Ο Μαρτσάκης έκανε το όνειρο του πραγματικότητα και φόρεσε τη φανέλα του τριφυλλιού, κάτι που όπως λέει δεν θα είχε γίνει αν δεν είχε συμβεί το ατύχημα που είχε πριν από 23 χρόνια.
Στην ξεχωρίστη συνέντευξη που παραχώρησε στο SDNA αναφέρθηκε στην ενασχόληση του με τον αθλητισμό, στο ατύχημα που άλλαξε τη ζωή του, αλλά και στην στήριξη του κόσμου του Παναθηναϊκού.
Το επεισόδιο με τον Νέλσον στον Πειραιά και ο λόγος που δεν δημιουργούν όλες οι ομάδες τμήματα ΑΜΕΑ. Η σημαντική συνεισφορά του Δημήτρη Βρανόπουλου, οι αφανείς ήρωες του τριφυλλιού και η γνώμη για τις νέες εγκαταστάσεις του τριφυλλιού στο Βοτανικό.
Όλα στη συνέντευξη που ακολουθεί στο SDNA:
Ας ξεκινήσουμε από το… τέλος. Έχεις κάνει έναν πανηγυρισμό μετά τη λήξη του τελικού με τον Μέγα Αλέξανδρο που έχει γίνει… viral.
«Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε πάρα πολύ αυτό το πρωτάθλημα. Όταν τελείωσε το ματς ήμουν σε μία… αλλόκοτη φάση. Ούτε κατάλαβα τι έγινε και πως. Η χαρά μου ήταν τόσο μεγάλη επειδή κατέκτησα έναν τίτλο με την ομάδα της καρδιάς μου. Με τον σύλλογο που υποστηρίζω από μικρό παιδί. Τα παιδιά που ήταν στην κερκίδα είναι φίλοι μου. Έχουμε μεγαλώσει μαζί, έχουμε πάει εκδρομές με τον Παναθηναϊκό. Ένιωθα ότι πανηγύριζα μαζί με την οικογένεια μου, μαζί με τα αδέρφια μου και γι΄ αυτό ήμουν και τόσο αυθόρμητος. Όσον αφορά την… τούμπα. Είχα καταλάβει ότι θα… γίνει από τη στιγμή που χοροπηδούσα με το αμαξίδιο. Λέω μέσα μου: «τώρα φεύγω κάτω» (σ.σ. γέλια). Πολλοί νομίζουν ότι το έκανα επίτηδες για να πανηγυρίσω πιο έντονα, αλλά δεν ήταν έτσι. Επίσης δεν ξέρω καν αν έχει σπάσει το καρότσι(σ.σ. γέλια). Ήταν ένα ξέσπασμα μέσα από την καρδιά μου».
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού σας στήριξε και στο Ηράκλειο και ήταν δίπλα σας και φέτος. Σωστά;
«Ο κόσμος ήταν δίπλα μας από την αρχή. Εγώ θυμάμαι και στο πρώτο ματς που παίξαμε στο Ηράκλειο είχαμε 200 άτομα πάλι. Στην Κομοτηνή είχαμε 150 άτομα. Στην Αθήνα όποτε παίζαμε είναι εκεί για να μας στηρίξουν. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού το έχει αγκαλιάσει και από την αρχή όλο αυτό και χαίρομαι γιατί δεν το έχει αγκαλιάσει με λύπηση. Δεν έχουν έρθει επειδή μας λυπούνται, αλλά επειδή έχουν δει ότι παλεύουμε για το τριφύλλι και επειδή έχουν καταλάβει ότι κάθε ματς στο μπάσκετ με αμαξίδιο είναι μάχη.
