«Άγιε μου Βασίλη, είμαι ο Αλέξης και πάω Δ’ τάξη. Ήμουν καλό παιδί. Θέλω να μου φέρεις για φέτος πολύ φαγητό για να μην κλαίει η μαμά μου, δεν έχει δουλειά κι αν θέλεις, να μου φέρεις ένα παιχνίδι για τον άρρωστο αδερφό μου».
Το διαβάζεις και ο κόσμος χάνεται από τα πόδια σου. Η γη που πατάς. Ο αέρας που αναπνέεις. Το γαλάζιο εξαφανίζεται από τον ουρανό και μετατρέπεται ξαφνικά σε μαύρο. Μια πρόταση. 44 λέξεις. Μια παιδική καρδιά που ανοίγεται σε όλο τον κόσμο. Μια σκέψη ενός παιδικού μυαλού, που αποκαλύπτει ένα ανθρώπινο δράμα.
Μια ωμή πραγματικότητα μέσα από τα μάτια ενός δεκάχρονου παιδιού. Μια γροθιά στο στομάχι. Αρκούν για να μας συντρίψουν. Να μας υποχρεώσουν να αντικρίσουμε κατάματα μια τραγική πραγματικότητα. Που βοά. Αλλά κλείνουμε τ’ αφτιά στις κραυγές της.
Αλήθεια, όμως, τι άλλο μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία από τον άνθρωπο και δη, τα παιδιά; Τι αξία έχει οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα πέραν από την ανθρώπινη ζωή; Από τη ζωή ενός παιδιού; Από την ευημερία ενός παιδιού; Από τις συνθήκες στις οποίες ζει μια οικογένεια;
Τι αξία έχει αυτή καθεαυτή η ύπαρξη της Γης χωρίς τον άνθρωπο; Και τι αξία έχει οτιδήποτε στη Γη εκτός από τις συνθήκες διαβίωσης του ανθρώπου; Του κάθε ανθρώπου…
Την επιστολή την οποία έχετε διαβάσει, ανάρτησε στο διαδίκτυο φίλη εκπαιδευτικός. Προφανώς, συγκλονισμένη από το μήνυμα του δεκάχρονου Αλέξη. Από τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης του παιδιού και της οικογένειάς του όπως αυτές αποκαλύπτονται μέσα από τις λιγοστές λέξεις.
Αλλά και από τον υπέροχο ψυχικό κόσμο, που αποκαλύπτεται ότι διαθέτει ο μικρός Αλέξης. Την διάβασα ξανά και ξανά. Όλο και περισσότερο μου κοβόταν η ανάσα. Τα μάτια γινόντουσαν ολοένα και πιο υγρά.
Μας απασχολούν οι καβγάδες των πολιτικών. Μας προβληματίζουν οι αντιπαραθέσεις για τις αμοιβές των γιατρών. Αναλώνουμε χρόνο για τα διάφορα σκάνδαλα. Για την πλημμελή άσκηση καθηκόντων σε διάφορους τομείς. Για την προσπάθεια θησαυρισμού διαφόρων με νόμιμα ή μη μέσα.
Για τα παιγνίδια κατασκόπων. Για ένα σωρό άλλα προβλήματα. Την ώρα που ένα παιδάκι καλείται να γράψει επιστολή στον Άγιο Βασίλη για να του πει τι δώρο θέλει και αυτό επιλέγει κάτι το οποίο για τους πλείστους από εμάς θεωρείται δεδομένο. Τόσο δεδομένο ώστε να υποτιμάται. Ή να το καταχρώμαστε πολλοί, μετατρεπόμενοι σε κοιλιόδουλους.
Το μόνο δώρο το οποίο ζητά ο Αλέξης είναι φαγητό! Σε συγκλονίζει. Σε τσακίζει. Όντας στην τρίτη μετά Χριστόν χιλιετία, στο νησί του success story, για έναν δεκάχρονο το πολυτιμότερο δώρο είναι το φαγητό! Στα πρόθυρα του 2020 ένα παιδί αποτυπώνει με την παιδική του αθωότητα την σκληρή και επώδυνη πραγματικότητα μιας πολιτείας, ενός κράτους, μιας κοινωνίας.
