H ώρα μηδέν για τον τρίτο κύκλο του Casa de Papel έφτασε. Η συμμορία του Profesor φόρεσε ξανά τις μάσκες του Νταλί και έβαλε σε εφαρμογή ένα ακόμη πλάνο μιας τέλειας ληστείας. Ή για την ακρίβεια, όχι και τόσο τέλειας αυτή την φορά.
Η αλήθεια είναι πως με τον τρόπο που τελείωσε η σειρά στις δύο πρώτες σεζόν ήμουν κατά 99,9% σίγουρος πως δεν θα συνεχιζόταν. Δεν υπήρχε περιθώριο να συνεχιστεί η πλοκή, όλα είχαν κάνει τον κύκλο τους, οι χαρακτήρες ολοκλήρωσαν το σκοπό τους και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Να που όμως η παγκόσμια επιτυχία της σειράς ήταν τέτοια, που τόσο οι δημιουργοί της, όσο και το Netflix αποφάσισαν να τη συνεχίσουν. Και όπου βγει.
Δεν ξέρω αν ήθελα τον τρίτο κύκλο. Η καρδιά έλεγε ναι, το μυαλό, όμως, επέμενε πως δεν χρειαζόταν. Επειδή στις περισσότερες των περιπτώσεων επικρατεί η καρδιά, έτσι συνέβη και στο Casa de Papel. Οι χαρακτήρες έσμιξαν ξανά, με κάποιες απώλειες και κάποιες προσθήκες, δημιουργώντας συμπάθειες, αλλά και ακραίες αντιπάθειες. Ο τρίτος κύκλος δεν ήταν κακός, είχε αδρεναλίνη, πυροβολισμούς, χρήματα, αίματα, όπως ακριβώς έχουμε συνηθίσει στο Casa de Papel. Είχε φυσικά και αρκετά σεναριακά κενά, ακολουθίες σκηνών που σε αφήνουν να απορείς για το πώς μπορεί να πέτυχε αυτό το σχέδιο, αλλά κι αυτό ήταν κάτι που το περιμέναμε.
ΤΟ STORY
Στις πρώτες δύο σεζόν του Casa de Papel, όλα περιστρέφονταν γύρω από τη μεγαλύτερη ληστεία της ιστορίας. Μπορεί η συμμορία του Profesor να μην κατάφερε να φύγει από το Νομισματοκοπείο της Ισπανίας με τα 2.4 δις ευρώ, ωστόσο οι ληστές με τις μάσκες του Νταλί έβαλαν στις τσάντες τους κάτι παραπάνω από 1 δις ευρώ και διασκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη του πλανήτη, όπου για δύο χρόνια ξεχάσαμε την ύπαρξή τους.
Ο Profesor τα είχε σχεδιάσει όλα, χώρισε την ομάδα του σε δυάδες και έδωσε ένα φάκελο με πληροφορίες στον καθένα σχετικά με το πώς θα μπορούσαν να έρθουν σε επικοινωνία μαζί του σε περίπτωση ανάγκης. Όλα αυτά πλέκουν κάπως το κουβάρι της τρίτης σεζόν που βλέπουμε να ξετυλίγεται στο πρώτο επεισόδιο με τον πιο ευφάνταστο τρόπο.
Είχα μεγάλη απορία να δω πώς θα καταφέρουν οι δημιουργοί της σειράς να ξεκινήσουν το πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου, αλλά και πώς θα βρουν τρόπο να συνδέσουν και πάλι την παλιοπαρέα. Τελικά, αυτό γίνεται με μια ομιλία του life-coach πλέον Αρτουρίτο, ο οποίος έχει μεταμορφωθεί σε έναν λαϊκό ήρωα, γράφοντας βιβλίο και δίνοντας ομιλίες για το πώς αντιμετώπισε τους ληστές στο Νομισματοκοπείο. Και καλά τώρα, γιατί θυμόμαστε όλοι τα όσα έκανε εκεί μέσα.
Κάποιος χαρακτήρας θα έπρεπε να κάνει μια χαζομάρα για να πυροδοτηθεί η δράση. Υπήρχε άραγε πιο κατάλληλος από την Tokyo και τον χαζοβιόλη Rio; Οι δυο τους βρίσκονταν σε ένα άγνωστο νησί της Καραϊβικής, αλλά η Tokyo, η οποία βαριέται εύκολα, αποφάσισε να φύγει για μερικές ημέρες να ξεσκάσει, σαν σωστό party animal. Ο Rio, ο έξπερτ της τεχνολογίας, της δίνει ένα δορυφορικό τηλέφωνο, λέγοντάς της να το ανοίγει κάθε τρεις μέρες στις έξι το απόγευμα για να μπορούν να επικοινωνούν. Και αυτό το high-tech τσακάλι, ούτε που σκέφτηκε πως μπορεί οι αρχές να το εντοπίσουν ή μπορεί η Tokyo να βρίσκεται στην άλλη γωνιά του πλανήτη και η ώρα να είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που είχαν συνεννοηθεί. Λάθος πρώτο από νωρίς, αλλά προχωράμε.
