«Ελάτε πιο κοντά!», «Kalispéra, Efharisto, Yammas: Η ελληνική φιλοξενία είναι θρυλική – αλλά μπορεί να τη βιώσει κανείς ακόμη πιο υπέροχα, ως καλεσμένος σε γαμήλια γιορτή στην Κρήτη», γράφει η γερμανική Frankfurter Allgemeine Zeitung, σε εκτενές ρεπορτάζ για έναν γάμο στο νησί.
Η δυνατότητα να βιώσει κανείς από κοντά και για πρώτη φορά έναν ελληνικό γάμο ήταν η ιδέα πίσω από το ταξίδι στην Κρήτη.
Ο τουριστικός πράκτορας υποσχέθηκε σε μια ομάδα υπαλλήλων γερμανικών ταξιδιωτικών πρακτορείων και σε μία δημοσιογράφο μια πραγματική συνάντηση με την τοπική κουλτούρα του νησιού. Ήταν ένα ταξίδι, για το οποίο δεν μπορεί κάποιος να κάνει απλώς κράτηση σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο: Παράδοση προίκας, ψήσιμο γαμήλιου ψωμιού, ρακή και συρτάκι.
Επί της ουσίας δόθηκε η δυνατότητα σε εντελώς αγνώστους ανθρώπους να συμμετάσχουν στη γιορτή δύο ανθρώπων που σηματοδοτούσε την αγάπη του ενός για τον άλλον. Ήταν όμως πραγματικά μια καλή ιδέα;
Το ταξίδι λοιπόν ξεκίνησε με την παράδοση της προίκας στο σπίτι των γονιών της νύφης. Οι Γερμανοί καλεσμένοι, άνδρες και γυναίκες από 25 έως 40 ετών, συνωστίστηκαν στο διάδρομο σαν μαθητές σε εκδρομή. Η μητέρα της νύφης είχε στρώσει ένα επιπλέον τραπέζι στη βεράντα. Οι Γερμανοί θέλουν να δειπνούν νωρίς, οι Έλληνες το γνωρίζουν μετά από δεκαετίες εμπειρίας στον μαζικό Τουρισμό. Ο ήλιος έλαμπε ακόμα, όταν η μητέρα της νύφης και η αδερφή της προσέφεραν ψητό κατσίκι και κολοκυθοανθούς.
Ο πολιτισμός στην περιοχή της Μεσογείου έχει τις ρίζες του στην οθωμανική περίοδο και επομένως είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν των Γερμανών τουριστών που βρίσκονται στο εξωτερικό. Στους μεν η φιλοξενία θεωρείται δεδομένη, στους δε υπάρχει φυσικά η προθυμία να δεχτούν αυτή τη φιλοξενία.
Ο γαμπρός εργάζεται εξ αποστάσεως ως ειδικός σε θέματα Πληροφορικής σε βρετανική εταιρεία και η νύφη ως κοινωνική λειτουργός στο Ηράκλειο. Το πρώτο παιδί τους γεννήθηκε πριν από δύο χρόνια και είχαν σκοπό να παντρευτούν, αλλά η πανδημία ακύρωσε τα σχέδια. «Τώρα θα γιορτάσουμε σε στενό κύκλο, 350 άτομα, δεν είναι πολλά για έναν ελληνικό γάμο», είπε ο γαμπρός.
Αυτός και η νύφη του δεν είχαν πολύ χρόνο για κουβέντα, χαμογέλασαν ευγενικά και ζήτησαν συγγνώμη. Ήρθαν και οι γονείς του γαμπρού και ζήτησαν συγγνώμη. Αργότερα εκείνο το βράδυ ο Γερμανός ξεναγός εξήγησε ότι θα προτιμούσαν να μην γνωρίσουν την ομάδα των Γερμανών τουριστών, και αυτό θα πρέπει να γίνει σεβαστό.
Ο Ηλίας, ο πατέρας της νύφης, φάνηκε να χαίρεται για τους επισκέπτες. Όταν προσφέρθηκε το γλυκό, κάθισε στη βεράντα και συνέχισε για τις επόμενες ώρες να κερνά ρακή έως ότου η αρχική αμηχανία είχε σχεδόν ξεχαστεί. Δεν είναι περίεργο να φιλοξενεί κανείς μια παρέα αγνώστων σε μια οικογενειακή εορτή;
Ο 50χρονος Γιάννης είναι ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας στο ορεινό χωριό της Κρήτης, στην οποία εορτάστηκε ο γάμος. Ο Γιάννης υποδέχτηκε την ομάδα των Γερμανών προσκεκλημένων με ένα πλατύ χαμόγελο και μια πολύ μεγάλη δόση ελληνικής φιλοξενίας.