Όπου το φαγητό αποτελεί για πολλές οικογένειες είδος πολυτελείας. Αλλά οι καθ’ ύλην αρμόδιοι υπνώττουν. Οι κυβερνώντες βαυκαλίζονται προτάσσοντας ένα κάλπικο success story. Τα απλά μέλη μιας συνεχιζόμενα παραπλανημένης κοινωνίας εθελοτυφλούμε.
Αξίζει, ωστόσο, να εστιάσουμε και σε κάτι άλλο από το προφανές δράμα το οποίο αποκαλύπτεται μέσα από την συγκλονιστική επιστολή του παιδιού. Το μεγαλείο της ψυχής του Αλέξη το οποίο αναδύεται από τις γραμμές της επιστολής. Ένα φτωχό παιδί, που μεγαλώνει σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες συγκριτικά με άλλα παιδιά, εμφανίζεται με μηδενικό εγωισμό.
Δεν ζητά τίποτα προσωπικό από τον Άγιο Βασίλη. Ζητά αρκετό φαγητό για να μην κλαίει η μητέρα του! Ζητά και ένα παιγνίδι για τον άρρωστο αδερφό του! Νιώστε τον Αλέξη. Μπορεί να ραγίζει τις καρδιές. Μπορεί να αδυνατούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυα.
Όμως, ταυτόχρονα, πώς να μην τον θαυμάσουμε; Αξιοποιεί την φτώχεια ευεργετικά για τον ίδιο. Πλάθει μια υπέροχη ψυχή. Με απέραντη καλοσύνη. Με πελώρια ανθρωπιά. Με ασυγκράτητη αλληλεγγύη.
Δεν είναι υπέροχο; Η φτώχεια δημιουργεί ένα τόσο πλούσιο παιδί. Αυτό, βεβαίως, δεν αποτελεί άλλοθι για όσους όφειλαν να προσφέρουν καλύτερες συνθήκες σ’ αυτόν και την οικογένειά του. Όχι μόνο τώρα λόγω Χριστουγέννων αλλά ολόχρονα.
Διότι ο Αλέξης δεν είναι μοναδική ή έστω μια από τις λίγες περιπτώσεις. Δυστυχώς, οικογένειες όπως αυτήν του Αλέξη είναι χιλιάδες. Παιδιά όπως τον Αλέξη είναι χιλιάδες. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν την τραγικότητα. Μια στις τέσσερις οικογένειες στην Κύπρο ζει υπό συνθήκες φτώχειας. 18% των παιδιών στην Κύπρο ζουν στα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με έρευνα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Περίπου, 12.000 μαθητές παίρνουν συσσίτιο στα σχολεία. Το Παγκύπριο Συντονιστικό Συμβούλιο Εθελοντισμού στην εκστρατεία του αυτές τις μέρες «Υιοθετείστε μια οικογένεια τα Χριστούγεννα» έχει συμπεριλάβει 700 οικογένειες με 1400 παιδιά. Συνθήκες οι οποίες στέλνουν το μήνυμα του τεράστιου Καζαντζάκη να κτυπήσει την πόρτα των ηγετών αυτού του τόπου: «Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει».
Στα μέσα της δεκαετίας του 20ου αιώνα, ο σπουδαίος Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε καταγράψει το πανανθρώπινό του όνειρο: «Έχω ένα όνειρο, ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σ’ ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους, αλλά από τον χαρακτήρα τους».
Ποιος θα το πίστευε ότι στον 21ο αιώνα, με πόνο ψυχής κάποιοι άνθρωποι καταγράφουν ένα όνειρο εξίσου επώδυνο: Τα παιδιά σε αυτό τον τόπο να διαθέτουν αρκετό φαγητό σπίτι τους ώστε να μπορούν να ονειρεύονται…
