Η αίγλη των λαών της Μεσογείου είναι συνυφασμένη με την κορυφαία για τη ζωή και τον πολιτισμό ύπαρξη από αρχαιοτάτων χρόνων της Ελιάς.
Οι ερευνητές, άλλοτε και τώρα, ασχολούμενοι με την ανεκτίμητη αξία της, επεσήμαναν την συσχέτιση της ζωής στους δύσβατους δρόμους επικοινωνίας των ανθρώπων, που διαμόρφωσαν λεωφόρους πολιτισμού.
Το βιβλίο του Ν. Μιχελάκη «Οι Ρίζες της Ελιάς» δεν είναι ένα βιβλίο ή μια συρραφή επιστημονικών μελετών, είναι ένα μνημειώδες συγγραφικό κατόρθωμα: καταληπτόν, κατανοητόν αλλά απερίγραπτο… Μνημειώδες!
Για το βιβλίο έχουν κάνει αναφορά και αναλυτική παρουσίαση ευάριθμοι εκλεκτοί αποδέκτες της ανεκτίμητης πνευματικής προσφοράς.
Σημειώνεται -κατ’ εκτίμησή μου- ότι στις μέρες μας διακρίνει κανείς να περνάμε από την όλη δημιουργικότητα των περασμένων γενεών στην αγωνία να περισώσουμε και να αναδείξουμε όσα που μέχρι τους ανθρώπους των μέσων του 20ου αιώνα ήταν μια αδιάσπαστη συνέχεια και η ιερότητα της καθημερινότητας. Στα πλαίσια αυτά πληθαίνουν τα μουσεία για την εξελικτική πορεία της Ελιάς και του ελαιολάδου, αναδεικνύομε «μνημειακά ελαιόδενδρα» πολύς λόγος για το μέχρι προχθές σύνολο αυτονοήτων πραγμάτων.
Πόσο μακρινή είναι η εποχή, μόλις πριν 40-50 χρόνια. που τραγουδάει ο αείμνηστος Κ. Μουντακης «Έφταξε ο καιρός καλέ μου, πέφτουν οι ελιές και τα λιόφυτα θα πιάσουν πάλι οι κοπελιές…» Σήμερα… εκεί που φύτρωναν βοτάνια κι αγριολούλουδα κι ήταν χαρά στον κάμπο τα βελάσματα, τώρα εργάτες μετανάστες, μηχανήματα και βιαστικά και γρήγορα περάσματα.
Πολλοί ελαιώνες, στα με ελάχιστους κατοίκους των χωριών της ενδοχώρας είναι εγκαταλελειμμένοι.
Δεν ξέρω τι δείχνει η τιμή του ελαιολάδου και ποιοι διεθνώς μας κυβερνούν κι εμείς με πόση απρονοησία ζήσαμε και ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες. Διαπιστώνω ότι όλο και λιγότεροι μένουν στην ελαιοκαλλιέργεια και ο αγρότης σήμερα βασανίζεται και αγωνιά περισσότερο από άλλοτε. Ελπίζομε σε πρωτοβουλίες του δρόμου των επιστημόνων αλλά και βιβλία όπως του κ. Μιχελάκη καλό είναι να μας προβληματίσουν εθνικά. Επίσης απεδείχθη με τον κορωνοϊό ότι δεν είναι ο τουρισμός «η βαριά μας βιομηχανία»
Τέλος οι θρησκείες, όχι μόνο των αρχαίων Ελλήνων αλλά και της Βίβλου: Ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και το ισλάμ, σχετίζονται με το λάδι και με τις τελετουργίες τους έχουν καθιερώσει την αγιαστική και θαυματουργική ιδιότητα του ελαιολάδου δια του οποίου «η Θεία χάρις» Δωρεά του θεού ευλογεί και αγιάζει τη ζωή των ανθρώπων.
Πολλά ευχόμενος και για τον αγαπητό εκ Σητείας συντοπίτη συγγραφέα.
Κίσαμος, Νοέμβρης 2023
Γεώργιος Πευκιανάκης
