Μπορεί για τους υμνητές της χούντας η… κασέτα των επιχειρημάτων εδώ και χρόνια να έχει κολλήσει στους «δρόμους» που έφτιαξε, αλλά σε ό,τι αφορά στις κοινωνικές ελευθερίες είναι αλήθεια πως δεν έχουν και πολλά να πουν.
Για τους συνταγματάρχες και τους ακολούθους του τρίπτυχου «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» μεγάλος εχθρός ήταν πάντοτε ο «κομμουνιστικός κίνδυνος», αλλά λόγω της χρονικής συγκυρίας, σύντομα προστέθηκε ακόμη ένας «θανάσιμος» κίνδυνος. Ο «χιππισμός», όπως τον αποκαλούσαν τα συντηρητικά κατακάθια της κοινωνίας, βάζοντας κάτω από αυτόν τον όρο οποιονδήποτε απλά συμβάδιζε με την τάση της εποχής. Για τους χουντικούς δεν χρειαζόταν να έχεις πάει στο Γούντστοκ ή να καταναλώνεις LSD για πρωινό για να ανήκεις σε αυτήν την τάξη. Αρκούσε απλά το να έχεις μακριά μαλλιά, εφόσον είσαι άντρας, ή να φοράς μίνι φούστα, στην περίπτωση που είσαι γυναίκα.
Κάποτε μάλιστα υπήρξε και σχετικός νόμος που προέβλεπε ακριβώς πόσους… πόντους ποδιού επιτρεπόταν σε ένα κορίτσι να δείχνει με το ντύσιμό του, με τους εμπνευστές αυτής της ιδέας να έχουν επιπλέον την απαίτηση τα όργανα της τάξης να περιμένουν ακόμη και τις τουρίστριες στα αεροδρόμια με χάρακες στα χέρια ώστε να μην επιτρέπεται καν η είσοδος στην χώρα τέτοιων «ταραχοποιών» στοιχείων που θεωρούνται απειλή για τα ήθη της χουντικής κοινωνίας, όμως ο παραλογισμός συχνά δεν προερχόταν από ανώτατα στελέχη και ούτε χρειάζονταν νόμοι για να ληφθεί κάποιο ανάλογο μέτρο. Αρκούσε η απόφαση και η επιθυμία οποιουδήποτε διέθετε κάποιας μορφής εξουσίας, την οποία εντελώς αυθαίρετα και φυσικά παράνομα ασκούσε.
Κάπως έτσι ο τότε επικεφαλής του αστυνομικού τμήματος Περιστερίου το 1971 θεώρησε ότι έπρεπε να λάβει μέτρα για τους νέους της περιοχής οι οποίοι όχι μόνο περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους «εις σφαιριστήριαν», αλλά είχαν το θράσος να διαθέτον «μακριάν κόμη», πέραν του ύψους των «ώμων των»!
Και τι έκανε ο… λαμπρός αυτός νους; Έστειλε τους αστυνομικούς της διεύθυνσής του έξω από τέτοιους ναούς… ακολασίας (και αργότερα και κινηματογράφους) προκειμένου να συλλάβουν αυτά τα «μιαρά στοιχεία» και να τα οδηγήσουν ενώπιον του… μπαρμπέρη, ο οποίος δίχως πολλά-πολλά και με σύμμαχο την περίφημη «ψιλή» μηχανή κουρέματος θα τους μετέτρεπε σε νομοταγείς νέους με «σινιέ» κουρεματάκι και χωρίστρα.
Ήταν η «Επιχείρηση Ψαλλίδι», σύμφωνα με την ορθογραφία της εποχής, η οποία θεωρήθηκε και απόλυτα επιτυχημένη (!), παρά το γεγονός ότι επρόκειτο για μια εντελώς αυθαίρετη πράξη ενός αστυνομικού διευθυντή που ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια της νομιμότητας και καταστρατηγούσε κάθε έννοια ατομικής ελευθερίας. Αντί κάποιος ανώτερός του να τον ψέξει, δεχόταν συγχαρητήρια για την ιδέα που είχε να «κάνει ανθρώπους» τους ξετσίπωτους μακρυμάλληδες, που πέραν του δημοσίου εξευτελισμού που βίωναν είχαν και την υποχρέωση να πληρώσουν οι ίδιοι τον κουρέα για τον κόπο του να τους κουρέψει (είτε στο μαγαζί του είτε μέσα στο αστυνομικό τμήμα) πληρώνοντας οι ίδιοι το… μαλλί, καταβάλλοντας το ποσό των 15 δραχμών έκαστος!
Υπήρξαν μάλιστα και περιπτώσεις όπου οι ίδιοι οι αστυνομικοί είχαν ξεκινήσει την… δουλειά, ρίχνοντας μερικές ψαλιδιές στα μαλλιά των νέων, ενώ ο απόλυτα ελεγχόμενος Τύπος της εποχής αποθέωσε την ασύλληπτη ιδέα, γράφοντας ότι οι νέοι στη συνέχεια ευχαριστούσαν και μακάριζαν τους… ευεργέτες τους που τους μετέτρεψαν από επικίνδυνους «χίππις» σε… κανονικούς ανθρώπους, έτοιμους να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην κοινωνία.
Πολλά χρόνια αργότερα, όπως μαθαίνουμε από την Μηχανή του Χρόνου, ο μακαρίτης πλέον αστυνομικός διευθυντής Περιστερίου μίλησε για εκείνη την επιχείρηση, δείχνοντας αμετανόητος για τις πράξεις του και υπερασπίστηκε με σθένος τις ενέργειές του. Μια στάση που γνωρίζουμε καλά ότι τήρησαν και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που άσκησαν εξουσία εκείνα τα χρόνια, εκμεταλλευόμενοι την απόλυτη ελευθερία κινήσεων που τους έδινε το αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο καθεστώς το οποίο χρειαζόταν να εφευρίσκει παντού εχθρούς προκειμένου να επισημαίνει την πλαστή και ψεύτικη ανάγκη συντήρησής του.
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί, ότι από την «Επιχείρηση Ψαλλίδι» υπήρξαν και ορισμένοι που την έβγαλαν «καθαρή». Βλέπετε, μεγάλα ονόματα της αθηναϊκής νύχτας, όπως ο Τόλης Βοσκόπουλος ή ο Σταμάτης Κόκοτας είχαν επίσης μακριά μαλλιά, γεγονός που επέτρεψε σε άλλους λιγότερο γνωστούς ή και παντελώς αγνώστους Έλληνες να δηλώνουν τραγουδιστές και με αυτόν τον τρόπο να αποκτούν… ειδική άδεια από την αστυνομία για να μην περάσει από το κεφάλι τους η ψιλή μηχανή του μπαρμπέρη!
