Πέμπτη μεσημέρι, δημοτικό κολυμβητήριο Καλλιθέας. Έχουμε δώσει το ραντεβού µας σε μια μέρα µε 35 βαθμούς και µε φοβερά μποτιλιαρίσματα σε όλη την πόλη. Η πισίνα έτυχε να είναι το ιδανικότερο μέρος για να κάνω αυτή τη συνέντευξη. Κάποιοι κολυμβητές φορούν τα σκουφάκια λίγο πριν βουτήξουν, άλλοι κάνουν προθέρμανση, οι προπονητές τους στέκονται στην άκρη και μετρούν τους χρόνους. Ανάμεσά τους, παρατηρώ την Άννα Ντουντουνάκη. Για το κορίτσι που βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης µε το χρυσό στην πεταλούδα, το νερό είναι το φυσικό της περιβάλλον, κινείται σε αυτό µε τη φυσικότητα που έχει κάποιος όταν περιφέρεται στο σπίτι του. Κάθε φορά που βυθίζει το κεφάλι και αντικρίζει τα πλακάκια μπροστά της, δεν νιώθει τίποτα, δεν ακούει κανέναν, παρά µόνο σκέφτεται το ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Μετά από μια σειρά διακρίσεις, µε τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς του Ρίο και την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, η Άννα περιγράφει την πορεία της από τότε που ως παιδί στα Χανιά φοβόταν το νερό μέχρι το πέρασμα στη φοιτητική ζωή της Αθήνας για τις σπουδές στη Νομική και έπειτα στη σχεδόν καταστροφική, για τον μεγάλο στόχο της, περίοδο της καραντίνας.
Κατέκτησες το χρυσό µετάλλιο στα 100 µ. πεταλούδα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθληµα της Βουδαπέστης, µε χρόνο 57.37 καταρρίπτοντας το πανελλήνιο ρεκόρ και ξεκινάς πλέον µε τις καλύτερες προϋποθέσεις για το Τόκιο. Τι σκέφτηκες, όταν είδες το αποτέλεσµα;
Ήταν η πρώτη φορά που είδα στιγµιαία τον χρόνο µου και µετά τον ξέχασα. Κοίταζα και ξανακοίταζα το «1» δίπλα στο όνοµά µου και πίστευα ότι καταλάβαινα λάθος, έλεγα «µήπως δεν βλέπω καλά;». Περίµενα πολύ ένα µετάλλιο, είχα δουλέψει και ήµουν προσηλωµένη στον στόχο αλλά σε καµία περίπτωση δεν περίµενα το χρυσό. Όταν το συνειδητοποίησα ήταν το απόλυτο συναίσθηµα. Ένιωσα ότι µου δόθηκε µια µεγάλη ευκαιρία και την άρπαξα όσο καλύτερα µπορούσα. Τέσσερις άνθρωποι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για να τα καταφέρω, οι γονείς µου, ο προπονητής µου Τάσος Καράµπελας και ο γυµναστής µου Λάζαρος Αβίντογλου.
Mε την κολύµβηση ασχολείσαι από πολύ µικρή, όχι όµως στην πεταλούδα µε την οποία αγωνίζεσαι. Ήταν εύκολο να διαλέξεις το άθληµα που επρόκειτο να σε καθιερώσει;
Ξεκίνησα την κολύµβηση επειδή ουσιαστικά φοβόµουν τη θάλασσα και µε έγραψαν οι γονείς µου στο κολυµβητήριο κυρίως για να το ξεπεράσω. Αυτή η φοβία δεν ξέρω αν µου έχει φύγει ακόµα, δεν είναι ότι δεν θα µπω στη θάλασσα αλλά όταν βρίσκοµαι στα βαθιά και δεν ξέρω τι υπάρχει από κάτω, δεν νιώθω και πολλή ασφάλεια. Στην πορεία το νερό µού έφερε πολλές χαρές. Ξεκίνησα συγχρονισµένη κολύµβηση από πολύ µικρή και για πολλά χρόνια – βασικά µέχρι πρόσφατα πιο πολλά χρόνια ήµουν στη συγχρονισµένη από ό,τι στο κολύµπι. Την αγαπούσα πολύ κι ας είναι επίπονο άθληµα µε πολλές ώρες προπόνησης, σκέψου είχαµε κλείσει 8ωρο σερί ή σπαστό 10ωρο την ίδια µέρα. Ήταν όλη µου η µέρα στην πισίνα, έτρωγα και κοιµόµουν. Σταµάτησα γιατί ήµουν στην Εθνική Οµάδα που έπρεπε να προπονείται στην Αθήνα, εγώ πήγαινα σχολείο στα Χανιά. Ξεκίνησα λοιπόν κολύµβηση αρχικά επειδή δεν ήθελα να σταµατήσω τον πρωταθλητισµό απότοµα και να αλλάξει το σώµα µου. Επέλεξα από την αρχή την πεταλούδα επειδή µου φάνηκε εντυπωσιακή και στην πορεία είδα ότι ήταν κάτι παραπάνω από ένα χόµπι που ξεκίνησα για να κάνω χαλαρά. Έβλεπα ότι ήµουν καλή και το αγάπησα πάρα πολύ – έρχονταν επιτυχίες που µε έκαναν να το αγαπήσω για την ακρίβεια.
