Φωνή σαν του Στέλιου Καζαντζίδη δεν βγήκε άλλη, είναι ο λαϊκός τραγουδιστής-σύμβολο της χώρας μας. ‘Η μήπως βγήκε κατά… 80% στη σύγκριση; Δεν είναι ένα αυθαίρετο ποσοστό. Ο ίδιος ο «Στελάρας» το είχε πει έτσι όταν είχε ακούσει για πρώτη φορά τον Λεωνίδα Βελή να τραγουδάει! Και φημιζόταν για το πόσο αυστηρός κριτής ήταν, άριστα δεν έβαζε ούτε στον εαυτό του…
Όμως με εκείνο το νεαρό παιδί από τη Θεσσαλονίκη που είχε επιστρέψει στα πάτρια εδάφη από την Αμερική (με προτροπή του Ζαμπέτα κι έχοντας τελειώσει σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων), ο Καζαντζίδης ένιωσε κάπως να ταυτίζεται. Πως άκουγε τη συνέχεια του, την κληρονομιά του υπό μία έννοια. Ειδικά καθώς είχε μόλις αποφασίσει να αποσυρθεί από τη δισκογραφία και τα νυχτερινά μαγαζιά, ήταν συνεπώς φορτισμένος συναισθηματικά.
Γι’ αυτό και του έδωσε το χρίσμα, όπως ο ίδιος το είχε θέσει σε συνέντευξή του. Αρχικά άκουσε τον πιτσιρικά τότε Λεωνίδα Βελή να ερμηνεύει τραγούδια του Άκη Πάνου στον δίσκο «Πρώτη Γνωριμία». Αυτή ήταν η αιτία για την… πρώτη γνωριμία των δύο τραγουδιστών. Ο Καζαντζίδης ζήτησε να μάθει περισσότερα για εκείνον «με τον οποίο μοιάζουν οι φωνές μας».
Και να τι συνέβη αμέσως μετά, όπως το διηγήθηκε ο ίδιος ο Βελής: «Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα 12 ώρα το βράδυ από κάποιον άγνωστο, που μου είπε ότι θέλει να με γνωρίσει ο Καζαντζίδης, εγώ δεν το πίστεψα, όταν όμως διασταύρωσα ότι ήταν αλήθεια πήρα το πρώτο αεροπλάνο και πήγα στην Αθήνα. Πήγα, λοιπόν, και τον βρήκα στο σπίτι του, στην Πεύκη, και αυτό που μου είπε ήταν: “Λεωνίδα, εμένα με φάγανε, κι επειδή το λαϊκό τραγούδι πρέπει να πάει μπροστά, θέλω να σε στηρίξω”». Σε εκείνη τη μεταξύ τους συνάντηση, ο Βελής είπε live τραγούδια του Πάνου και τότε ήταν που η μεγαλύτερη λαϊκή φωνή της Ελλάδας τον βαθμολόγησε με αυτό το 80% που λέγαμε στην αρχή του κειμένου.
Ήταν πλέον επισήμως το «παιδί» του Καζαντζίδη, ο οποίος έγινε παραγωγός του σε νέο δίσκο. Αγώνα δρόμου έκανε ο Λεωνίδας Βελής για να τα προλάβει όλα. Live σε νυχτερινό μαγαζί ως τα ξημερώματα, 3-4 ώρες ύπνο για να πάρει δυνάμεις και μετά καρφί στο σπίτι του Στέλιου για μελέτη και πρόβες. Ως τις 10 το βράδυ και πάλι από την αρχή. Επί έναν ολόκληρο χρόνο. Εξοντωτικό πρόγραμμα, αλλά τέτοιες ευκαιρίες δεν έχεις συχνά. Να δουλέψεις δηλαδή με τον καλύτερο.
Το αποτέλεσμα του δίσκου, με τίτλο «Η Συνάντηση», ήταν πολύ δυνατό. Εκεί περιλαμβάνεται το «Είμαι τραγούδι, είμαι λαός» που είναι κάτι σαν κατάθεση ψυχής του μαθητή προς το δάσκαλο. Πάντως σύντομα οι σχέσεις τους θα πάγωναν. Αιτία ήταν ότι ο Λεωνίδας Βελής επέλεξε να συνεργαστεί με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Τον οποίο ο Καζαντζίδης δεν ήθελε να βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Ένιωσε κάπως προδομένος. Ποτέ δεν το είπε στα ίσα, αλλά το υποδήλωσε με τις πράξεις του. Πάντως δεν του κράτησε κακία. Είναι χαρακτηριστικό πως αρκετά χρόνια αργότερα, λίγο πριν πεθάνει, είχε δώσει μερικά τραγούδια σε έναν συνεργάτη του «για να τα τραγουδήσει ο Λεωνίδας». Πόσο πιο πολύ «παιδί» του…
Πίσω στη δεκαετία του 1980, ο Βελής είχε καταφέρει να γίνει πρώτο όνομα στη νύχτα, στο λαϊκό τραγούδι. Με φωνή – καμπάνα και αξέχαστες επιτυχίες όπως το «Και το βράδυ, το βραδάκι, είσαι σπίρτο που ανάβει φωτιά, και με καίει σαν κλαδάκι, ως το χάραμα, μες στη νυχτιά…» που έγινε ως και σύνθημα στα γήπεδα, συνδέθηκε ειδικά με το θρίαμβο στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τα άλλα παιδιά…
Οι επιτυχίες διαδέχονται η μία την άλλη. «Αγάπη όλο ζήλεια», «Ενα βράδυ στις νταλίκες», «Συλλαβιστά, ψιθυριστά». Κι όμως λίγα χρόνια μετά, αυτό θα σταματούσε απότομα. Το 1992 συγκεκριμένα, ο Λεωνίδας Βελής αποσύρεται από τις εμφανίσεις, μόνο κάποια guest star συνέχισε, αραιά και που. Ένιωθε πως η εποχή είχε αλλάξει, πως το λαϊκό τραγούδι, όπως το ήξερε και το είχε υπηρετήσει, πέθαινε. Δεν θέλησε να αλλάξει ύφος, να προσαρμοστεί σε μια εποχή που επιζητούσε περισσότερο το τσιφτετέλι, το φαίνεσθαι. Δεν του άρεσε που αντί να τον ακούνε, σηκωνόντουσαν να χορεύουν όλη την ώρα. Αποφάσισε συνεπώς να κάνει στην άκρη. Κάπως σαν τον μέντορά του, που ενώ θα μπορούσε να είχε όλον τον κόσμο στα πόδια του, προτιμούσε να ζει σε ένα φτωχικό σπίτι και να ψαρεύει…
Ο Λεωνίδας Βελής γύρισε αρχικά στην Αμερική, στο Λας Βέγκας, και εκεί θα ήταν πιθανότατα ακόμα αν δεν είχε μεσολαβήσει ο θάνατος της γυναίκας του. Όταν την έχασε, έχασε και τη γη κάτω από τα πόδια του. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να το ξεπεράσει, για να γυρίσει σελίδα. Τα τελευταία χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη και συνεχίζει να εκφράζει τον κώδικα αξιών του λαϊκού τραγουδιού όπως τον έμαθε κάποτε, όπως ο ίδιος τον καταλαβαίνει. Απέχει συνειδητά από τη δημοσιότητα και το μόνο που κάνει από καιρό σε καιρό είναι να είναι ενεργός μέσω του YouTube. Νοσταλγώντας τα παλιά, αλλά με μια ικανοποίηση για όσα έζησε, για τον τρόπο που τα έκανε.
ΠΗΓΗ: menhouse.gr
