Το ελικόπτερο του ΕΚΑΒ σηκώνεται από το αεροδρόμιο του Ελληνικού με πλήρωμα τέσσερα μέλη, τον ιταλό κυβερνήτη Αντόνιο Βακάρι, συγκυβερνήτη τον Παναγιώτη Κοταδέλη, τον νοσηλευτή Γιώργο Λεβετζόνη και την 35χρονη τότε, γιατρό Σοφία Μπεφόν. Θα πραγματοποιήσει αεροδιακομιδή από την Πάτμο στην Αθήνα του 75χρονου ασθενούς, που είχε υποστεί καρδιακό επεισόδιο. Το ελικόπτερο κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες παίρνει τον ασθενή! Επιστρέφοντας όμως στην Αθήνα, σε απόσταση 7 ναυτικών μιλίων του Σουνίου εξαφανίζεται από τις οθόνες των τριών ραντάρ της Αττικής. Παίρνει αριστερή κλίση και το ελικόπτερο προσκρούει με δύναμη στην επιφάνεια της θάλασσας με αποτέλεσμα να αποκοπεί το ουραίο τμήμα. Η καμπίνα διαλύεται και βυθίζεται αμέσως. Λόγω της σφοδρότητας της σύγκρουσης ο θάνατος των πέντε ανθρώπων είναι ακαριαίος. Τα σώματά τους παρασύρονται από τα θαλάσσια ρεύματα, μακριά από το σημείο της πτώσης.
Ήταν σίγουρα παράτολμη η απόφαση πραγματοποίησης της πτήσης, εν μέσω δυσμενών καιρικών συνθηκών, αλλά όταν από αυτήν εξαρτάται η διάσωση ή ο θάνατος ενός ασθενούς, τότε το πλήρωμα αποδεικνύει με τις πράξεις του την μεγαλειώδη πλευρά της ανθρώπινης φύσης, μη διστάζοντας να θέσει και τις δικές του ζωές σε κίνδυνο.
Το πόρισμα της επιτροπής Διερεύνησης Ατυχημάτων και Ασφαλείας Πτήσεων, ανέφερε ότι από τον ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας της Μυκόνου δόθηκε στον κυβερνήτη του ελικοπτέρου δελτίο καιρού προγενέστερο του ισχύοντος με αποτέλεσμα ο καιρός να φαίνεται καλύτερος απ ότι τελικά ήταν. Εάν ο κυβερνήτης είχε λάβει το νεότερο δελτίο με την ραγδαία επιδείνωση, λογικά το ελικόπτερο θα προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο της Σύρου που έχει νοσοκομείο και δεν θα είχαμε 5 θύματα. Την ίδια ώρα, ούτε ο ελεγκτής των Αθηνών ενημέρωσε το ελικόπτερο για τις ακραίες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν πάνω από το αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Τα συντρίμμια του μοιραίου ελικοπτέρου βρέθηκαν πέντε μέρες μετά κοντά στη νησίδα Άγιος Γεώργιος, στα ανοιχτά του Σουνίου.
Η μόνη σορός που βρέθηκε
Δυστυχώς καμιά από τις οικογένειες των αδικοχαμένων, εκτός από αυτήν της Σοφίας Μπεφόν, δεν μπόρεσε να πει το τελευταίο αντίο στους δικούς της ανθρώπους, αφού ποτέ δεν βρέθηκαν. Μόνο η σορός της άτυχης γιατρού αναγνωρίστηκε με την μέθοδο του DNA, σχεδόν 3 μήνες μετά το τραγικό συμβάν, στις 18 Μαρτίου 2001, όταν το πτώμα της βρέθηκε στον Μπάλο.
12 χρόνια μετά την πτώση του ελικοπτέρου του ΕΚΑΒ, η υπόθεση έκλεισε με απόφαση καταβολής αποζημίωσης ύψους 600.000 ευρώ στους συγγενείς της άτυχης γιατρού από το ελληνικό δημόσιο λόγω του ότι οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας των αεροδρομίων Μυκόνου και Αθήνας, δεν ενημέρωσαν τον κυβερνήτη για την επιδείνωση του καιρού που προκάλεσε την τραγωδία!
«Κι αν κάποτε στον Μπάλο φθάσω, τότε για πάντα θα ξαποστάσω. Κι εκεί θ’ αφήσω από τη ζωή μου πυγολαμπίδα, θαλασσοπούλι και την ψυχή μου».
Αυτοί είναι οι τελευταίοι στίχοι από ποίημα του αλησμόνητου γιατρού, στρατηγού Σπύρου Καστανάκη που έχει στην πρώτη σελίδα του βιβλίου του “Αντηλιού πυγολαμπίδα” αφιερωμένου στην ηρωίδα – γιατρό του ΕΚΑΒ.
Στις σελίδες αυτού του θαυμάσιου βιβλίου (έκδοση 2012) ο γιατρός εξιστορεί πραγματικά ωραίες στιγμές από τη ζωή της Σοφίας, αλλά και άλλες ελέω ποιητικού λόγου.
