Η γενιά που έζησε την παδικότητά της τη δεκαετία ’80 ήταν μια τυχερή γενιά. Στη χώρα είχε αρχίσει να φυσάει ένας αέρας οικονομικής ευμάρειας και μαζί με όλα τα άλλα, έφερνε μαζί του και νέας κοπής παιχνίδια, τα οποία με τη βοήθεια της τηλεόρασης είχαν στοιχειώσει πολλά παιδικά όνειρα και είχαν γεμίσει άλλες τόσες χριστουγεννιάτικες ευμεγέθεις κάλτσες, από αυτές που …τσικνίζονται στο τζάκι κάθε παραμονή.
Ήταν τυχερή και για άλλον ένα λόγο αυτή η γενιά. Έζησε την αρχή της εξόρμησης των τηλε-παιχνιδιών στον βίο της και την έζησε με μέτρο. Τόσο όσο χρειάζεται για να νιώθεις μοναδικός που έχεις στην τσέπη σου έναν Σπιρτούλη και κοιμάσαι τα βράδια αγκαλιά με έναν Φωτεινούλη.
Ούτε λίγα, ούτε πολλά. Τόσο όσο χρειάζεται για να ξενυχτάς δέκα μέρες μέχρι να έρθει το κουτί του Άη Βασίλη. Για να ζεις την υπερένταση της…άφιξης.
Τα παιχνίδια αυτά έμειναν αξέχαστα ακριβώς για αυτό το λόγο. Επειδή δεν ήταν ούτε φτωχά, μα ούτε και ευκόλως αναλώσιμα.
Δεν τα αποκτούσες με ένα αναιμικό “θέλω” για να τα πετάξεις σε μια άκρη στην κορυφή ενός …βουνού από παιχνίδια, αλλά με όλη σου την καρδιά, έτσι όπως αξίζει σε κάτι που κατοικεί για πάντα μέσα σου και όταν άξαφνα το βλέπεις, χαμογελάς με το ίδιο αφελές και αθώο τρόπο ενός ευτυχισμένου δεκάχρονου.
Ψάξαμε στον αχανή τόπο του διαδικτύου και βρήκαμε τα παιχνίδια της νιότης των σημερινών 45άρηδων, αλλά και των λίγο μεγαλύτερων και των λίγο μικρότερων και ανασύραμε παιχνίδια που τα τιμήσαμε σαν να ήταν ο δικός μας άνθρωπος, έτσι όπως πρέπει να τιμάς κάτι που βάφει τις μέρες σου με το φωτεινο κόκκινο του ενθουσιασμού.
Πάμε λοιπόν να θυμηθούμε εκείνους τους τυλιγμένους σε πολύχρωμα χαρτιά φίλους, τους ακινητοποιημένους με μικρά συρματάκια στο πίσω μέρος του κουτιού, που μύριζαν όπως η ζάχαρη και μας μάθαιναν τη σημαίνει γλύκα.
Τα περισσοτερα από αυτά δε, είχαν γεννηθεί στην…φάτνη της περίφημης EL Greco, όνομα που κουδούνιζε στα παιδικά αυτιά, όπως οι καμπάνες την Ανάσταση.
-Η μέλισσα Μάγια και ο ψευδός φίλος της ο Βilly, ήταν δύο από τα πιο αγαπημένα κουκλάκια της γενιάς του ΄80. Μερικοί ακόμη θυμούνται την μυρωδιά τους, αλλά και τις ταινίες τους που έπαιζαν μέχρι πρόσφατα κρατώντας συντροφιά και στις γενιές που ακολούθησαν.
