Ο Σίσυφος ήταν μια πολύ ξεχωριστή προσωπικότητα της ελληνικής μυθολογίας, ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας. Όλα άρχισαν όταν ο θεός Δίας αποπλάνησε την Αίγινα, κόρη του ποταμού και θεού Ασωπού. Παίρνοντας τη μορφή αετού, ο Δίας απήγαγε την Αίγινα και πήγε να κρυφτεί σ’ ένα μικρό νησί του Αιγαίου. Ο Ασωπός ζήτησε από τον Σίσυφο να του πει τι γνώριζε και αυτός συμφώνησε, ζητώντας πρώτα για αντάλλαγμα, μια πηγή με νερό που θα ανάβλυζε ασταμάτητα από την ακρόπολη της πόλης του Ασωπού, για να ποτίζει την ξερή γη της Κορίνθου. Ο Σίσυφος και ο Ασωπός συμφώνησαν. Ο Δίας όμως γνώριζε τα πάντα και αποφάσισε να τιμωρήσει το Σίσυφο για την προδοσία του. Έτσι έστειλε το Σίσυφο στον Άδη.
Όμως τότε ο Σίσυφος απέδειξε την εξυπνάδα και την πονηριά του καταφέρνοντας να ξεγελάσει και να φυλακίσει τον Θάνατο. Τότε όμως έγινε κάτι πρωτοφανές. Ο Θάνατος αδυνατούσε να θερίσει τα καθημερινά του θύματα και η γη άρχισε σιγά σιγά να γεμίζει, χωρίς να χωρά ο αυξανόμενος πληθυσμός. Οι θεοί αναστατώθηκαν και ο θεός Άρης ελευθέρωσε τον Θάνατο από τα δεσμά του, στέλνοντας ξανά τον Σίσυφο στον Άδη.
Ο Σίσυφος όμως, είχε προνοήσει και είχε πει στη γυναίκα του, Μερόπη, να μη θάψει το σώμα του. Έτσι, όταν κατέβηκε στον Άδη, ζήτησε από την θεά Περεσεφόνη, τρεις μέρες για να επιστρέψει στη γη και να φροντίσει το ζήτημα της ταφής του. Η Περσεφόνη δέχτηκε το αίτημα του Σίσυφου, όμως αυτός δεν επέστρεψε. Έτσι, ήρθε η σειρά του θεού Ερμή να τον κατεβάσει στον Άδη.
Ο Σίσυφος τιμωρήθηκε για την ασεβή του συμπεριφορά. Οι “Κριτές των νεκρών”, του έβαλαν ως βασανιστήριο να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού. Φτάνοντας στην κορυφή, η πέτρα ξανακυλούσε κάτω και έπρεπε να την ανεβάσει ξανά. Αυτή η τιμωρία είναι αιώνια για τον «νικητή» του Άδη.
Η χώρα – Σίσυφος
Κι αν όλα τα παραπάνω ανήκουν στην Ελληνική μυθολογία, υπάρχει μια χώρα που βιώνει στο πετσί της εδώ και αιώνες μια τιμωρία ανάλογη αυτή του Σίσυφου. Με τη διαφορά ότι πρόκειται για μια σκληρή πραγματικότητα. Πιστεύω, αγαπητοί μου αναγνώστες, να καταλάβατε ήδη σε ποια χώρα αναφέρομαι. Μα, στην μικρή μας Ελλάδα που από αρχαιοτάτων χρόνων δεν… βρίσκει ησυχία δεχόμενη κάθε λογής πλήγματα είτε από εξωτερικούς παράγοντες είτε εκ των έσω.