Πλέον το παρακολουθούν και σαν άθλημα. Αν μπεις να δεις πόσος κόσμος βλέπει τα παιχνίδια μας στο ίντερνετ θα καταλάβεις. 8.000 άτομα και μπορώ να σου πω και 10.000 ορισμένες φορές. Είναι ωραία όλη αυτή η σύνδεση με τον κόσμο. Γενικότερα ο κόσμος του Παναθηναϊκού στηρίζει τον Ερασιτέχνη. Θυμάμαι ότι ξυπνούσαμε 8 το πρωί για να πάμε να δούμε πινγκ – πόνγκ.
Είναι ξεχωριστό και απ΄ ότι έχει φανεί δεν έχουν όλες οι ομάδες αυτή τη στήριξη. Δεν γίνεται να είμαστε Παναθηναϊκός μόνο στη μπάλα ή στο μπάσκετ ή μόνο εκεί που έχουμε την χαρά. Είμαστε Παναθηναϊκοί και στη χαρά και στη λύπη. Ακόμα και όταν το τμήμα βόλεϊ των Ανδρών έπαιζε τη σωτηρία του, όλοι ήταν εκεί. Αυτό είναι το χρέος για μένα του οπαδού και του φιλάθλου της κάθε ομάδας. Να είναι δίπλα στην ομάδα. Αν είναι να είμαστε δίπλα στην ομάδα μας μόνο όταν μας προσφέρει μία χαρά, τότε δεν αγαπάμε την ομάδα μας».
Γενικότερα ως χώρα όμως είμαστε πολύ πίσω αναφορικά με το άθλημα αυτό.
«Η αλήθεια είναι αυτή. Είμαστε σε πολύ πρώιμο στάδιο, αλλά πρέπει να πούμε ότι έχουμε κάνει ορισμένα βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση. Έχει βοηθήσει πολύ και ο Παναθηναϊκός σε όλα αυτό το πράγμα. Ήθελα να πω κάτι όμως γιατί βλέπω διάφορα σχόλια σε ιστοσελίδες που ανέβαζαν κείμενα για το πρωτάθλημα και τον πανηγυρισμό, τα όποια ανέφεραν ότι γίνεται αυτός ο ντόρος επειδή είναι ο Παναθηναϊκός σε όλο αυτό. Εγώ θέλω να πω ότι μακάρι να φτιάξουν όλες οι ομάδες τμήματα αντίστοιχα είτε αυτές που έχουν να το δυναμώσουν πολύ».
Πάμε και λίγο σε σένα. Σε τι ηλικία ξεκίνησες να παίζεις μπάσκετ με αμαξίδιο; Ήταν αυτό το άθλημα μια βοήθεια στο να τα βρεις με τον εαυτό σου;
«Εγώ τράκαρα το 1999, ήμουν 16 χρονών και ξεκίνησα το 2002. Από τη στιγμή που βγήκα από το νοσοκομείο τα είχα βρει με τον εαυτό μου. Ίσως ήταν η ηλικία. Αυτό που με ένοιαζε ήταν να βγω έξω και να συνεχίσω τα πράγματα που έκανα πριν. Γι΄ αυτό και ίσως δεν έδωσα μεγάλη σημασία σε ότι μου είχε συμβεί. Ήθελα να τελειώνει κιόλας, καθώς ταλαιπωρήθηκα πολύ με χειρουργεία και εντατικές. Είχα μόνο να αντιμετωπίσω πως θα είναι να βάλω το το τεχνητό μέλος και να συνεχίσω να περπατάω. Στην αρχή ήμουν σαν ένα μωρό, καθώς έπρεπε να βρω τον τρόπο και να συνηθίσω να περπατάω με το τεχνητό μέλος. Είδα αρκετά αθλήματα για ΑμεΑ, αλλά το μπάσκετ με κέρδισε και είπα ότι με αυτό θα ασχοληθώ».
