Διαβάζω και ακούω απόψεις, σχετικά με τη χτεσινή, ημερήσια πια, ενημέρωση εκ μέρους του κ.Τσιόδρα. Ακούω μεταξύ άλλων την άποψη κάποιου, ότι “Άνθρωποι σε θέση τόσο υψηλής ευθύνης, δεν πρέπει, δεν δικαιούνται να “λυγίζουν”.”
Άκου, λοιπον, φίλε.
Ένας Γιατρός, οφείλει και επιβάλλεται ηθικά, να είναι πρωτίστως, Άνθρωπος. Αυτό, τον ωθεί να είναι δοσμένος στο Λειτούργημά του. Ως Άνθρωπος, αγαπά και θεραπεύει.
Πολλές φορές, καθημερινά, όλοι οι γιατροί, όλων των ειδικοτήτων, σωρεύουν μέσα τους εντάσεις, συγκινήσεις και καταστάσεις, δύσκολες στη διαχείρισή τους. Ο πόνος του ασθενούς, γίνεται και δικός τους. Πρέπει να βρουν λύση, να πάρουν αυτόν τον πόνο, μα και ό,τι τον συνοδεύει. Το φόβο, το άγχος, την αγωνία.
Κάθε ημέρα.
Αναπτύσσουν μηχανισμούς αντοχής και εκτόνωσης, ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν και να ανταπεξέλθουν με τον καλύτερο τρόπο στο καθήκον τους, διαφυλάσσοντας παράλληλα και την ισορροπία του ψυχισμού των ίδιων και των ανθρώπων τους.
Οι γιατροί, δεν είμαστε, ΟΥΤΕ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΥΤΕ ΘΕΟΙ. Είμαστε άνθρωποι.
Με τις ανθρώπινες αδυναμίες μας, με τις στιγμές μας τις ωραίες και τις ανάποδες, με τις δυνατότητές μας, με τις ικανότητές μας, ακόμη και με τα γαμοσταυρίδια μας.
Άκου λοιπόν και κάτι ακόμη, φίλε.
Οι “δυνατοί”, είναι εκείνοι που συγκινούνται, που γίνεται κόμπος η φωνή τους, που δακρύζουν. Και σε πληροφορώ, φίλε, ότι δεν είναι απλά,”δυνατοί”. Είναι οι δυνατότεροι. Γιατί δεν ξεχνούν ούτε στιγμή πως να παραμένουν Ανθρωποι.
Δεν μπορεί να τους “αλλοιώσει” κανένα αξίωμα, κανένα επίπεδο αυθεντίας, καμία καταξίωση.
Το κόμπιασμα στη φωνή του Τσιόρδα, μεγαλείο ψυχής δείχνει, όχι αδυναμία. Δείχνει ατσάλι. Προσωπικά, αυτό το ατσάλι, το εμπιστεύομαι.
Άκουσα κάποιους να μιλούν ειρωνικά για “αναζήτηση ηρώων”. Ναι, χρειάζονται “ήρωες”, χρειάζονται μπροστάρηδες, χρειάζονται παραδείγματα. Οι ήρωες, δε χρειάζονται υποχρεωτικά μπράτσο ή πιστόλι. Μπορεί να κρατούν στηθοσκόπιο, νυστέρι, ή κοχλιάριο.
Και κάτι ακόμη, φίλε.
Νοιώθω πολύ υπερήφανος για τον Τσιόδρα, για τον κάθε Τσιόδρα, όπως και για κάθε Γιατρό, Φαρμακοποιό, Νοσηλευτή, Διακομιστή, Παραϊατρικό, που αυτή την ώρα μάχονται στην πρώτη γραμμή.
Νοιώθω πολύ υπερήφανος που έχω δώσει τον ίδιο Όρκο.
Νοιώθω πολύ υπερήφανος που ο μπροστάρης, έχει την ικανότητα να δακρύζει.
Κι όλα αυτά, φίλε, επειδή, σε αντίθεση με ό,τι λανθασμένα σου εμφύσησαν. Οι “δυνατοί”, δακρύζουν. Δακρύζουν επειδή έχουν το μεγαλείο ψυχής και μπορούν. Δακρύζουν επειδή έχουν την ικανότητα να παραμένουν Άνθρωποι και να μάχονται σκληρά και απλήρωτα, όταν όλα γύρω πονούν και απειλούνται.
Αυτά, φίλε.
Καλή σου Κυριακή.
Dr Γιώργος Μαρακάκης
Χειρούργος Οδοντίατρος