Θα εστιάσω του Νέου Ελληνισμού που πάλεψε και αναδείχθηκε από τις στάχτες της τουρκικής κυριαρχίας, όμως ακόμα και μετά από μια πετυχημένη επανάσταση, βρέθηκε στον κυκλώνα δύο εμφύλιων πολέμων που επί της ουσίας εκμηδένισαν την επιτυχία του 1821 και όλα θα ήταν διαφορετικά για την χώρα μας χωρίς την Ναυμαχία του Ναυαρίνου τον Οκτώβριο του 1827 (έχω γράψει σχετικά σε πρόσφατο φύλλο). Και φυσικά, εκείνη η νίκη των «φιλελλήνων» στη νοτιοδυτική ακτή της Πελοποννήσου μπορεί να συνετέλεσε στην απελευθέρωση της Ελλάδας, όχι όμως χωρίς ανταλλάγματα.
Λίγα χρόνια επίπλαστης ηρεμίας
Πόσα δεν πέρασε αυτή η χώρα από τότε μέχρι σήμερα. Από τα χρόνια του Όθωνα μέχρι την αποτυχημένη επανάσταση του 1897. Από τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Πρώτο Παγκόσμιο μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή. Από την Κατοχή και τον εμφύλιο και όσα ακολούθησαν μέχρι την χούντα του 1967. Η μοναδική περίοδος που η Ελλάδα ανάσανε, έστω και λίγο, έστω και επίπλαστα ήταν τα μεταπολιτευτικά χρόνια μέχρι την έλευση των μνημονίων που άλλαξαν τη ζωή μας βίαια και οριστικά. Για μια δεκαετία περάσαμε τόσα και τόσα: περιουσίες εξανεμίστηκαν, δουλειές και όνειρα χρόνων κατέρρευσαν, χιλιάδες νέοι μετανάστευσαν με βαριά καρδιά στο εξωτερικό και οι αυτοκτονίες έγιναν καθημερινό φαινόμενο.
Πόσα δεν περάσαμε την προηγούμενη δεκαετία; Κι όμως, εκεί που αρχίσαμε να κάνουμε κάποια δειλά βήματα για να βρούμε και πάλι τον δρόμο μας… μας βρήκε και η πανδημία του κορωνοϊού. Θα μου πείτε ότι πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο – πρόβλημα, όμως πείτε μου πόσες χώρες έχουν περάσει όσα εμείς εδώ και αρκετά χρόνια. Πόσες χώρες άντεξαν τόσα πλήγματα, έστω κι αν το τίμημα που πλήρωσαν διαχρονικά ήταν μεγάλο.
Μόνο ενωμένοι
Όχι δεν φοβάμαι τους εξωγενείς παράγοντες, δεν θα καταραστώ τους «ξένους» που συνέχεια «μας αδικούν και επιβουλεύονται τη χώρα μας». Φοβάμαι ΜΟΝΟ το πως θα αντιδράσουμε εμείς σ’ αυτό που έρχεται και δεν θα είναι καθόλου εύκολο και ευχάριστο. Φοβάμαι τους πολιτικάντηδες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, που θα προσπαθήσουν να καρπωθούν ψήφους και καρέκλες από τη νέα κρίση.
Θέλω να πιστεύω, αν και δεν το θεωρώ διόλου εύκολο, ότι θα θάψουμε το τσεκούρι του κομματικού πολέμου και θα συσπειρωθούμε ως χώρα, ως λαός, απέναντι στην κρίση που έρχεται, αφήνοντας στην άκρη ιδιοτελείς στόχους και συχνά κενοδοξίες.
Λένε ότι η Ιστορία διδάσκει το μέλλον. Και έτσι είναι… Όσες φορές οι Έλληνες ήταν διχασμένοι γνωρίσαμε μόνο συμφορές. Και όσες, εκείνες τις λιγοστές, ενώθηκαν πετύχαμε αδιανόητες νίκες. Ας βάλουμε στόχο να πετύχουμε μια ακόμη τέτοια νίκη. Για το καλό όλων μας… Διαφορετικά η πέτρα του Σίσυφου θα κυλήσει και πάλι και θα μας παρασύρει όλους.
α.κ.Μ.