Ξεκίνησες να παίζεις για αρκετά χρόνια και πριν περίπου τέσσερα φόρεσες τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Από φίλαθλος έγινες ξαφνικά αθλητής. Πόσο περίεργο ήταν αυτό;
«Δύσκολο. Δύσκολο γιατί έχεις το άγχος ότι πρέπει να προσφέρεις, καθώς αποτελείς κομμάτι της ιστορίας αυτού του συλλόγου και πρέπει να κάνεις τον κόσμο χαρούμενο. Επίσης, όταν γίνονται πράγματα που δεν σου αρέσουν γίνεσαι πιο αντιδραστικός».
Ένας φίλαθλος είναι και ο πιο αυστηρός κριτής. Όταν εσύ μπήκες στη θέση του αθλητή, μπήκες στη διαδικασία να σκεφτείς μήπως ήσουν ορισμένες φορές πιο… σκληρός από ότι χρειαζόταν ή όχι;
«Σίγουρα το σκέφτεσαι κάπως διαφορετικά, αλλά όταν παίζεις σε έναν τέτοιο σύλλογο είσαι υποχρεωμένος να φέρνεις χαρές και τίτλους γι΄ αυτόν τον κόσμο. Οπότε ναι μεν αλλά.. Ναι μεν μπορεί να γύρισα να είπα ότι ήσουν έκανε λίγο παραπάνω σκληρή κριτική σε έναν παίκτη ως φίλαθλος, αλλά μετά σκέφτομαι και ποια είναι η υποχρέωση του κάθε αθλητή που φοράει αυτή τη φανέλα. Όταν παίζεις στον Παναθηναϊκό και σκέφτεσαι ότι είσαι μέρος της ιστορίας αυτού του τεράστιου συλλόγου είναι μεγάλη υποχρέωση. Αν βλέπεις τελείως χρησιμοθηρικά όλο αυτό, δεν αξίζει να φοράς την πράσινη φανέλα. Καλύτερα να πας κάπου αλλού».
Τώρα θα ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση απλή αλλά και συνάμα δύσκολη. Γιατί Παναθηναϊκός θα πει Μαχητική Ψυχή;
«Γιατί ο Παναθηναϊκός αρκετά χρόνια ταλαιπωριέται από διάφορες καταστάσεις. Παρά τις δυσκολίες όμως ο Παναθηναϊκός είναι εκεί. Γι΄ αυτό θα πει Μαχητική Ψυχή. Όλα τα τμήματα προσπαθούν παρά τις δυσκολίες. Εγώ πιστεύω ότι αν άλλες ομάδες είχαν αντίστοιχα προβλήματα θα τα είχαν παρατήσει. Θα είχαν διαλύσει άλλοι σύλλογοι. Ωστόσο όλοι οι παίκτες σε όλα τα τμήματα δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να παλεύουν».
Θεωρείς τυχαίο ότι ο Παναθηναϊκός που έχει μότο του τη φράση «Μαχητική Ψυχή» έχει και αυτή την ομάδα (σ.σ. μπάσκετ με αμαξίδιο);
«Θα είμαι ειλικρινής απέναντί σου. Όταν βλέπω όλα αυτά τα σχόλια τύπου: «είστε μαχητές της ζωής» κλπ με εκνευρίζουν».
Πιο πολύ εννοώ για το γεγονός ότι σαν ομάδα παλεύεται και έχετε καταφέρει μέσα σε 4 χρόνια ζωής να ανεβείτε στην πρώτη κατηγορία και να κατακτήσετε και ένα πρωτάθλημα (σ.σ λόγω πανδημίας για δύο χρόνια δεν ολοκληρώθηκε το πρωτάθλημα).