Προφανώς οι δυο τους κάνουν το μοιραίο σφάλμα και επικοινωνούν, οι αρχές τους ανακαλύπτουν, γιατί το μόνο που έκαναν εδώ και δύο χρόνια είναι να περιμένουν τον Rio, να κάνει τη χαζομάρα του και κάπως έτσι ξεκινάει η δράση. BOOM. Ο στρατός φτάνει στο νησί της Καραϊβικής και συλλαμβάνει τον Rio, με την Tokyo να αρχίζει το ταξίδι της για την άλλη άκρη του κόσμου, προκειμένου να ζητήσει βοήθεια από τον Profesor. Το σχέδιο έκτακτης ανάγκης τίθεται σε εφαρμογή, η συμμορία επανενώνεται και παρά τις όποιες διαφωνίες, αποφασίζουν από κοινού να κάνουν μια δεύτερη ληστεία, με απώτερο σκοπό, όμως, να ελευθερώσουν τον Rio.
Σίγουρα ο Profesor περίμενε να γίνει η στραβή από Tokyo και Rio. Άλλωστε, το σχέδιο για να ληστέψει την Τράπεζα της Ισπανίας, δεν του ήρθε εκείνη τη στιγμή. Ήταν το αρχικό πλάνο του Berlin και του Palermo (νέος χαρακτήρας), το οποίο πλέον θέλει να το θέσει σε ισχύ και ως εκδίκηση για το θάνατο του αδερφού του.
Όλα καλά ως εδώ. Το πρώτο επεισόδιο του Casa de Papel βοηθάει στο να ξετυλιχθεί το κουβάρι της πλοκής και να αρχίσουν τα κομμάτια του παζλ να ενώνονται σιγά σιγά. H σειρά πλέον δεν περιορίζεται μόνο στην Ισπανία και με το διαθέσιμο μπάτζετ να έχει εκτοξευτεί, βλέπουμε γυρίσματα σε μέρη της Ασίας, της Καραϊβικής, της Ιταλίας, και την Νότιας Αμερικής. Αυτό που δεν πολυκατάλαβα είναι το πώς κατάφεραν οι νούμερο ένα καταζητούμενοι του κόσμου να μεταφερθούν σε όλα αυτά τα σημεία χωρίς να τους αναγνωρίσει έστω και ένα άτομο. Casa de Papel όμως βλέπουμε, γίνονται κι αυτά.
ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ
Ποια είναι τα νέα μέλη της συμμορίας που μας συστήνονται σε αυτό τον κύκλο; Έχουμε την ήδη γνωστή Raquel, η οποία από Inspectora, γίνεται Lisboa και εμφανίζεται για πρώτη φορά μπροστά σε όλους στο οικογενειακό τραπέζι, ακουμπώντας στον ώμο του Profesor. Θύμισε λίγο Sons of Anarchy η σκηνή εδώ, ομολογώ. Επίσης, ξεχωριστό ήταν το wannabe καυγαδάκι μεταξύ Lisboa και Tokyo, με τον Profesor στη μέση να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Περιττό να πω ότι η Tokyo έχει καταφέρει με το σπαθί της να γίνει ο πιο αντιπαθητικός χαρακτήρας της σειράς, έτσι; Ξεπερνάει ακόμη και τον Palermo και την νέα Inspectora, αλλά θα φτάσουμε και σε αυτούς. H Tokyo, λοιπόν, είναι η πρωταγωνίστρια, ο λόγος που υπάρχει τρίτη σεζόν, μιας και αυτή τα ξεκινάει όλα. Η απορία μου, όμως, είναι ΓΙΑΤΙ βρίσκεται στη συμμορία; Αλήθεια, έχει να προσφέρει κάτι εκτός από το να τα καταστρέφει συνεχώς τα πάντα; Τα ίδια έκανε στις πρώτες σεζόν κι εντάξει της τα συγχωρούσαμε λόγω του sexyness που έβγαζε. Φέτος το παρακάνει με τις γκάφες και πραγματικά, αν ήμουν ο Profesor, θα της έλεγα “απλά, κάτσε εδώ και περίμενε να σου φέρουμε τον Rio”. Μιλάμε για μια κινούμενη βόμβα, έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Αυτή ευθύνεται για όλα τα στραβά που συμβαίνουν στη συμμορία και σε αυτή τη σεζόν. Για τα γυαλιά που πέφτουν στα μάτια του Palermo, για την έκθεση της Nairobi σε κίνδυνο, για το πλάνο που λίγο έλειψε να καταστρέψει όταν μέθυσε για τον Rio. Αν συνεχίσει έτσι στην επόμενη σεζόν, δεν τον βλέπω πολύ καλά τον Profesor. Μια φορά πάντως, εμείς τον προειδοποιήσαμε.
