Η τρομερή γιαγιά, η… προσωποποίηση της βουλιμίας, που τα καταβροχθίζει όλα, μα όλα!…
Αδιάφορη, εγωπαθής, ασυνείδητη, καταβαραθρώνοντας τις ζωές όλων, όχι μόνο με τη φθορά και τον αφανισμό της φυσικής της οντότητας, αλλά και της ηθικής απάλειψης των ηθικών αξιών!…
Κι ίσως να μην έλεγε και πολλά πράγματα αυτό το φαινόμενο της ακατάσχετης λαιμαργίας στον οικείο χώρο, και σε συλλογικότητες, ακόμη, αν δεν συμβόλιζε ευθέως, με προβληματισμό και πικρία αυτή καθ’ αυτή την ΕΞΟΥΣΙΑ, στην απόλυτη φασιστική, ιδιοτελή και βάρβαρη μορφή της…
Αυτό ήταν το σκεπτικό του συγγραφέα – δημιουργού Roberto Cossa, Αργεντίνου θεατρολόγου, με ενσυναίσθηση, γνώση και εμπειρία…
Ν’ αφήσει στην Παγκόσμια γραμματεία μια οξύτητα και ευφυή σύγχρονη καταγγελία…
…Και δεν είναι μάλλον τυχαίο… που το νεώτερο μέλος της οικογένειας, άρρεν, ο Τσίτσος, αναλαμβάνει συνειδητά, περίφροντις και σκοτεινιασμένος, να δώσει τη «Λύση» δια της ακραίας συμπεριφοράς του απαγχονισμού… Όπως εξ’ άλλου πρέπει, να «απαγχονίζεται» με αγώνες και αίμα, κάθε ταξική εξουσία απολυταρχικής εμμονής στα Λαϊκά Δίκαια…
Μονόδρομος, για το τέλος.
Η μεγάλη, η σημαντική, απόφαση για ριζική αλλαγή εναπόκειται στους νέους… Είναι (θεωρώ) μια δόκιμη ανάγνωση… για το φινάλε… που κι εκείνο το φινάλε δεν ανάγεται σκηνικά, λόγω συγκεκριμένης εκδοχής! Πάλι η σημειολογία δοξάζεται.
Μιας εκδοχής με ωραίο αποτέλεσμα, μιας εκδοχής του Θανάση Τριανταφύλλου, για την οποία δούλεψε με την ομάδα του για πάρα πολύ καιρό, από τον προσωπικό λίγο χρόνο τους, αφού όλοι εργάζονται… Η Ινώ Γεωργακάκη βοηθός του, μαθαίνουμε, και δεν μπορώ να μην τονίσω τον ρυθμό, το tembo της ροής, που δεν έχασε ούτε δευτερόλεπτο «σκηνικής αφήγησης» αλλά και την ΣΥΝΟΧΗ, του σχήματος που, ως μία «συμπαγής δυναμική» ορχήθηκε θεαματικά, στο πάλκο του Δήμου!!
Κι αυτό βεβαίως, είναι πρώτα – πρώτα, επιτυχία σκηνοθετική!
Θέλω να δώσω και το στίγμα (κατ’ εμέ), ηθοποιών, ή «ηθοποιών» αν θέλετε, εντός του ρόλου…
Τα κορίτσια μας, τα όμορφα…
Η Ίριδα Βεστάκη, ξανά στη σκηνή, όλα την πονούν, συντρέχει το σύντροφό της και τον ρόλο της με συνέπεια…
Η Πόπη Χοχλάκη, νέα δύναμη, τα καταφέρνει στο… «διφορούμενο», δίνοντας στο κοινό ευρύτατους συνειρμούς, και παρουσία ελκυστική, επίσης.
Ο Χάρης ο Κοκολάκης, σηκώνει βάρος και στο ρόλο με τ’ αδιέξοδα να τον τυλίγουν πνιγηρά, και να εννοεί με πόνο την παρακμή, ανήμπορος…
Ο Σπύρος ο Παππάς, δύναμη, και σταθερή… αξία από τα κατάπρωτα μέλη του θιάσου είναι εδώ… και πάλι ο ρόλος του ταίριαζε και τον υποστήριξε!
Η Μαρία η Κακαβελάκη, μα τι επιτυχής μεταμόρφωση ήταν αυτή στη σεμνή δοτική Αννούλα, που ανασαίνει ταπεινά και «σκιερά μέρη» των άλλων… με τρυφερότητα και καλοσύνη…
Ο Κωστής ο Κυριτσάκης… Άξιο εκτόπισμα! Ο Κωστής ο δικός μας, στην πρώτη ευθύνη, ως ΝΟΝΑ, ακροβατεί ανθεκτικός, και γνώστης της «αβύσσου» που καλείται, να συσπειρώσει το κοινό, και να κοιτάξει έντρομο στα σκοτεινά βάθη των πολιτικών και κοινωνικών αιτιών της… Για τις σκληρές παθογένειες των συστημάτων!
Τελευταίο, άφησα τον μικρό…
Ο Μανώλης ο Πλουμίδης, ήταν η «αποκάλυψη»!!
Η σκηνή του… ανήκει! Ήδη κατέθεσε τα «υδαρή διόδια» της υποκριτικής ιερότητας!
Τον ίδρω, να λάμπει στο πρόσωπό του, καθ’ όλη την διάρκεια της πλοκής, σχεδόν!
Ευέλικτη κίνηση, διαυγής εκφορά, πλήρης έλεγχος της «πρόταξης» των χαρακτηριστικών του προσώπου, κατά το δοκούν…
…Συλλογική, δουλειά… Εννοείται. Ο καθείς, την πινελιά του. Ο Θοδωρής ο Παρασκάκης σκηνικά, αφίσα κλπ., κλπ ο καλλιτέχνης μας.
Επιλογές στα μουσικά μέρη ο σκηνοθέτης, φωτισμός ο Νίκος Μιχελιδάκης, Μακιγιάζ – κομμώσεις… ατελείωτα η Μαρία Μουντάκη, και το κουστούμι της ΝΟΝΑ, από την Γλυκερία Μαζοκοπάκη – Μελκονιάν.
Το tango θέλει… δύο!! Αξίωμα!
Ενίοτε ο ήχος του και ως bolero, δίχως όρχηση, γέρνει την ωραία διαχρονική Δημιουργία από το “Λατίνο τοπίο”, κατ’ ευθείαν στην Συνείδησή μας, στην ψυχή μας…
Ευχαριστούμε παιδιά….
ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