«Έτσι όπως μου το θέτεις συμφωνώ, καθώς έχουμε καταφέρει πάρα πολλά πράγματα σε μικρό χρονικό διάστημα. Τα έχουμε καταφέρει όλα αυτά γιατί και με τον Παναθηναϊκό ΑμεΑ ασχολούνται Παναθηναϊκοί. Γι΄ αυτό μπαίνουμε μέσα και δίνουμε και την ψυχή μας. Γι΄ αυτό μπαίνουμε στο γήπεδο και δεν μας ενδιαφέρει αν θα σπάσουμε τα χέρια ή τα καρότσια. Ο λόγος είναι ότι είμαστε Παναθηναϊκοί. Πηγαίναμε τόσα χρόνια στο γήπεδο και φωνάζαμε γι΄ αυτή την ομάδα. Οπότε τώρα που παίζουμε τι θα κάνουμε; Δεν θα… τρώμε σίδερα. Ότι και να βρεθεί μπροστά μας θα προσπαθήσουμε να το κατακτήσουμε».
Βέβαια η αγάπη του κόσμου είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για όλους εσας. Σωστά;
«Ναι. Η αγάπη που βιώνουμε από τον κόσμο είναι κάτι μεγαλύτερο από κάθε τίτλο. Ακόμα και φίλαθλοι άλλων ομάδων μας χειροκροτούν. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Τις προάλλες ήρθε στο σπίτι ένα δέμα. Έρχεται λοιπόν το παιδί από την μεταφορική και με βλέπει και μου λέει «Ο Μαρτσάκης δεν είσαι; Μπράβο ρε μάγκα συγχαρητήρια. Είμαι ΑΕΚτζης, αλλά η προσπάθεια που κάνετε δεν έχει να κάνει με χρώματα ούτε με ομάδες». Μια πολύ ωραία στιγμή για μένα ήταν αυτή. Η ικανοποίηση που παίρνω έχει να κάνει με το γεγονός ότι το άθλημα αυτό γίνεται όλο και πιο γνωστό και προσελκύει όλο και περισσότερο παιδιά.
Πριν 4-5 χρόνια συζητούσαμε ότι θα σταματήσει να υπάρχει αυτό το άθλημα. Από μεγάλες ομάδες μόνο εμείς και η ΑΕΚ έχουμε τμήμα μπάσκετ με αμαξίδιο. Κοίταξε δεν τους ενδιαφέρει όλους να ασχοληθούν με αυτό το πράγμα. Εμείς αγωνιζόμαστε για τη φανέλα και το σήμα, αλλά άλλοι επειδή δεν έχει κέρδος απέχουν. Σου λένε γιατί να το κάνω; Εμένα πιο πολύ απ΄ όλα με ευχαριστεί που βλέπω πολλά παιδιά να έρχονται στις προπονήσεις και να βγαίνουν από τα σπίτια τους.
Με ευχαριστεί που αυτό το άθλημα αποτελεί… όχημα για να ενταχθούν πολλά παιδιά μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Με ευχαριστεί που πλέον αυτοί δεν νιώθουν μόνοι τους. Στον Παναθηναϊκό έχουμε 17 τμήματα ΑμεΑ και γύρω στους 60 αθλητές. Από αυτούς πόσοι νομίζετε ότι ασχολούνταν πριν με τον αθλητισμό; 10-15 το πολύ. Όλοι οι άλλοι είναι που βγήκαν από το σπίτι τους τώρα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του Παναθηναϊκού ΑμεΑ, ότι έβγαλε τόσα παιδιά από το σπίτι τους. Εύχομαι στο μέλλον να γίνουν ακόμα περισσότερα».
Όλοι οι αθλητές του Παναθηναϊκού ΑμεΑ λένε ότι αυτή η ομάδα είναι και οικογένεια ακόμα και οι ξένοι που έρχονται μόλις λίγους μήνες. Αυτό είναι κάτι μοναδικό. Ποιο είναι το… μυστικό γι΄ αυτό;
«Ισχύει αυτό. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Νέλσον είναι ένας αθλητής τοπ επιπέδου που έχει κάνει πολλά και σημαντικά πράγματα στην καριέρα του. Είναι μόλις λίγους μήνες και τον αγαπάει πραγματικά τον Παναθηναϊκό. Πηγαίνει σε όλα τα ματς της ομάδας στον Αγ. Θωμά.Αυτή την αγάπη που έχει πάρει από τον κόσμο δεν την έχει λάβει πουθενά αλλού. Αυτό σε συνδυασμό με τις πολύ καλές σχέσεις που υπάρχουν και εκτός γηπέδου, τον κάνουν να νιώθει τον Παναθηναϊκό οικογένεια του. Αυτό που εκτιμάω στον Νέλσον είναι ότι ήρθε στην ομάδα, σεβάστηκε και πάλεψε γι΄ αυτή τη φανέλα».
