Ατόφια, ανόθευτη, ανεπιτήδευτη, ταπεινή, πρωτόγονη και καθαρή σαν τα νερά που αναβλύζουν στις σκαρφαλωμένες πηγές.
Η τέχνη που διδάσκει. Που υπενθυμίζει, που μοιράζεσαι. Που συγκινεί, που δεν ζητιανεύει δημοσιότητα και Επιδαύρους, παρά μόνο δίνει.
«Κερά Μια Σκηνή», έγραφε ο οδηγός.
«Η δραματουργία θέτει στο επίκεντρο την έννοια του ριζώματος: οι συνδέσεις των ανθρώπων με τον τόπο και τον χρόνο. Οι πολλαπλότητες των βιωμάτων, η υλικότητα των ήχων, η μνήμη και φαντασία. Ένας άλλος τρόπος να ριζώνουμε, αμφισβητώντας θεμέλια, δομώντας σημεία συλλογικής δημιουργίας, λέγοντας ιστορίες για εμάς, τις πέτρες, το μέλλον. Γιατί μια χειραφετημένη κοινότητα είναι πρώτα απ’ όλα μια κοινότητα Αφηγητών».
Η Κερά, ένα μικρό χωριό στη Δυτική Κρήτη κοντά στο Καστέλλι Κισάμου, για δύο ημέρες αφηγείται το παρελθόν του, κοιτάζει το παρόν του και διεκδικεί το μέλλον του. Κάθε αυλή, κάθε χάλασμα, οι ρεματιές, εκεί που αναβλύζουν τα νερά και τα δέντρα χαϊδεύουν τις πλαγιές, μετατρέπονται σε θεατρικό σκηνικό.
Χορός, τραγούδι, ηχητικές συνθέσεις. Η παραβολή της αυθεντικής τέχνης. Και ο κόσμος, σαν τους διψασμένους πιστούς, να συρρέει από κάθε γωνιά, με κάθε μέσο. Το ανθρώπινο μωσαϊκό φτιαγμένο από βοσκούς, αγρότες, επιστήμονες, μικρά παιδιά, άλλοι με θεατρική παιδεία, άλλοι από περιέργεια, μα σχηματίζει ουρές περιμένοντας υπομονετικά να πάρει το αντίδωρο. Να στριμώχνεται σε λίγα τετραγωνικά για να ακούσει τη Μαριλίτα Λαμπροπούλου και τον Γιάννη Νταλιάνη υπό το φως των κεριών να ερμηνεύουν τον «Φόβο». Χωρίς φάλαρα χωρίς φτιασίδια. Μόνο ο λόγος μέσα σε χαλάσματα, δυνατός και οξύς, να λαξεύει τις πέτρες και τις ψυχές.
Και οι άνθρωποι που παραμένουν διψασμένοι συνεχίζουν να τρέχουν στις πηγές: Να απολαμβάνουν τον Αποστόλη Ψαρρό στην «Επιστροφή». Τον «Έρωτα» από την Ιωάννα Σημαντηράκη και τον Γιώργο Παπαδάκη που ως άλλοι Δάφνις και Χλόη αφηγούνται με τα σώματά τους την απελπισμένη αγάπη υπό τους ήχους των τρεχούμενων νερών και της κρητικής λύρας του Λεωνίδα Λαϊνάκη. Η σαγηνευτική φωνή της Σοφίας Αρκουλή – Σαριδάκη που περιγράφει τα παιδικά της βιώματα στο χωριό, τα οποία μετατρέπονται ενώπιόν της ας βήματα ενός παθιασμένου χορού.
Με τη βοήθεια της τέχνης η Κερά αφηγείται με έναν πρωτόγνωρο οίστρο που προκαλεί συναισθηματικούς σεισμούς με επίκεντρο το καταπιεσμένο Εγώ, το οποίο για λίγες ώρες γίνεται ένα εξωστρεφές Εμείς.
*Γιώργος Νασμής, Από την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο”.