Ο Palermo είναι ο wannabe Berlin, που δεν τον φτάνει ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι. Είναι ψυχοπαθής, νάρκισσος (χμμ, παρατηρούμε κάποιες ομοιότητες με το είδωλό του), ομοφυλόφιλος και ακραία μισογύνης. Ειδικά το τελευταίο στοιχείο του είναι αυτό που πυροδοτεί και την κόντρα του με τη φεμινίστρια Nairobi, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να μιλήσει για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά και να δώσει μερικά μαθήματα ζωής σε όποιον τα χρειάζεται.
Αλήθεια, ΓΙΑΤΙ ο Profesor επιλέγει συνεχώς άλλους για αρχηγούς και δεν δίνει την ηγεσία της ομάδας στη Nairobi; Σε αυτό τον κύκλο μας κάνει να τη λατρέψουμε (ξανά), δεν ήταν λίγες οι φορές που σηκώθηκα να φωνάξω “πες τα ρε Nairobi” και τη θεωρώ μακράν, τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της σειράς. Και αυτόν τον χαρακτήρα, αποφασίζουν οι δημιουργοί να τον ξεπαστρέψουν φυτεύοντάς του μια σφαίρα στο στήθος. Στο τελευταίο επεισόδιο του κύκλου, η Nairobi βρίσκεται αιμόφυρτη στο έδαφος, αλλά δεν φαίνεται ξεκάθαρα ότι ξεψυχά. Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να γλυτώσει από αυτή την κατάσταση, αλλά πραγματικά ΜΑΚΑΡΙ να γίνει κάτι και να την έχουμε και στην επόμενη σεζόν. Χωρίς Berlin και Nairobi, δεν μπορώ να δω πώς γίνεται να δουλέψει η όλη κατάσταση.
Ο Bogota είναι ένας κουλ τύπος, με αρκετά παιδιά (έχει και ένα στη Θεσσαλονίκη!), ο οποίος έχει προσληφθεί, εξαιτίας των ικανοτήτων του στην οξυγονοκόλληση. Ορίστε, ο άνθρωπος έχει ένα ταλέντο, είναι χρήσιμος σε κάτι, όχι σαν την Tokyo. O άλλος πάλι ο Marseille, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πήρε όνομα πόλης και θεωρείται ισότιμο μέλος με τους άλλους. Απλά οδηγάει σε όλη τη σεζόν ένα ποδήλατο και κουβαλάει μια τσάντα με δύο κινητά. Χρήσιμη δουλειά δεν λέω, βοηθάει πολύ το πλάνο του Profesor, αλλά θα μπορούσε να την κάνει ο οποιοσδήποτε. Τι, όχι;
Τώρα για τη νέα Inspectora τι να πούμε; Η κυρία Σιέρα πρέπει να είναι 18 μηνών έγκυος, αν κρίνουμε από το μέγεθος της κοιλιάς (μήπως το παράκαναν;) και εκνευριστική όσο δεν πάει. Ακόμη και όταν μασάει με υφάκι το γλυφιτζούρι της. Βασανίζει τον Rio, θέλει όσο τίποτα να καταστρέψει τον Profesor (δεν καταλαβαίνω την έκρηξή της) και δεν διστάζει ακόμη και να χρησιμοποιήσει το γιο της Nairobi, ως δόλωμα για να την σκοτώσει. Το τελευταίο δε θα της το συγχωρήσω ποτέ. Δεν ξέρω πώς θα γίνει, αλλά θέλω να έχει κακό τέλος στον επόμενο κύκλο.
Ο Denver φαίνεται πως έχει ωριμάσει κάπως από τη στιγμή που έχει γίνει πατέρας (Itaboy!!!), η Estocolmo θέλει να το ζήσει άγρια ως ληστής πλέον και ο Helsinki, παραμένει αξιαγάπητος και πάντα έτοιμος να βοηθήσει.