Ο Ευχούλης ήταν εφεύρεση του Δανού φτωχού ξυλουργού Τhomas Dam. Το 1960, επειδή δεν μπορούσε να αγοράσει στην κόρη του Lila δώρο Χριστουγέννων, αποφάσισε να της φτιάξει ένα κουκλάκι σκαλίζοντας ένας ξύλο. Έτσι προέκυψε ο κακομούτσουνος ευχούλης, ο οποίος άρεσε στις φίλες της που έκαναν παραγγελία στον μπαμπά της Lila και άλλα κουκλάκια, με αποτέλεσμα ο ξυλουργός να γίνει επιχειρηματίας. Φτιαγμένοι αρχικά από ξύλο, με μαλλί από πρόβατο και ματάκια γυάλινα, στην συνέχεια οι ευχούληδες έγιναν πλαστικοί και απέκτησαν μαλλί τύπου πανκ με χρώμα, μάτια μπιρμπιλωτά, πλαστικά και ενίοτε με κρυσταλλάκι, τύπου σκουλαρίκι αφαλού στην κοιλιά τους. Οι Ευχούληδες παρέμειναν στη λίστα με τα top παιχνίδια για 3 δεκαετίες με κορύφωση στα 90s και έγιναν απαραίτητο παιδικό….αξεσουάρ.
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, έκανε θραύση και ένα άλλο παιχνίδι, το οποίο είχε και ηθικό δίδαγμα. Τα μωρά βρίσκονταν μέσα σε λάχανα σε έναν λαχανόκηπο. Τα έπαιρναν τα κορίστσια και τους προσέφεραν ένα σπίτι αναλαμβάνοντας όλη τη φροντίδα τους.
Για αυτό έπρεπε και να υπογράψεις ένα πιστοποιητικό υιοθεσίας, να του δώσεις ένα μοναδικό όνομα και να το προσέχεις ώστε να είναι πάντα καλά και ευτυχισμένο. Τα περίφημα Λαχανόπαιδα ήταν το κάθε ένα μοναδικό και δεν υπήρχε κανένα όμοιο με το άλλο. Τα Λαχανόπαιδα απευθύνονταν και στα δύο φύλλα. Υπήρχαν Λαχανούλες και Λαχανούληδες.
Για μια Παταπούφα έπεφταν κάστρα κάθε Πρωτοχρονιά. Η κούκλα με τα πολύχρωμα μαλλιά και τα αναλόγου αποχρώσεως ρούχα, έσπαγε ταμεία τη δεκαετία του ΄80. Η δημοφιλης κουκλα της El Greco, ήταν η καλυτερη φιλη των κοριτσιών καθώς εκτος απο αγκαλιες χάριζε και την φωνη της, ηχογραφημένη σε τρεις ψηφιακούς δισκους. Βεβαίως κυκλοφορούσε και ο Παταπούφης, σαφώς πιο κακομούτσουνος.
Η ώρα των Playmobil. Το παιχνίδι στην Ελλάδα το παρήγαγε η εταιρεία παιχνιδιών Lyra. Μάλιστα παρήγαγε καλύτερα προϊόντα από αυτά του εξωτερικού, με αποτέλεσμα η Lyra να κάνει εξαγωγές.
Τα μικρά ανθρωπάκια, το σχολείο τους, το χειρουργείο, το σαλούν, το βενζινάδικο κ.α. μας κράτησαν ξάγρυπνους τη δεκαετία του’ 80 και του ’90, και ήταν τόσο ανθεκτικά, που έμειναν μέχρι σήμερα.
Τα αγόρια με το μπλουζάκι και το παντελονάκι και τα κορίτσια με το φουστανάκι τα είχαν όλα, αλλά δεν είχαν μύτες!
Το gadget εποχής του ’80 ήταν το Viewmaster, τα κόκινα πλαστικά κιάλια με την υποδοχή για κυκλικό δίσκο σαν φιλμ για προβολή τρισδιάστατων εικόνων.
Το Viewmaster παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 1939 στην έκθεση «New York World’s Fair» ενώ ως πατέντα καθιερώθηκε έναν χρόνο αργότερα. Προέκυψε ως ιδέα από τον δαιμόνιο φωτογράφο Wilhelm Grube ο οποίος αξιοποιώντας την αυτόματη λήψη από δύο φωτογραφικές μηχανές, δημιούργησε το «στερεοσκοπικό» αποτέλεσμα εικόνων του Viewmaster, το οποίο χρησιμοποιήθηκε και από τον αμερικάνικο στρατό για την εκπαίδευση των αμερικανών στρατιωτών.
Mε χρωματιστή χαίτη και ουρά, αλλά και ένα απίθανο tattoo στα καπούλια του.
