Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων εμφανίζεται αισιόδοξος ότι, μέσα από τα μέτρα που ο ίδιος έχει προτείνει στις Βρυξέλλες, θα δούμε τη βασική ενίσχυση, στο πλαίσιο της νέας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, να αυξάνεται κατά 15%. Προφανώς και δεν μπορεί κανείς ακόμα να προεξοφλήσει ότι πράγματι οι 19 προτάσεις της Ελλάδας θα γίνουν αποδεκτές από τις Βρυξέλλες. Σίγουρα πάντως δεν έχουμε λόγο να μην πιστέψουμε ότι η υπόθεση που αφορά στις ελληνικές θέσεις και στην αποδοχή αυτών βρίσκεται σε καλό δρόμο … Όμως, εδώ υπάρχουν ζητήματα που δεν αφορούν μόνο τη χώρα μας, αλλά που τη χώρα μας την αφορούν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με πολλές άλλες χώρες…
Χωρίς τις επιδοτήσεις, θα υπήρχε παραγωγή;
Ένα βασικό ερώτημα είναι: ”Χωρίς τις επιδοτήσεις, θα υπήρχε παραγωγή;”.
Είναι ένα ερώτημα πάρα πολύ σημαντικό. Διότι δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικό να πούμε και να πιστέψουμε ότι, αν υπάρχει ακόμα παραγωγή σε κάποιους κλάδους, αυτό είναι κάτι που οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει επιδότηση σε αυτά τα προϊόντα. Δηλαδή, πώς μπορούσαμε και παρήγαμε προϊόντα πριν αυτά αρχίσουν να επιδοτούνται από την τότε ΕΟΚ; Θέλω να πω δηλαδή ότι, ανεξάρτητα από τις ενισχύσεις που έρχονται, και οι οποίες φυσικά καλοδεχούμενες είναι, εμείς θα πρέπει να είμαστε και σε μια κατάσταση τέτοια, που να χρησιμοποιούμε την αγροτική επιδότηση συμπληρωματικά για το εισόδημά μας και να μπορούμε να επιβιώνουμε στο κάθε προϊόν ακόμα και χωρίς την επιδότηση. Μπορούμε όμως σήμερα; Προφανώς και όχι…
«Τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών»
Όλος ο αγώνας μας ως χώρα, στον τομέα της αγροτικής οικονομίας, θα πρέπει να εστιάσει κυρίως στην ανεξαρτητοποίησή μας. Να μην έχουμε ανάγκη τα εισαγόμενα προϊόντα για να καλύψουμε τις διατροφικές ανάγκες του λαού μας. Και για να γίνει αυτό, είναι καθοριστικής σημασίας η χάραξη εθνικής στρατηγικής στην κατεύθυνση της σοβαρής και μεγάλης μείωσης του κόστους παραγωγής, που σήμερα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα “αγκάθια” στην προσπάθεια των αγροτών να παράγουν προϊόντα.
Καλές, λοιπόν, οι όποιες βελτιώσεις στον τομέα των επιδοτήσεων, αλλά το ζητούμενο για να μπορέσουμε να βγούμε από το ”τούνελ” είναι να καταφέρουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Για παράδειγμα, οι ελαιοπαραγωγοί. Μπορεί κανείς σήμερα να πει «περιμένουν από τις επιδοτήσεις και δεν ασχολούνται με το προϊόν»; Προφανώς και όχι. Οι τιμές παραγωγού είναι τόσο ικανοποιητικές, που ο κόσμος ασχολείται. Βάζει λιπάσματα. Κλαδεύει. Αγωνίζεται. Και περιμένει με μεγάλη αγωνία να έρθει η νέα παραγωγική περίοδος και να έχει καλή παραγωγή ελαιολάδου. Θέλουμε λοιπόν «τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών», που είχε πει και ο Ανδρέας Παπανδρέου … Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζεται το κράτος να σταθεί δίπλα στον αγρότη. Και όχι μόνο με τα λόγια, όπως μας έχει συνηθίσει …
Πηγή – neakriti.gr