TA HIGHLIGHTS
Οι αγαπημένες μου στιγμές σε όλη τη σεζόν ήταν ξεκάθαρα τα flashbacks με πρωταγωνιστή τον Berlin. To πρώτο ‘ΟΛΕ’ ήρθε όταν μας γύρισαν στην πρώτη του συνάντηση με τον Profesor, πριν από την πρώτη τους μεγάλη ληστεία. Ένας αρτίστας, με στιλ, ατάκες και ικανότητες, που λείπει αρκετά από το νέο σχέδιο του καθηγητή. Μπορεί να έχει τα (πολλά) στραβά του ως χαρακτήρας, αλλά αν μη τι άλλο ήταν αυτός που απογείωσε το Casa de Papel στις δύο πρώτες σεζόν.
Έστω και μέσω flashbacks, η παρουσία του στον τρίτο κύκλο ήταν το αλατοπίπερο που νοστίμιζε μερικές σκηνές. Από τα highlights, ο χορός του υπό τους ήχους του ‘Guantanamera’, με τον καθηγητή να κάνει ό,τι πιο άβολο έχουμε δει σε χορευτική φιγούρα. Όπως μαθαίνουμε ο Berlin ήταν και ο κρυφός πόθος του Palermo, με τους δυο τους για πολλά χρόνια να είναι φίλοι, αλλά τον πρώτο να μη μαθαίνει ποτέ για τον έρωτα του δεύτερου προς το πρόσωπό του.
Ακόμη ένα στοιχείο που ξεχώρισα σε αυτό τον κύκλο ήταν η μουσική, που πλέον σε πολλά σημεία οι δημιουργοί αποφασίζουν να εντάξουν γνωστά κομμάτια (έχουμε μπάτζετ, παιδιά) και δεν διστάζουν να βάλουν μέχρι και το τραγούδι-ύμνο των οπαδών της Λίβερπουλ, το ‘You ‘ll Never Walk Alone’. Το ζήσαμε κι αυτό. Βέβαια, σε κάποια σημεία το θέμα ‘μουσική’ γίνεται κομματάκι υπερβολικό, αλλά οκ.
Σε αντίθεση με τους δύο προηγούμενους κύκλους, αυτή τη φορά η σειρά δεν είναι τόσο προβλέψιμη. Έχουμε θανατηφόρο τραυματισμό κεντρικού χαρακτήρα (Nairobi), έχουμε περισσότερες αναποδιές στη ληστεία και έχουμε πλέον και ανοιχτό πόλεμο μεταξύ αστυνομίας και Αντίστασης. Ειδικά στο τελευταίο πέφτει μεγάλο βάρος, αφού οι ληστές έχουν γίνει σύμβολο επανάστασης και ελευθερίας, με τον κόσμο να τους στηρίζει ανοιχτά και την εικόνα τους να είναι εντελώς διαφορετική σε σχέση με εκείνη που είχαν πριν δύο χρόνια.
Το τέλος της σεζόν αφήνει κάπως μετέωρη την πλοκή. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει και πώς μπορεί να συνεχιστεί. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι στο φινάλε είχε να κάνει με τη Lisboa, την οποία ενώ αρχικά όλοι νομίζουμε ότι τη δολοφονεί η αστυνομία (το ίδιο και ο Profesor), μετά τη βλέπουμε να συλλαμβάνεται και να μπαίνει στο βανάκι της. Το γεγονός αυτό, ακυρώνει κάθε πλάνο του καθηγητή, όλα τα σχέδια πηγαίνουν στα σκουπίδια και πλέον τα χρήματα δεν παίζουν κανένα, μα κανένα ρόλο. Ο πόλεμος μεταξύ Αντίστασης και αρχών ξεκινάει και είναι σίγουρο ότι θα έχει επικές σκηνές δράσεις, ένταση, αδρεναλίνη στα ύψη και απώλειες κι από τις δύο πλευρές.
Μπορεί η Lisboa να γίνει πάλι Raquel και να τους προδώσει όλους; Μπορεί ο Profesor να τη σώσει και να κάψει τα πάντα; Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ καθόλου το πώς θα τελειώσει το Casa de Papel (ελπίζω όντως να τελειώσει στην τέταρτη σεζόν και να μη γίνει Lost και Game of Thrones). Προσωπικά, δεν θέλω με τίποτα ένα happy ending, όπως στο δεύτερο κύκλο. Θα ήθελα να δω κεντρικούς χαρακτήρες να πέφτουν ηρωικά, μαχόμενοι για την ελευθερία και επιβεβαιώνοντας τους στίχους του Bella Ciao. Εκεί είναι που πραγματικά η Αντίσταση θα έχει κερδίσει κάθε πόλεμο.
