Μόλις το παιδάκι ξεκινήσει την πρώτη Δημοτικού, έρχεται ένας τυφώνας και σαρώνει τα πάντα. Όλα ξεκινούν από το σχολείο και τελειώνουν στο σχολείο, με κινητήρια δύναμη μια μορφή υστερίας, φανερής ή καλυμμένης. Το πρώτο σημάδι είναι ότι οι γονείς και πιο συχνά η μαμά, παίρνει στους δικούς της ώμους την ευθύνη για τη μάθηση και το σχολείο.
– Έχουμε να μάθουμε γράμματα
– έλα να γράψουμε τη λεξούλα
– δεν πήραμε άλφα στην ορθογραφία, λέει η καλοπροαίρετη μαμά.
Από συμπάθεια και συμπαράσταση προς το παιδί της χρησιμοποιεί αυτόν τον πληθυντικό ταύτισης. Τι συμβαίνει όμως με το παιδί; Το μήνυμα που παίρνει είναι ότι η ευθύνη για το σχολείο, για τη μάθηση, για την αυτοσυγκέντρωση, για την πρόοδο, για τη συνέπεια προς τα σχολικά καθήκοντα δεν είναι αποκλειστικά δική του, όπως θα ήταν αυτονόητο, αφού αυτός είναι ο μαθητής. Την ευθύνη την αρπάζει η μητέρα του και την τοποθετεί στους δικούς της πιο στιβαρούς και ανθεκτικούς ώμους. Το παιδί αντί να είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για όλες τις σχολικές διαδικασίες, τοποθετείται αυθαίρετα στη θέση του κομπάρσου. Ένας κομπάρσος όμως δεν είναι υπεύθυνος για την έκβαση του έργου.
Η μητέρα που αποφάσισε να παίξει το ρόλο της απογευματινής δασκάλας για το παιδί της, κατά κανόνα δεν έχει μιλήσει στο παιδί για την αποκλειστική του ευθύνη ως προς τα σχολικά του καθήκοντα. Επειδή το θεωρεί μικρό και άπραγο δεν το εμπιστεύεται και άτυπα, σιωπηρά, αναλαμβάνει αυτή την ευθύνη για την προετοιμασία των μαθημάτων και τη σωστή τους παρουσίαση.
Όμως η ευθύνη δημιουργεί το ανάλογο ενδιαφέρον και είναι το κίνητρο για να κάνουμε με όρεξη και αποδοτικό τρόπο μια δουλειά. Όταν αναλαμβάνει άλλος την ευθύνη και το παιδί απλώς παρίσταται, είναι εντελώς φυσικό να μην συμμετέχει με ουσιαστικό τρόπο. Μητέρα και παιδί ξεκινούν τη μελέτη. Η μητέρα χωρίς να το συνειδητοποιήσει παίζει το ρόλο του υπεύθυνου ελεγκτή. Με εξαίρεση ορισμένα πολύ πειθήνια παιδιά, τα υπόλοιπα, μετά από λίγη ώρα αρχίζουν να αμύνονται με διάφορους τρόπους, φανερούς ή συγκαλυμμένους. Ισχυρίζονται ότι δεν έχουν τίποτε για αύριο, χαζεύουν, χασμουριούνται, κάνουν άσχημα γράμματα, αφαιρούνται. Η μαμά – ελεγκτής προσπαθεί να διατηρήσει την υπομονή της, αλλά κάποια στιγμή δεν τα καταφέρνει και ξεσπάει.
Από το βιβλίο «Μαμά κόψε το κήρυγμα(κι εσύ μπαμπά επίσης)» Α΄τόμος, Εκδ. Καλέντης
