«Να μη μένουν στα τσουβάλια ανάλεστες οι ελιές για πάνω από τρεις ημέρες», τονίζει κατηγορηματικά, μιλώντας στη “Νέα Κρήτη”, ο γεωπόνος του ΕΛΓΟ “Δήμητρα” Στέφανος Λιβέρης.
«Θα ήταν το καλύτερο να γίνεται αυθημερόν η έκθλιψη του ελαιοκάρπου. Αλλά αυτό τις περισσότερες φορές είναι ανέφικτο», όπως λέει στην εφημερίδα μας.
Στο μεταξύ, για τους ελαιώνες, αναφέρεται σε απλά θέματα, που θα πρέπει όλοι οι παραγωγοί να ξέρουν και να εφαρμόζουν, όπως να μην καταστρέφουν την ξινίδα και να σπέρνουν και ψυχανθή για να δημιουργείται η χλωρή λίπανση σε άζωτο. Παράλληλα, ο ίδιος θεωρεί μέγα λάθος να υπάρχουν τόσοι ελαιώνες στη νότια Κρήτη όπου δεν υπάρχει νερό και αναγκαστικά ποτίζονται, όταν θα μπορούσαμε εκεί να έχουμε άλλες καλλιέργειες με λιγότερες απαιτήσεις σε νερό, «αφού το νερό είναι πολύτιμο και πρέπει να το προστατεύουμε»!
«Ο καρπός της ελιάς, ακόμα και μετά τη συγκομιδή, συνεχίζει να “ζει”. Έχει δηλαδή διαδικασία “αναπνοής”. Όταν τον πάρεις και τον κλείσεις στο τσουβάλι, παράγεται πολύ διοξείδιο και μετά αυτό αρχίζει να προκαλεί άλλες αντιδράσεις. Και έτσι χάνονται τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ελαιολάδου», λέει στη “Νέα Κρήτη” ο Στέφανος Λιβέρης. «Χάνονται τα αρώματα του προϊόντος – αυτά τα οποία κάνουν ξεχωριστό το λάδι και του δίνουν μια ξεχωριστή αξία. Και πιστεύω ότι έχει καταστεί σαφές από τα ίδια τα ελαιουργεία στους παραγωγούς και από τους συνεταιρισμούς τους να μην κρατάνε τα τσουβάλια με τον καρπό πριν αλέσουν για περισσότερες από τρεις ημέρες»…
Ο κ. Λιβέρης
Πότε συγκομίζουμε τον ελαιόκαρπο
Να υπενθυμίσουμε ότι η πάγια οδηγία των αρμόδιων υπηρεσιών ως προς τον χρόνο συγκομιδής του καρπού έχει ως εξής: «Το στάδιο αυτό συνήθως συμπίπτει με την αλλαγή του χρώματος του καρπού από πράσινο-κίτρινο σε μαύρο-ιώδες, και στο στάδιο αυτό έχουμε συνήθως το βέλτιστο των ποιοτικών και οργανοληπτικών χαρακτηριστικών. Πριν από το στάδιο αυτό, ο άγουρος ελαιόκαρπος δίνει ελαιόλαδο με έντονα πράσινο χρώμα και έντονα πικρή γεύση, ενώ μετά από το στάδιο αυτό η υπερωρίμανση του ελαιοκάρπου έχει ως συνέπεια τη μείωση των αρωματικών συστατικών του ελαιολάδου, την αύξηση της οξύτητας και την αλλαγή του χρώματος του ελαιολάδου από πράσινο σε κίτρινο».
Δακοκτονία από τους ίδιους τους παραγωγούς
Αξιοσημείωτη, όμως, είναι και η θέση του Στέφανου Λιβέρη για τη δακοκτονία. «Οι υπηρεσίες του κράτους να εκπαιδεύσουν τους ίδιους τους ελαιοπαραγωγούς για να κάνουν τη δακτοκτονία μόνοι τους, με δωρεάν φάρμακα από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων», όπως επισημαίνει στην εφημερίδα μας, χαρακτηρίζοντας ως απαράδεκτο τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται σήμερα η καταπολέμηση του δάκου.
Μάλιστα, δηλώνει κατηγορηματικά ότι, αντιθέτως, όσοι παραγωγοί κάνουν μόνοι τους την καταπολέμηση του δάκου με δολωματικούς ψεκασμούς και γενικότερα με μεθόδους στο πλαίσιο της ορθής γεωργικής πρακτικής, έχουν αποδεδειγμένα πολύ καλύτερα αποτελέσματα από αυτά που έχει η Περιφέρεια Κρήτης!
