Σα να μύριζαν βανίλια τα παλιά μας καλοκαίρια. Παιχνίδι με τις ώρες στις γειτονιές κάτω από τον ήλιο και το απόγευμα, στο τραπέζι της κουζίνας, πάνω στο πεντακάθαρο τραπεζομάντιλο, η γιαγιά σέρβιρε το πιο μοσχομυριστό και δροσερό γλυκό: βανίλια υποβρύχιο!
Το αγόραζε από το μπακάλικο της γειτονιάς, κουτιά ολόκληρα και τελείωνε στο άψε – σβήσε. Μαστιχωτή υφή, υπέροχο άρωμα και γλυκιά γεύση, όλα σε ένα! Πώς να αντισταθείς;
Έπαιρνε το γυάλινο μπουκάλι από το ψυγείο, γέμιζε ένα ποτήρι με το παγωμένο νερό, και μετά βύθιζε ένα κουταλάκι του γλυκού στην κατάλευκη, μαλακιά βανίλια, με άρωμα τριαντάφυλλο ή μαστίχα. Η αίσθηση του κρύου σε συνδυασμό με τη γλυκιά γεύση της βανίλιας, έκανε τον ουρανίσκο να τρελαίνεται. Πρώτα μια μπουκιά βανίλια και μετά μία γουλιά νερό. Και ξανά, και ξανά. Και στο τέλος έξυνες με τα δόντια τα υπολείμματα του γλυκού πάνω από κουτάλι, πίνοντας όλο το νερό, που είχε πια άλλη γεύση!
Εκτός από τη γιαγιά, βανίλια υποβρύχιο σέρβιραν και τα καφενεία της εποχής, μόνο που το προτιμούσαν οι κυρίες και τα παιδιά, γιατί οι άντρες ντρέπονταν να παραγγείλουν βανίλια δημοσίως.
Αν και σήμερα έχουμε γυρίσει την πλάτη σ’ αυτό το ταπεινό γλύκισμα των παιδικών μας χρόνων, όμως, σε πείσμα των καιρών, όλα τα απογεύματα του καλοκαιριού μας μυρίζουν ακόμα και θα μυρίζουν για πάντα, άρωμα βανίλιας!
