλί» που θα πατήσουν οι χιλιάδες των ακολουθούντων της… Για να ανέβουν ως και το Ιερό. Εκεί όπου, φλόγες των κεριών και τάματα, εκεί όπου προσευχητικά λόγια και μύρα! Τιμώντας την «εκλεγμένη εκ πασών των γενεών της»! «Την λυχνία την χρυσαυγήν του Ήλιου της Δόξης»! «Η Παρθένος, απαίρει από της γης εις τα άνω»…
Και τον φετινό Δεκαπενταύγουστο, εις τα Άνω απαίρει..
ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
