Ο Γιάννης Μανιμανάκης ήταν πατέρας του Ανδρέα Μανιμανάκη του κομμωτή και παππούς της Κατερίνας Μανιμανάκη που εργάζεται ως χειρούργος – ορθοπεδικός ιατρός στο Νοσοκομείο Χανίων.
Λίγες ημέρες πριν οι Γερμανοί κατακτήσουν την Κρήτη, ο Γιάννης Μανιμανάκης αντίκρισε την ιερή εικόνα της Παναγίας στον Ιερό Ναό της Ανάληψης στα Νοπήγεια να δακρύζει.
Στην Γερμανική κατοχή οι Γερμανοί έκαψαν το σπίτι του Νικόλα Κοκοτσάκη του σαμαρά και ήταν σε απόγνωση που θα στεγάσει την οικογένειά του. Επειδή δεν βρέθηκε κανείς να τον βοηθήσει, παίρνουν τη μεγάλη απόφαση ο Γιάννης Μανιμανάκης μαζί με τη σύζυγό του Ελευθερία να φιλοξενήσουν την πολύτεκνη οικογένεια του Νικόλα.
Έτσι παραχωρούν το ένα από τα δύο δωμάτια στην οικογένεια του Νικόλα που κατοικεί εκεί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στο άλλο δωμάτιο μένει ο Γιάννης με τα 7 παιδιά του. Αυτό ήταν το μεγαλείο της ψυχής του και της γυναίκας του,
Αργότερα, κατά τη διάρκεια της κατοχής, δύο έφηβοι νομίζοντας ότι συντελούν εθνική αντίσταση κατά των Γερμανών αποφασίζουν και τοποθετούν ένα σύρμα στη μέση του δρόμου για να σκοτώσουν κάποιο γερμανό μοτοσικλετιστή.
Το σύρμα το τοποθέτησαν 10 μέτρα ανατολικά του παλιού σταθμού χωροφυλακής (το κτίριο υπάρχει ακόμα). Ο γερμανός μοτοσικλετιστής το αντιλαμβάνεται εγκαίρως και ίσα ίσα που ακουμπά το σύρμα στο λαιμό του. Οι γερμανοί στρατιώτες κατεβαίνουν από τη μηχανή και απομακρύνουν το σύρμα. Ο θυμός και η οργή τούς έκανε έξαλλους. Εκείνη τη στιγμή, για κακή του τύχη, ανέβαινε από το Μετόχι ο Γιάννης Μανιμανάκης εντελώς αμέριμνος. Τον συλλαμβάνουν και τον εκτελούν επιτόπου. Η εκτέλεση έγινε 30 μέτρα δυτικά του σταθμού στην πρώτη ελιά που στρίβουμε για Μετόχι.
Την ώρα της εκτέλεσης ανέβαινε και ο παππούς μου Αντώνης Σκουλάκης. Η απόσταση ήταν 40 μέτρα, ακούει τους πυροβολισμούς και βλέποντας τους Γερμανούς εκτελεστές, κατεβαίνει από το γάιδαρο του, κρύβεται και απέφυγε την εκτέλεσή.
Λίγα λεπτά μετά την εκτέλεση του Γ. Μανιμανάκη, η Ευτυχία Κοκοτσάκη πηγαίνοντας στο σπίτι της από το Μετόχι βλέπει τον νεκρό και αρχίζει να κλαίει. Τότε της λέει ένας Γερμανός που μιλούσε Ελληνικά: «γιατί κλαις αυτόν εδώ τον άνθρωπο;» Ευτυχώς που δεν απάντησε γιατί θα τη σκότωνε κι αυτή επί τόπου. Αφού έκαψαν τα δύο πλησιέστερα σπίτια του Μανώλη Κοκοτσάκη και του Χαρίτου Καλοπαιδάκη, πήγαν μετά να κάψουν και το σπίτι του Γιάννη του Μανιμανάκη. Η Ελευθερία έκλαιγε για τον άδικο χαμό του συζύγου της.
Τα 7 παιδιά της ήταν δακρυσμένα γύρω από τον νεκρό πατέρα τους. Εκείνη τη στιγμή παρουσιάζεται η η Σταμπολομαρία και λέει στον Γερμανό που μιλούσε ελληνικά: «Λυπηθείτε αυτά τα 7 παιδιά και σας παρακαλώ μην κάψετε το σπίτι τους».
Το ιερό και θαυματουργό οστάριο του Αγίου Νικολάου που μας το έφερε πριν 98 χρόνια από τη Μικρά Ασία, μαλάκωσε την οργή των Γερμανών και έτσι δεν έκαψαν το σπίτι.
Η οικία του Γιάννη Μανιμανάκη βρίσκεται 30 μέτρα βόρεια του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου.
Ο Ανδρέας Μανιμανάκης, με τη δύναμη και τη φώτιση του Θεού ανέλαβε καθήκοντα πατέρα. Σε ηλικία 7 χρονών πήγε σε μαζωχτικό σε ξένες ελιές για να πάρει έστω και μία μικρή ποσότητα λαδιού στην πολύτεκνη οικογένειά του.
Ο κος Ανδρέας πέτυχε στη ζωή του και με μία εξαιρετική σύζυγο απέκτησαν δύο κορίτσια.
Η μία κόρη τους είναι, η Κατερίνα Μανιμανάκη, που με τις χριστιανικές αρχές και τις υπεραξίες που διδάχτηκε από τους γονείς της και σαν άριστη χειρούργος – ορθοπεδικός είναι ένα πραγματικό διαμάντι ανεκτίμητης αξίας για τον Δραπανιά αλλά και για ολόκληρη την Κρήτη. Είναι μια γιατρός προς μίμηση.
Όλοι οι Δραπανιανοί ευχόμαστε ολόψυχα καλό παράδεισο στον Γιάννη και Ελευθερία Μανιμανάκη και με τα μάτια της ψυχής τους από ψηλά να βλέπουν και να καμαρώνουν που όλα τα παιδιά τους πέτυχαν στη ζωή τους.
Ανδρέας Καψανάκης
Πρώην Ασυρματιστής Ε.Ν.