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πάμε και σε κάτι που δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Θα ήθελα να μου κάνεις το σχόλιο σου για τα όσα έγιναν στο λιμάνι του Πειραιά και την επίθεση που δέχτηκε ο όταν αναχωρούσε η ομάδα για το Ηράκλειο πριν από δύο εβδομάδες.
«Η αποστολή της ομάδας ήταν έτοιμη να αναχωρήσει για το Ηράκλειο. Ο συμπαίκτης μου ο Νέλσον φορούσε μια φανέλα του Παναθηναϊκού, που του την είχαν δώσει φίλοι της ομάδας. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα μηχανάκι και ένα αυτοκίνητο και κατέβηκαν τέσσερις οπαδοί του Ολυμπιακού. Παρά το γεγονός ότι τους εξήγησαν ότι είναι ένας ξένος αθλητής της ομάδας μπάσκετ με αμαξίδιο και δεν καταλαβαίνει από αυτά, αυτοί επέμειναν. Είπαν ότι αν δεν βγάλει την μπλούζα δεν θα μπει κανείς στο καράβι και σε 10 λεπτά θα μαζευτούν 100 άτομα! Είναι τραγικό αυτό που συνέβη και αποτελεί δυσφήμιση για την χώρα μας. Δηλαδή αν δεν τους εξηγούσαν ότι δεν καταλαβαίνει ούτε ελληνικά αλλά και ούτε αγγλικά τι θα έκαναν; Θα τον πετούσαν στη θάλασσα; Αν δηλαδή δεν υπήρχαν άλλοι εκεί και ήταν μόνος του. Δεν πιστεύω ότι τα δικά μας τα παιδιά θα έκαναν κάτι τέτοιο. Είναι απαράδεκτο και δεν υπάρχει καμία λογική. Πρέπει να υπάρχει μία μπέσα και να είμαστε άνθρωποι. Πρέπει να υπάρχει σεβασμός και ειδικά απέναντι σε έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να καταλάβει τι του έλεγαν. Ώπα ρε φίλε. Όλα έχουν ένα μέτρο».
Το άσχημο είναι ότι παρά το γεγονός ότι πριν από λίγο καιρό δολοφονήθηκε ένα παιδί, ο Άλκης, συνεχίζουμε να βλέπουμε σκηνικά που μόνο θετικές εντυπώσεις δεν δημιουργούν για το οπαδικό κίνημα. Πως γίνεται και γιατί γίνεται αυτό κατά τη γνώμη σου;
«Τα πράγματα πηγαίνουν όλο και χειρότερα και ξέρεις γιατί; Γιατί από την πρώτη δολοφονία έπρεπε να είχαν τιμωρηθεί αυτοί που έπρεπε. Αυτά που κάνουν τώρα έπρεπε να τα είχαν κάνει χρόνια πριν. Αυτή τη στιγμή δεν θα γινόταν αυτό. Ξέρεις γιατί; Γιατί οι δολοφόνοι σου λένε ότι έκανα ότι έκανα και δεν τιμωρήθηκα, γιατί να μην το ξανακάνω; Ή ακόμα χειρότερα αυτοί που σκέφτονται να κάνουν κάτι αντίστοιχο στο μέλλον καταλαβαίνουν ότι υπάρχει ατιμωρησία! Και όλοι πιστεύουν ότι τα μέτρα που παίρνονται είναι… προσωρινά. Αν είχαν παρθεί μέτρα όταν έπρεπε, τότε ο Άλκης θα ήταν ζωντανός τώρα και το κακό ξέρεις ποιο είναι; Ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα θα θρηνήσουμε και άλλο νεκρό. Δεν τελειώνει αυτό. Και αυτό δεν έχει χρώμα. Όποιος και να είσαι δεν έχεις το δικαίωμα να σκοτώσεις κανέναν».
