Ήταν Οκτώβρης του 1993 όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στη Νομαρχία Χανίων για να συλλέξω στοιχεία από τις Βουλευτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς. Τις πρώτες μου στιγμές κυριεύτηκα από άγχος και κάποια στιγμή μάλιστα σκέφτηκα να φύγω.
Κόσμος πολύς πήγαινε κι ερχόταν στους δύο ορόφους του μεγάρου. Στο ισόγειο δεκάδες υπάλληλοι της Νομαρχίας υποδέχονταν τους εκλογικούς σάκους, ενώ στον α’ όροφο υπάλληλοι της Νομαρχίας, δημοσιογράφοι, εκπρόσωποι βουλευτών και κομμάτων πηγαινοέρχονταν με την αγωνία, το άγχος και την κούραση να αποτυπώνονται στα πρόσωπά τους.
Η πρώτη εικόνα δεν θα ‘λεγα πως με εντυπωσίασε, όμως πήρα την απόφαση να παραμείνω, καθώς από τη μία έπρεπε να κάνω την δουλειά μου κι από την άλλη είχα την περιέργεια για το πώς θα εξελιχθεί αυτή η νύχτα στην καρδιά των εκλογών, στο νομαρχιακό μέγαρο.
Άλλωστε, το κάθε μέσο ενημέρωσης είχε το γραφείο του και ως εκ τούτου σε όποιον δεν άρεσε η «βαβούρα» των διαδρόμων έβρισκε την ησυχία του στον δικό του χώρο.
Το πρώτο μου εκλογικό γραφείο στη Νομαρχία βρίσκονταν στα δυτικά του κτιρίου (στον 1ο όροφο). Λίγα μέτρα πιο πέρα, εντός του διαδρόμου, ήταν τα κουτιά που αντιστοιχούσαν σε κάθε μέσο ενημέρωσης και στα οποία ο υπάλληλος της Νομαρχίας έβαζε κάθε νέο τηλεγράφημα με αποτελέσματα που έφτανε από τους δικαστικούς αντιπροσώπους.
Στην αρχή όλα έμοιαζαν μονότονα. Ώσπου, όταν πλέον τα αποτελέσματα, για το ποιο κόμμα και ποιοι Χανιώτες βουλευτές εκλέγονται, άρχισαν να ξεκαθαρίζουν η εικόνα της Νομαρχίας (μέσα και έξω) άλλαξε. Στα ενδότερα άλλοι πανηγύριζαν κι άλλοι έδειχναν εμφανώς απογοητευμένοι, ενώ ήδη ακούγονταν τα πρώτα κορναρίσματα από την πλατεία των Δικαστηρίων.
Οι δημοσιογράφοι χαλαρώσαμε, όπως και οι υπάλληλοι της Νομαρχίας. Η υπόλοιπη νύχτα κύλησε με φαγοπότι και σχολιασμό των αποτελεσμάτων, ώσπου καταλάβαμε ότι η νύχτα της Κυριακής είχε περάσει, καθώς ήδη έκανε την εμφάνισή του το πρωινό της Δευτέρας.
Κάπως έτσι πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια εκλογικών αναμετρήσεων. Αυτά τα χρόνια έζησα στη Νομαρχία -αν δεν έκανα λάθος το μέτρημα- τουλάχιστον 13 εκλογικές νύχτες (Εθνικές, Ευρωπαϊκές, Δημοτικές και Νομαρχιακές) στο ιστορικό κτίριο της πλατείας Ελευθερίας.
Έζησα ανατροπές εκλογικών αποτελεσμάτων (με κορυφαία εκείνη στις εθνικές εκλογές του 2000), απίστευτες “καραμπόλες” στην περιβόητη τέταρτη βουλευτική έδρα, πανηγυρισμούς νικητών, απογοητεύσεις και διαμαρτυρίες ηττημένων, αναλύσεις επί αναλύσεων, δηλώσεις επί δηλώσεων και πολλά πολλά άλλα που αδυνατώ ή αποφεύγω να καταγράψω.
Ωστόσο, καθώς στον κύκλο της ζωής όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος, έτσι κι εκείνες οι μοναδικές βραδιές μπήκαν οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το 2010.
Την πρώτη Κυριακή των Αυτοδιοικητικών Εκλογών εκείνης της χρονιάς βρέθηκα για λίγες ώρες στη Νομαρχία Χανίων. Δεν σας κρύβω ότι πριν ανέβω τις σκάλες του κτιρίου είχα την ψευδαίσθηση ότι θα αντικρύσω εικόνες ανάλογες με εκείνες του παρελθόντος. Μάταια όμως…
Στο ισόγειο μπορεί να υπήρχε κινητικότητα για την παραλαβή των εκλογικών σάκων, όμως στον πρώτο όροφο όλα ήταν διαφορετικά. Λιγοστοί υπάλληλοι της Νομαρχίας και δημοσιογράφοι βρίσκονταν εκεί και όλα κυλούσαν σε χαλαρούς -μάλλον τυπικούς- ρυθμούς.
Η ενημέρωση από εκείνη τη χρονιά γινόταν κυρίως μέσω του Διαδικτύου κι όλος εκείνος ο κόσμος που παλαιότερα βρίσκονταν στη Νομαρχία, μάλλον την είχε αράξει σε κάποιο σπίτι ή σε κάποιο γραφείο να παρακολουθήσει τη ροή των αποτελεσμάτων από την οθόνη ενός υπολογιστή.
Από τότε δεν ξαναπήγα στην πρώην Νομαρχία σε εκλογική βραδιά, αφού όλα πια τα είχα στο ηλεκτρονικό μου… πιάτο.
Τέλος εποχής, λοιπόν… Μιας εποχής που «σημάδεψε» ευχάριστα μια ολόκληρη γενιά δημοσιογράφων. Μιας εποχής αξέχαστης για όλους μας που πέρασε ανεπιστρεπτί…