Δεν χρειάζεται να επισκεφτεί κάποιος ένα γάμο στην Ελλάδα. Αλλά το να εμβαθύνει ένας παραθεριστής στην τοπική κουλτούρα είναι κάτι που αναζητούν πολλοί, και στην Κρήτη μπορούσαν να το βρουν για πολύ καιρό: Πρόσκληση από τον ιδιοκτήτη του ενοικιαζόμενου δωματίου σε βραδινό μπάρμπεκιου με την οικογένειά του, άγνωστοι αγρότες που προσφέρουν στον επισκέπτη λίγα σταφύλια.
Όμως ο Γιάννης, ο οποίος έζησε στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία για τρία χρόνια και μιλά σχεδόν άπταιστα γερμανικά, παρατήρησε: Οι κάτοικοι της Κρήτης έχουν από καιρό καταλάβει τη διαφορά μεταξύ της κουλτούρας τους και της κουλτούρας των Γερμανών τουριστών. Ο ίδιος μερικές φορές ερωτάται, αν θα μπορούσε να φιλοξενήσει ομάδες τουριστών στην ταβέρνα του. «Όμως δεν θέλω να κερδίσω από τον Τουρισμό. Υπάρχουν αρκετά μέρη να πάνε οι τουρίστες. Αν έρθουν και εδώ, πού θα πάνε οι άνθρωποι από το χωριό;».
Την παραμονή του γάμου η ομάδα των Γερμανών προσκεκλημένων γνώρισε τον Μανώλη, το θείο της νύφης. Ο Μανώλης, βιοκαλλιεργητής που αποπνέει τη χαρά του υγιεινού τρόπου ζωής, διαθέτει τον δικό του πέτρινο φούρνο, στον οποίο ψήνει καθημερινά φρέσκο ψωμί για το πρωινό όσων ενοικιάζουν το Airbnb του. Ενόψει του γάμου προσκάλεσε την ομάδα των Γερμανών να ζυμώσει μαζί του το παραδοσιακό γαμήλιο ψωμί.
(Η παραδοσιακή κρητική γαμοκουλούρα)
Η φωτιά στο φούρνο άναψε και το προζύμι ήταν έτοιμο να ζυμωθεί στην τραπεζαρία του σπιτιού. Οι καλεσμένοι έβγαλαν τις ποδιές μαγειρικής που είχαν φέρει μαζί τους και αλεύρωσαν τα χέρια τους. Όταν τελείωσε η διαδικασία, ο Μανώλης προσέφερε φαγητό και ρακή στους προσκεκλημένους.
«Οι τουρίστες δεν γνωρίζουν πού έχουν βρεθεί. Οι ταξιδιώτες δεν γνωρίζουν πού πηγαίνουν», έγραψε κάποτε ο Αμερικανός συγγραφέας Paul Theroux. Η πρόσκληση στο γάμο στην Κρήτη προσέφερε την ευκαιρία για κάτι που λαχταρούν οι παραθεριστές: Να βιώσουν από κοντά την τοπική κουλτούρα. Η ημέρα του γάμου ξεκίνησε με την προσμονή μιας απρόσμενης περιπέτειας.
Το πανηγύρι έγινε στην πλατεία μπροστά από την εκκλησία. Κάτω από γιρλάντες από φώτα είχαν στηθεί σειρές τραπεζιών με λευκά τραπεζομάντιλα και μοβ συνθέσεις λουλουδιών. Μπροστά κάθονταν η νύφη και ο γαμπρός, αρκετά πιο μακριά η ομάδα των φιλοξενουμένων, με τον Μανώλη και τον Ηλία, τον πατέρα της νύφης, να χαιρετούν. «Καθίστε, χαιρόμαστε που είστε εδώ». Μια στρατιά από σερβιτόρους έφεραν δίσκους με φαγητό, ψητό κατσίκι, τηγανητά κολοκυθάκια και φέτα σαγανάκι.
(Ψητό κατσικάκι, γνωστό και αγαπημένο κρητικό φαγητό σε γάμους και όχι μόνο)
Τα ποτήρια τσουγκρίστηκαν και οι μουσικοί αρχίζουν να παίζουν στη σκηνή. Νύφη και γαμπρός, οικογένεια και φίλοι χόρεψαν ασταμάτητα. Οι περισσότεροι φίλοι και μέλη της οικογένειας δεν συνειδητοποίησαν καν ότι υπήρχαν και ξένοι μεταξύ των καλεσμένων. Όμως αυτό δεν είχε καμία σημασία εκείνο το βράδυ: Όλοι βίωσαν ένα τρικούβερτο γλέντι.
Στο τέλος του άρθρου αναφέρεται ότι αν και πολλές αεροπορικές εταιρείες πετούν στην Κρήτη το καλοκαίρι από διάφορα γερμανικά αεροδρόμια, τους χειμερινούς μήνες αυτό είναι συνήθως δυνατό μόνο με την Aegean Airlines μέσω Αθήνας.
Το τουριστικό γραφείο Gebeco έχει περιλάβει στο πρόγραμμά του το εκπαιδευτικό ταξίδι “Μινωικές Εντυπώσεις της Κρήτης”. Το οκταήμερο ταξίδι θα είναι διαθέσιμο και πάλι από τον Απρίλιο του 2023».