Πώς ήταν η ζωή στην Κρήτη;
Mεγάλωσα στα Χανιά. Όλοι µου οι φίλοι και οι συγγενείς βρίσκονται στο νησί, που το θεωρώ το πιο όµορφο µέρος στον κόσµο. Θέλω κάποια στιγµή να γυρίσω εκεί µόνιµα. Οι ρυθµοί ζωής στα Χανιά είναι πολύ διαφορετικοί, πιο αργοί, είναι όλα δίπλα, η ποιότητα ζωής διαφέρει εντελώς. Στην Αθήνα ανέβηκα στα 18 µου για σπουδές στη Νοµική. Σε αυτή την πόλη πατάς το πόδι σου και σε κατακλύζει το στρες. Σου προσφέρει όµως άπειρες επιλογές για διασκέδαση και δραστηριότητες. Μένω στη Γλυφάδα τώρα, αλλά ως φοιτήτρια νοίκιαζα στου Ζωγράφου, εποµένως έµαθα όλο το κέντρο και τα φοιτητικά στέκια. Γενικά µε αναζωογονεί να βγαίνω, να πηγαίνω για φαγητό, ποτό, µπουζούκια, σινεµά.
Πώς και επέλεξες τη Νοµική;
Είναι η µαµά µου δικηγόρος και πάντα την είχα ως πρότυπο. Θαύµαζα την διπλωµατία της –που εγώ δεν έχω ακόµα–, ήξερε πάντα πώς να χειριστεί µια κατάσταση και ήθελα να γίνω κι εγώ έτσι. Γι’ αυτό διάλεξα τη Νοµική και τη συνδύαζα µε την κολύµβηση όλα αυτά τα χρόνια. Είχα πάντα µια συνέπεια στο διάβασµα και ταυτόχρονα δεν ήθελα να χαρακτηρίζοµαι ως µια απλή αθλήτρια αλλά κάτι παραπάνω. ∆εν ήταν εύκολο ταίριασµα αλλά είχα βοήθεια από τους δικούς µου και πρόγραµµα. Μετά αποφάσισα να κάνω µεταπτυχιακό στο Εµπορικό και Εταιρικό δίκαιο.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να σταµατήσεις το κολύµπι για τη Νοµική;
Ναι, η πρώτη φορά που το σκέφτηκα πολύ σοβαρά ήταν µετά τους Ολυµπιακούς το 2016. Ήταν µια χρονιά πάρα πολύ δύσκολη –πάντα οι ολυµπιακές χρονιές είναι δύσκολες–, µε πολλή πίεση και άγχος. Είχα εξαντληθεί και αν µε ρωτούσε κάποιος τότε πριν τους Ολυµπιακούς, θα του έλεγα αυτοί είναι οι τελευταίοι µου αγώνες. Τελικά ένιωσα ότι δεν έχω δώσει ακόµα το 100% και αποφάσισα να συνεχίσω µέχρι να καταφέρω αυτό που θέλω. Η δεύτερη φορά που το σκέφτηκα εξίσου σοβαρά ήταν στην πρώτη καραντίνα. Ήταν η χειρότερη περίοδος που έχω περάσει. Πολλοί βιάζονται να πουν ότι «εδώ ο κόσµος καιγόταν και οι αθλητές βιάζονταν να µπουν σε πισίνα». Στην ουσία όµως όχι απλώς πήγαν πίσω τα σχέδιά µας αλλά είναι κάπως αντίστοιχο µε το να µένει κάποιος χωρίς δουλειά. Για εµάς ο πρωταθλητισµός είναι η δουλειά µας, είναι ένας κόπος µάλιστα που δεν αποκαθίσταται µε χρήµατα, ειδικά όταν είσαι σε µια καίρια φάση προετοιµασίας και παλεύεις όλο τον χρόνο για µια στιγµή.