Το έβγαλε η El Greco, με δικαιώματα από την Hasbro και το έκανε με πολύ καλύτερο και μάλιστα αρωματικό πλαστικό με αποτέλεσμα και αυτό να κάνει διεθνή καριέρα και να γίνει περιζήτητο. Ο λόγος για το μικρό pony.
Πιν και Πον. Δημιουργήθηκαν στην Ισπανία στα μέσα του 1980.
Στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν από την Lyra Πρόκειται για μικρά πλαστικά ανθρωπάκια με ροζ πρόσωπα και πολύχρωμα μαλλιά που βρίσκοντας σε κουτί μαζί με διάφορα αντικείμενα προς συναρμολόγηση.
Η οικογένεια Γλυκοπατάτα ήταν ακριβώς ό,τι έλεγε το όνομά της. Πατάτες με παπούτσια, σε διάφορες ηλικίες και με διάφορα αξεσουάρ, από μουστάκι έως γυαλιά και τσάντα για την κυρiα γλυκοπατάτα.
Tα polly pocket μας δίδαξαν την αξία της μινιατούρας και της συναρμολόγησης, σε μικρά βαλιτσάκια γεμάτα λεπτομέρειες για να ντύνεις με αυτές εξίσου μικρά ανθρωπάκια. Άλλο ένα ιστορικό παιχνίδι της El Grecο.
Μπουρμπουλήθρες. Παραγωγή της Disney, τόσο απλό και τόσο διασκεδαστικό, ιδανικό μάλίστα για απίστευτες αταξίες στα 80.
Οι Σπιρτούληδες, μέσα στα μικρά τους σπιρτόκουτα είχαν γίνει οι αγαπημένοι των συλλεκτών. Μικρά κουκλάκια με σκουφιά που τα λατρέψαμε.
Πίππη η Φακιδομύτη. Η Πίππυ ήταν ένα εννιάχρονο κοριτσάκι, φανταστικό πρόσωπο σε μια σειρά παιδικών βιβλίων, του Σουηδού συγγραφέα, Astrid Lindgren. Εμείς στην Ελλάδα την μάθαμε από την ομώνυμη σειρά στην τηλεόραση και το κάναμε κούκλα.
Η μαγική οθόνη: Γράφοντας με ένα περίεργο στυλό λέξεις και ζωγραφίζοντας σε κάτι τύπου…tablet της εποχής.
Και βεβαίως μην ξεχνάμε την περίφημη αντίζηλο της Bibi Bo, τη Sindy.
Kαι για τα αγόρια; Μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής στο χαρτί…..
Αλλά και παιχνίδι με νερό και δακτύλιους Tomy
Πάμε τώρα στα αγαπημένα επιτραπέζια του 80 και όχι μόνο.
Μονόπολυ
Το κλασικό παιχνίδι αγοροπωλησίας ακινήτων είναι και ένα από τα πιο δημοφιλή παγκοσμίως. Δίχασε οικογένειες, προκάλεσε έριδες μεταξύ φίλων και προσέφερε άπειρες στιγμές διασκέδασης.
Σκορ 4
Αll time classic παιχνίδι. Στόχος του παζλ με τις μαθηματικές αναφορές, η τοποθέτηση 4 ίδιου χρώματος δίσκων κάθετα, οριζόντια ή διαγώνια.
Φιδάκι, Γκρινιάρης
Τα δύο παιχνίδια που «σύστησαν» τους περισσότερους στον κόσμο των επιτραπέζιων.
Και βεβαίως κανείς δεν ξέχασε το γιο- γιο….
.. το Τάκα Τάκα…
…το πάρτα όλα…
… και τα γυαλένια.
Ο Δόκτωρ Ωχ της Elgreco
Το φουλ φύσημα και οι σβούρες για ατελείωτες τουρμπομαχίες.
Οι σημερινοί 40άρηδες και βάλε θα θυμούνται σίγουρα αυτό το ποδοσφαιράκι.
Και οι σημερινές 45άρες, αυτό το σκυλάκι….
… αλλά και αυτά τα κουζινικά.