Από εδώ και πέρα ποιοι είναι οι στόχοι σου;
«Πρώτα απ΄ όλα θέλω να βοηθήσω την ομάδα να κατακτήσει και το Κύπελλο στις 7 του Μαϊού στη Λάρισα. Αυτό είναι που έχουμε στο μυαλό μας. Από την άλλη το τι θα γίνει του χρόνου δεν το γνωρίζω. Δεν έχω συζητήσει ακόμα με την ομάδα για την ανανέωση της συνεργασίας μας. Από κει και πέρα θέλω η ομάδα και στο μέλλον να κατακτά τίτλους και να συνεχίσει να φέρνει επιτυχίες. Είναι χρέος μας να δίνουμε χαρά στον κόσμο».
Θα ήθελες να παίξεις ένα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στο μπάσκετ με αμαξίδιο. Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ, αλλά αν σε ένα υποθετικό σενάριο δημιουργούσε και ο Ολυμπιακός ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο.
«Θα ήθελα ναι».
Το βλέπεις πιθανό να γίνεται και αν όχι γιατί;
«Όχι διότι από αυτά που ακούω δεν βλέπω οι άνθρωποι να έχουν την διάθεση να ασχοληθούν με αυτό το κομμάτι».
Και γιατί να μην το πάμε ανάποδα; Γιατί να μην είναι όλο αυτό η αρχή για την αλλαγή;
«Γιατί ανάποδα θα έπρεπε να πάμε πολλά πράγματα στην Ελλάδα, αλλά δεν τα πάμε. Δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο. Έχουν δείξει από την άλλη μεριά ότι δεν σκέφτονται σωστά. Άρα ένα παιχνίδι μεταξύ μας δεν θα ήταν κάτι καλό για το άθλημα».
Πάμε στα πιο… εύκολα. Τι σημαίνει για σένα Παναθηναϊκός;
«Για μένα Παναθηναϊκός είναι οικογένεια. Για μένα Παναθηναϊκός είναι οι φίλοι. Για μένα Παναθηναϊκός είναι τα αδέρφια μου. Είναι τα πάντα. Και να ξέρεις αυτό που λέμε ότι ζούμε και αναπνέουμε για τον Παναθηναϊκό είναι αλήθεια. Μπορεί σε κάποιους να ακούγεται υπερβολικό, αλλά για μας είναι η καθημερινότητά μας. Στεναχωριόμαστε, γελάμε, κλαίμε. Είναι τα πάντα».
Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι αν δεν είχες αυτό το ατύχημα, μπορεί να μην φορούσες ποτέ την φανέλα του Παναθηναϊκού ως αθλητής. Είναι νομίζω από αυτά τα παιχνίδια που παίζει η μοίρα.
«Το έχω σκεφτεί καθώς πριν από το ατύχημα δεν ασχολούμουν με κάποιο άθλημα στο τοπ επίπεδο, άρα πιθανότατα δεν θα έπαιζα ποτέ. Έχω πει ότι αν γυρνούσα τη ζωή μου πίσω τα μοναδικά πράγματα που δεν θα άλλαζα είναι το τρακάρισμα και η κόρη μου που την έκανα στα 21 μου. Είναι πράγματα που με άλλαξαν.