Πώς ένιωσες όταν έµαθες ότι θα αναβληθούν οι Ολυµπιακοί;
Eίχα γυρίσει µόλις από σκληρή προετοιµασία σε υψόµετρο στην Τουρκία, και δεν είδα ποτέ τα αποτελέσµατα αφού δυο µέρες µετά ανακοινώθηκε πως δεν γίνεται να κολυµπάµε για κάποιους µήνες, χωρίς µάλιστα να ξέρουµε αν θα αναβληθούν ή όχι οι Ολυµπιακοί στην αρχή. Όταν δεν ξέρεις αν θα υπάρχουν αγώνες κατά κάποιο τρόπο δεν έχεις στόχο. Ένιωσα τότε ότι χάθηκαν όλα, ότι δεν έχει νόηµα τίποτα από όσα έκανα τόσο καιρό, άδειασα ψυχολογικά, τα έβλεπα όλα µαύρα. Είχα τελειώσει κιόλας το µεταπτυχιακό και είχα αποφασίσει να πάρω ρεπό από όλα για να αφοσιωθώ στους Ολυµπιακούς, µε αποτέλεσµα η καραντίνα να µε πετύχει σε φάση που δεν είχα τίποτα άλλο για να ασχοληθώ και µε έπιασε κρίση ταυτότητας.
Πώς πέρασες το διάστηµα της καραντίνας;
Πέρασα την καραντίνα στην Αθήνα και όχι στα Χανιά γιατί ήλπιζα ότι, αν ανοίξει κάτι, αυτό θα είναι εδώ. Προσπαθούσα να κάνω µια συντήρηση, έκανα τρέξιµο καθηµερινά και γυµναστική στο σπίτι αλλά το κολύµπι είναι ένα άθληµα που δεν µπορείς να αντικαταστήσεις την αίσθηση στο νερό µε κάτι αερόβιο εκτός πισίνας ή γυµναστήριο. Κάτι που αποδείχθηκε µετά γιατί όταν επέστρεψα δεν είχα τη φυσική κατάσταση που είχα πριν τo lockdown. Ξυπνούσα τα πρωινά, είχα χρόνο που δεν ήξερα τι να τον κάνω, έφτιαχνα παζλ, έπαιζα επιτραπέζια, πού και πού έψαχνα συνταγές και µαγείρευα διάφορα.
Πώς είναι µια τυπική µέρα µε υποχρεώσεις αθλητή;
Σε κάθε προπόνηση πρέπει να δίνω κάτι παραπάνω. Όταν έχω διπλή σηκώνοµαι στις 7.00, µπαίνω κατευθείαν στην πισίνα και µετά γυρίζω πίσω για πρωινό. Ξανακοιµάµαι λίγο, µαγειρεύω και το µεσηµέρι επιστρέφω στην προπόνηση ως το απόγευµα που θα πάω γυµναστήριο. Το βράδυ µπαίνω στο σπίτι κι όλο αυτό πάει αλυσιδωτά παντός καιρού, δεν µπορώ να πάρω «ρεπό». Φαντάσου τον χειµώνα νωρίς το πρωί που κάνει κρύο και το νερό είναι παγωµένο να πρέπει να µπεις. Το καλοκαίρι από την άλλη συνήθως οι πισίνες είναι πολύ ζεστές, δεν σε δροσίζουν, την άνοιξη λοιπόν απολαµβάνω τις προπονήσεις στο νερό.
Η διατροφή σου ποια είναι; Έχουµε ακούσει ότι οι αθλητές καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες.
Τρώω τα πάντα σε καλές ποσότητες χωρίς να κάνω όµως υπερβολές στη διατροφή µου γενικώς ή να καταπιέζοµαι. ∆εν ακολουθώ µια συγκεκριµένη δίαιτα. Στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς µου πάντως µε ξέρει όλο το προσωπικό ως «η κοπέλα που τρώει πολλά παγωτίνια». Νοµίζω θα ήµουν πολύ καλή ξεναγός σε κάποιον τουρίστα που θα ερχόταν στην Αθήνα ως προς το πού θα πάει για φαγητό παρά σε αξιοθέατα. Περιγράφω τα φαγητά εξαιρετικά.
