Στόχος όλων μας (φορέων, επιχειρηματιών και πολιτών) είναι να διαφυλάττουμε ως κόρη οφθαλμού την τουριστική μας βιομηχανία, ακόμη περισσότερο μια εποχή που βιώνει μια πρωτοφανή κρίση. Πρόκειται για το δέντρο που πρέπει να συνεχίσει να παράγει καρπούς, τους οποίους θα δρέψουν στο μέλλον τα παιδιά μας.
Ωστόσο, στην Κίσαμο αδυνατούμε να παράσχουμε στους επισκέπτες μας ακόμα και τα αυτονόητα: την ασφάλεια και την ησυχία. Δεν ξέρω, φίλοι μου, αλλά πολλές φορές πιστεύω ότι αυτά που βλέπω και ακούω στο Καστέλλι κατά τις νυχτερινές ώρες είναι στη φαντασία μου. Ένα κακό όνειρο που το βλέπω μόνο εγώ. Πως αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι ουδείς αντιδρά σοβαρά για όλα όσα προκαλεί στον τόπο μας μια μικρή μειοψηφία ανεγκέφαλων. Κι όμως, αν και είναι τόσο λίγοι, τα πλήγματα που προκαλούν στην περιοχή είναι τεράστια.
Εκτός κι αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι όλοι αυτοί που μας επισκέπτονται ακούνε κάθε ξημέρωμα ως… ουράνια μουσική τις «πειραγμένες» εξατμίσεις των δικύκλων, ή τα στριγκλίσματα από τα λάστιχα των αυτοκινήτων. Αν το πιστεύει έστω και ένας, ας τους ρωτήσει!
Ωστόσο, επειδή το θέμα είναι πολύ σοβαρό, αυτό που με εξοργίζει είναι το ότι δεν υπάρχει καμία επίσημη διαμαρτυρία από πουθενά. Ουδείς τοποθετείται σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Οι κάτοικοι μάλλον έχουν συνηθίσει να ζουν με το φαινόμενο και οι επισκέπτες με ηρεμιστικά χάπια και ωτασπίδες. Όμως, οι φορείς; Ο Δήμος, ο Νέος Εμπορικός Σύλλογος, η Ένωση Ξενοδόχων; Αυτοί δεν έχουν την πολυτέλεια να πουν ότι συνήθισαν να ζουν με το πρόβλημα. Ο μεν Δήμος υποχρεούται να προστατεύει τους πολίτες τους (γιατί τίθεται και θέμα ασφάλειας). Οι δε επαγγελματικοί φορείς τα μέλη τους. Ως πότε μια ολόκληρη πόλη, που προσπαθεί να βρει τον τουριστικό βηματισμό της, θα είναι όμηρος μιας χούφτας «μπαχαλάκηδων». Η απάντηση είναι εύκολη: μέχρι να αποφασίσει κάποιος να πάρει τα αναγκαία μέτρα…
α.κ.Μ.