«Ας μην προκαλούμε πληγές στα δέντρα μας»
Τι ισχύει όμως ως προς το ράβδισμα της ελιάς μετά από βροχές; «Αυτό που ισχύει είναι ότι αποφεύγουμε να ραβδίζουμε την ελιά όταν έχει βρέξει για να μη μεταδώσουμε κάποιες ασθένειες. Αλλά αυτό το πρόβλημα δεν είναι και τόσο σοβαρό. Διότι, τουλάχιστον μια φορά στα δύο χρόνια, κάνουμε και ένα κλάδεμα τέτοιο που αφαιρούνται και καίγονται αυτά τα κλαδιά που έχουν τέτοιο θέμα. Βέβαια, σίγουρα καλό είναι να μην προκαλούμε όταν είναι βρεγμένο το δέντρο το παθογόνο να μπει μέσα. Ακόμα καλύτερο θα ήταν γενικά να αφαιρούμε οτιδήποτε έχει καρπίσει και να αφήνουμε τον αντικαταστάτη μετά το λιομάζωμα. Άρα να υποχρεώνουμε το δέντρο να πάει σε κάποια πιο ομαλή καρποφορία. Και όταν κάνουμε πολλές τέτοιες τομές, να κάνουμε ένα ψέκασμα με ένα χαλκούχο σκεύασμα», σύμφωνα με τον γεωπόνο Στέφανο Λιβέρη.
Όσο για την αποθήκευση του ελαιολάδου στο σπίτι από τους παραγωγούς, ο ίδιος δεν είναι αντίθετος, αρκεί, όπως λέει, να τηρούνται τρία βασικά πράγματα: χώρος δροσερός, χώρος υπόγειος χωρίς υπάρχει φως από τον ήλιο και φυσικά σε ανοδείδωτες δεξαμενές και όχι σε πλαστικά βαρέλια, κατάλληλα για τρόφιμα. «Το πλαστικό μπορεί ας πούμε κάποια στιγμή να λήξει και να μην το πάρουμε χαμπάρι», λέει συγκεκριμένα.
«Όχι ελιές στον Νότο»
«Τώρα που μπαίνουμε στον χειμώνα, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ξινίδα είναι μια ευλογία για τον ελαιώνα. Κρατάει το χώμα όπου έχει κλίση. Προσθέτει άζωτο μέσα στο χωράφι. Θα μπορούσε βέβαια κι εκεί που δεν υπάρχει η ξινίδα είτε να τη μεταφέρεις για να εξαπλωθεί, γιατί εξαπλώνεται μόνη της, είτε να την αντικαταστήσεις και με βίκο ή με κάποιο άλλο ψυχανθές», τονίζει στην εφημερίδα μας ο Στέφανος Λιβέρης. Και κάνει λόγο για φυτά που είναι σωτήρια, ιδιαίτερα στους επικλινείς ελαιώνες, ενώ για το άζωτο… «μπορούμε στη συνέχεια να προσθέσουμε μόνο λίγο φώσφορο και κάλιο»…
«Στις νότιες περιοχές της Κρήτης θα μπορούσαμε, αν δεν υπήρχαν και οι απαγορεύσεις που υπάρχουν, να φυτεύαμε οινάμπελα. Το παραγόμενο κρασί από τα ξηρικά αμπέλια είναι αρίστης ποιότητας», σύμφωνα με τον Στέφανο Λιβέρη. «Ή να φυτεύαμε και πολλές χαρουπιές που αντέχουν στην ξηρασία. Γιατί να μην επιδοτούνται οι χαρουπιές από το κράτος;», διερωτάται χαρακτηριστικά.
«Εγώ ως ορθή γεωργική πρακτική θεωρώ ότι την ελιά θα πρέπει να την έχουμε εκεί που μπορεί να μας δώσει καρπό, χωρίς να χρειαστεί να την ποτίσουμε. Γιατί τα νερά είναι πολύτιμα για την περιοχή. Ιδίως για κείνες τις περιοχές που είναι στον Νότο», όπως καταλήγει ο Στέφανος Λιβέρης.
ΠΗΓΗ: neakriti.gr
#pgnews