Της Σοφίας που μερικές φορές είχε πραγματοποιήσει διακοπές στον Μπάλο της Γραμπούσας και είχε εκφράσει την απέραντη αγάπη της γι’ αυτό τον ευλογημένο τόπο και τη ζωηρή επιθυμία της κάποτε, όταν αποσυρθεί από την ενεργό δράση, να μείνει για πάντα εκεί στον Μπάλο. Πολλές φορές στη ζωή συμβαίνουν πράγματα που σε καμιά περίπτωση δεν είναι τυχαία και γι’ αυτό υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπως με την Μπεφόν.
Το άψυχο σώμα της εκβράσθηκε στη Γραμπούσα κοντά στον Μπάλο για να πραγματοποιηθεί ίσως η επιθυμία της να “μείνει” για πάντα σ’ αυτόν τον τόπο. Τρεις μήνες “ταξίδευε στο Αιγαίο” για να φτάσει στον τόπο που αγάπησε.
Στο λιμάνι της Κισάμου η προτομή της θυμίζει το γεγονός.
Ποια ήταν η Σοφία Μπεφόν
Η Σοφία Μπεφόν γεννήθηκε στην Αθήνα στις 5 Οκτωβρίου 1966. Σε ηλικία 5 ετών ξεκίνησε τα πρώτα μαθήματα πιάνου μέχρι τα 17 της χρόνια φθάνοντας στην ανωτέρα τάξη.
Το 1984 τελειώνει τα μαθητικά της χρόνια από το Σχολικό Συγκρότημα της περιοχής Πικροδάφνης (Κοψαχείλας) του Παλαιού Φαλήρου, αριστεύοντας σε κάθε τάξη.
Το 1980 ο Δήμος Παλαιού Φαλήρου τη βράβευσε ως την καλλίτερη μαθήτρια του Δήμου απονέμοντας της τιμητική πλακέτα.
Το 1984, επιλέγοντας συνειδητά να ακολουθήσει τη σταδιοδρομία της γιατρού, εισήχθη μετά από πανελλαδικές εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή και το 1991 ήταν πλέον πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με βαθμό λίαν καλώς.
Από το 1991 έως το1995 ειδικεύθηκε στην ειδικότητα της αναισθησιολογίας στο Λαϊκό Νοσοκομείο και από το 1996 υπηρετούσε στο ιατρείο πόνου του «Αρεταίειου» Νοσοκομείου.
Παράλληλα άρχισε τη διδακτορική της διατριβή, την οποία όμως δεν πρόλαβε να καθαρογράψει.
Οι υψηλές ευαισθησίες, τα ψηλά της ιδανικά και η ευγενής φιλοδοξία της για κοινωνική προσφορά (αποτέλεσμα της ανατροφής της στο συγκεκριμένο οικογενειακό περιβάλλον) την οδήγησαν να επιλέξει, επίσης συνειδητά, τη σταδιοδρομία του γιατρού, κατεξοχήν των επειγόντων περιστατικών,του γιατρού διάσωσης του ΕΚΑΒ.
Το 1988, ως εκπαιδεύτρια του ερευνητικού προγράμματος του Ε.Ε.Σ. επέδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο γνωστικό επίπεδο της αναλγητικής αγωγής (αναλγησίας), στη θεραπεία του πόνου σε ειδικά ιατρεία πόνου, στην περιοδική αναλγησία και την παρηγορητική αγωγή σε βαρέως και χρονίως πάσχοντες, σε διάφορα Νοσοκομεία (Λαϊκό, Γεννηματά) καθώς και το πρόγραμμα κατάρτισης της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών.
Ως διευθύντρια και Καθηγήτρια του Ι.Ε.Κ. του ΕΚΑΒ έλαβε μέρος σε 12 Ελληνικά και 6 διεθνή συνέδρια.
Το Σεπτέμβριο 1999 στο μεγάλο σεισμό στην Αθήνα, με επίκεντρο την Πάρνηθα, η Σοφία επέδειξε απαράμιλλο ζήλο και ανυπέρβλητο αίσθημα ευθύνης και χρέους στην εκτέλεση των καθηκόντων της ως διασώστριας, γιατρού του ΕΚΑΒ, στην παροχή επείγουσας ιατρικής υποστήριξης στους απεγκλωβισθέντες από τα συντρίμμια των κτηρίων που κατέρρευσαν, πολυτραυματίες σεισμόπληκτους, τόσο στην πλέον πληγείσα περιοχή της Μεταμόρφωσης Αττικής, όσο και στο εργοστάσιο της εταιρίας RICOMEX, όπου και υπήρξαν και τα περισσότερα θύματα του σεισμού.
Το 2000 πρόσφερε τις υπηρεσίες της στο ναυάγιο του «Σαμίνα Εξπρές» και εθελοντικά στους σεισμούς της Τουρκίας. Τον ίδιο χρόνο απέκτησε το πτυχίο της από την Αεροπορική Ιατρική. Ήταν πλέον ιπτάμενη γιατρός του ΕΚΑΒ. Από την Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2001, προσφέροντας τη ζωή της για τον άνθρωπο, έγινε πλέον “Η Σοφία του Κόσμου”.