Θυµάσαι την αγαπηµένη σου στιγµή σε αγώνα;
Ο αγώνας στη Βουδαπέστη είναι ο καλύτερος αγώνας που έχω κάνει. Οι επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια έρχονταν σιγά-σιγά και, σταδιακά, ανέβαινα σταθερά. Πολύ δυνατή στιγµή ήταν κι εκείνη όταν έπιασα το όριο για τους Ολυµπιακούς την πρώτη φορά, σε αγώνες στην Αµβέρσα. Όταν ήµουν παιδί έβλεπα τους Ολυµπιακούς να συµβαίνουν και όταν συνειδητοποίησα ότι θα πάω κι εγώ εκεί ήταν µοναδική αίσθηση και δικαίωση ενός πολύ µεγάλου αγώνα.
Πόσο αγχώνεσαι για τους Ολυµπιακούς του Τόκιο;
Έχω την εµπειρία από το Ρίο, βλέπω τα πράγµατα πιο καθαρά και πιο ώριµα, είµαι πιο συνειδητοποιηµένη, πιο προσηλωµένη στον στόχο τώρα και για να πετύχω αυτό που έγινε στην Βουδαπέστη και γενικώς κάτι καλό στο Τόκιο πρέπει να δώσω το 1000%. Επειδή ξέρω πόση δουλειά έχουµε κάνει στις προπονήσεις έχω αυτοπεποίθηση, αυτό που µε αγχώνει όµως είναι να µην πάει χαµένος ο κόπος µου. Από την άλλη χαίροµαι που πάω καλά και δηµιουργώ προσδοκίες στους άλλους αλλά είναι έξτρα πίεση κατά κάποιο τρόπο να περιµένει ο κόσµος συγκεκριµένα πράγµατα από εµένα.
Συγκριτικά µε όσα έχεις δει στο εξωτερικό, πώς είναι τα πράγµατα στην κολύµβηση στην Ελλάδα;
Όχι καλά σε γενικές γραµµές. Πολλοί αθλητές από εδώ φεύγουν στο εξωτερικό γιατί είναι δύσκολο να συνδυαστούν στην Ελλάδα σπουδές και δουλειά µε πρωταθλητισµό. Υπάρχουν κίνητρα για να περάσεις στο πανεπιστήµιο αλλά δεν υπάρχουν κίνητρα για µετά. Μερικές φορές µοιάζει σαν να µην ενδιαφέρεται το σύστηµα που εσύ προετοιµάζεσαι για Ολυµπιακούς αγώνα. Η πολιτεία όχι απλώς δεν µας βοηθάει οικονοµικά αλλά ούτε µας προβάλλει κανείς µέχρι να πάρουµε ένα χρυσό στο Ευρωπαϊκό. Στα Πανελλήνια πρωταθλήµατα κανείς δεν ενδιαφέρεται να έρθει να µας δει. Με ρωτούν δηµοσιογράφοι κατά καιρούς αν υπάρχει στήριξη, ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε να ρωτούν γιατί ξέρουν πολύ καλά τι προβάλλεται στον κόσµο, άρα τι λαµβάνει στήριξη. Θα έπρεπε να υποστηρίζονται και τα υπόλοιπα αθλήµατα που ίσως φέρνουν περισσότερες επιτυχίες στη χώρα από αυτά που προβάλλονται συνήθως.
Η κολύµβηση είναι µοναχικό άθληµα, στην ουσία είσαι κάτω από το νερό µόνη σου µετρώντας πλακάκια µέχρι να φτάσεις στο τέρµα. Τι σκέφτεσαι εκείνη την ώρα µέχρι να τελειώσει η κούρσα;
Αν είµαι σε αγώνες δεν ακούω τίποτα γύρω µου είτε είµαι µέσα είτε έξω από το νερό. Έχω το µυαλό µου µόνο στον αγώνα στο τι πρέπει να κάνω ώστε να πάει η κούρσα όπως τη θέλω. Αυτές τις ώρες δεν σου περνάει από το µυαλό τίποτα από τα προσωπικά που µπορεί να σε απασχολούν γενικά. Είσαι µόνο εκεί, περιµένοντας το σήµα για να µπεις µέσα.
Πηγή: athensvoice.gr