Ωρίμασα πιο νωρίς και άρχισα να βλέπω διαφορετικά τα πράγματα. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου άφησα τα πάντα, εκτός από τον Παναθηναϊκό. Αυτό που λέω για το ατύχημα θα φανεί παράξενο σε πολλούς, αλλά το λέω με βάση το πρόβλημα που έχω. Μπορεί αν είχα πάθει κάτι πιο σοβαρό να μην το έλεγα αυτό το πράγμα. Με βάση όμως ότι έχω έναν ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο του δεξιού ποδιού και περπατάω με το τεχνητό μέλος και μπορώ να κάνω ότι θέλω, μπορώ να σου πω ότι το ατύχημα είναι κάτι που δεν θα άλλαζα».
Πριν από λίγο καιρό τα μέλη Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού άναψαν το… πράσινο φως για τον Βοτανικό. Πως βλέπεις αυτή την προοπτική;
«Κοίταξε για να μην παρεξηγούμε γιατί και γω παιδί της Λεωφόρου είμαι, στην Λεωφόρο θα ήθελα ιδανικά να γίνει γήπεδο όπως και όλοι οι φίλοι της ομάδας πιστεύω. Είναι κάτι που δεν θεωρώ ότι είναι δυνατό να συμβεί με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν. Θεωρώ ότι ο Βοτανικός από τις λύσεις που μας έχουν προσφέρει είναι η καλύτερη. Ο σύλλογος θα αναπτυχθεί . Το ποδόσφαιρο θα φτάσει ξανά εκεί που ήταν, ο Ερασιτέχνης θα πετύχει ακόμα μεγαλύτερα πράγματα και όλα θα πάρουν τον δρόμο τους. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και το μπάσκετ που πήρε το ΟΑΚΑ για 49 χρόνια. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για την ομάδα. Όλα αυτά θα σου δώσουν δύναμη και ώθηση. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού έκανε το χρέος του. Τώρα οι πολιτικοί και οι υπόλοιποι αρμόδιοι θα φανεί αν όλα αυτά που λένε θα τα κάνουν πράξη».
Κλείνοντας θα ήθελα να μου πεις κάτι που θες εσύ για την ομάδα μπάσκετ με Αμαξίδιο του Παναθηναϊκού και γενικότερα για τα τμήματα ΑμεΑ της ομάδας.
«Γίνεται πολύ καλή δουλειά σε όλα τα τμήματα ΑμεΑ και θα ήθελα να αναφερθώ σε έναν άνθρωπο που είναι αφανής ήρωας. Ο Άγγελος Σκλαβουνάκης κάνει τρομερά πράγματα και από την πρώτη μέρα «τρέχει» όλο αυτό το πρότζεκτ. Ξεκινήσαμε πριν τέσσερα χρόνια με ένα τμήμα ΑμεΑ και πλέον έχουμε 17 τμήματα και πρωταγωνιστούμε. Όλο αυτό είναι μια δουλειά του Άγγελου. Αν δεν ήταν ο Άγγελος να έχει αυτή τη… μούρλα δεν ξέρω αν θα είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Τρέχει για τα πάντα. Φυσικά και γενικότερα ο Ερασιτέχνης μας έχει βοηθήσει σε όλο αυτό και ιδιαίτερα ο κ. Βρανόπουλος. Ότι και να του ζητούσαμε ήταν εκεί. Εγώ τέτοιον άνθρωπο από το 2002 που είμαι στα τμήματα ΑμεΑ δεν έχω ξαναγνωρίσει. Μας έχει στηρίξει και οικονομικά και ηθικά. Βέβαια και ο κ. Μαλακατές έχει σταθεί στο πλευρό μας και σε αυτόν οφείλουμε ένα ευχαριστώ όπως και στον κ. Βρανόπουλο. Είναι αφανείς ήρωες και αυτοί σε όλο αυτό το τμήμα ΑμεΑ που έχουμε δημιουργήσει. Αυτοί οι άνθρωποι είναι η… αντιβίωση στα πολλά μικρόβια που έχει ο ελληνικός αθλητισμός».
ΠΗΓΗ: sdna.gr
