Ο Γιώργος δεν άντεχε τον σκύλο που είχε η γυναίκα του στο σπίτι από πριν γνωριστούν. Τον μισούσε θανάσιμα. Κάποια στιγμή αποφάσισε να τον ξεφορτωθεί. Τον πήρε και τον πήγε στο πάρκο στη δίπλα γειτονιά, τον άφησε εκεί κι έφυγε. Επιστρέφοντας στο σπίτι βρήκε τον σκύλο εκεί. Είχε επιστρέψει νωρίτερα!
Συγχύζεται, την άλλη μέρα τον βάζει στο αυτοκίνητο και πάει και τον αφήνει στο ποτάμι. Γυρνώντας σπίτι βλέπει τον σκύλο να πλησιάζει και εκείνος.
Τρελαίνεται ο άνθρωπος με την ικανότητα του ζωντανού. Την επομένη αποφασισμένος να ξεμπλέξει βάζει τον σκύλο στ’ αμάξι, οδηγά μακριά στα χωράφια, στρίβει διαρκώς πότε δεξιά, πότε αριστερά, περνάει γεφύρια και περιβόλια, συνεχίζει για πολλά – πολλά χιλιόμετρα και κάποια στιγμή αφήνει τον σκύλο στη μέση του πουθενά. Ξεφυσάει ευχαριστημένος, τρίβει τα χέρια και ξεκινάει να επιστρέψει σπίτι.
Περίπου δύο ώρες αργότερα σηκώνει το κινητό και τηλεφωνεί στη γυναίκα του στο σταθερό.
-Έλα Μαρία; Δεν μου λες ο σκύλος είναι στο σπίτι;
-Ναι, γιατί ρωτάς; Πού είσαι απ’ το πρωί…
-Θα σου πω, θα σου πω. Δώστον μου όμως τον κερατά στο τηλέφωνο. Χάθηκα!!!
