Έρχεται η ώρα της επιλογής για την αποκριάτικη στολή του παιδιού! Ποιος είναι όμως αυτός που πραγματικά επιλεγεί την αποκριάτικη ενδυμασία; Ο γονιός ή το παιδί; Σίγουρα ο γονιός είναι αυτός που θα λάβει υπόψιν του τις παραμέτρους της τιμής, της καταλληλότητας και της ανθεκτικότητας. Τι γίνεται όμως με τα προσδιοριστικά χαρακτηριστικά της στολής; Όλα δείχνουν, τουλάχιστον για τα πιο μικρά παιδιά, ότι τα χαρακτηριστικά αυτά έλκουν περισσότερο τους γονείς παρά τα παιδιά
Από τις πρώτες απόκριες ενός μωρού, που δεν έχει κανένα τρόπο επιλογής της στολής του, μέχρι όσο περισσότερο μπορούν, οι γονείς προσπαθούν να διαλέξουν για τα παιδάκια τους, την καταλληλότερη ενδυμασία για να αναδειχθούν τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά τους και να φανεί η ταύτιση με τα αντίστοιχα που αντιπροσωπεύει η στολή. Ο κάθε γονιός βλέπει κάθε μέρα στο πρόσωπο του παιδιού του έναν ευγενικό ιππότη, μια καλόκαρδη πριγκίπισσα, τον άνθρωπο που θα τους κάνει να γελάσουν και ότι πιο χαριτωμένο υπάρχει στη ζωή τους και απόκριες είναι η καλύτερη αφορμή να το δουν όλοι. Τα παιδιά βλέποντας την περηφάνια και τη χαρά στα μάτια των γονιών τους, υπερασπίζονται το ρόλο τους και τα χαρακτηριστικά του, με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι η αρχική επιλογή του γονιού σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά που καμαρώνει στο παιδί του γίνεται και η αγαπημένη του παιδιού. Για τα πιο μικρά παιδιά αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο και λογικό να συμβαίνει. Είναι όμως κάλο όσο μεγαλώνει το παιδί να μικραίνουν οι δικές μας προβολές και να δίνεται στα παιδιά το περιθώριο να εξερευνήσουν με ασφάλεια διάφορες πλευρές του εαυτού τους και διαλέγουν μόνα τους τι θέλουν να εξωτερικεύσουν μέσω της στολής τους.
Ένας ακόμα λόγος που οι γονείς αποζητούν ενεργό συμμετοχή, είναι γιατί επιλέγοντας τη στολή που θέλουν για το παιδί τους ή επιλέγοντας μαζί με το παιδί τους, ξαναβιώνουν ευχάριστα ένα κομμάτι της παιδικότητας τους και εξωτερικεύουν πτυχές της φαντασίας τους και της δημιουργικότητας τους που συμβάσεις της ενήλικης ζωής δεν τους επιτρέπουν για τον εαυτό τους. Όταν αυτό είναι μια διασκεδαστική δραστηριότητα και για τις δυο πλευρές, είναι όμορφο να συμβαίνει. Όμως υπάρχουν όρια που δεν πρέπει να ξεπερνιούνται. Το παιδί έχει να ζήσει τις δικές του εμπειρίες, όχι αυτές που έζησε ή ήθελε να ζήσει ο γονιός του σαν παιδί, ούτε αυτές που πλέον δεν μπορεί να ζήσει γιατί δεν είναι πια παιδί.
