Από την πρώτη τάξη του δημοτικού μέχρι και την τρίτη, ο μικρός μαθητής σε σχολείο του Ηρακλείου που έχει διαγνωστεί με διαβήτη τύπου 1, φοιτούσε στο σχολείο του κανονικά, με τη φροντίδα σχολική νοσηλεύτριας που διασφάλιζε την ομαλή καθημερινότητά του μέσα στο σχολικό περιβάλλον.
Τρία χρόνια μετά, η μητέρα του, πληροφορήθηκε ότι το παιδί δεν μπορεί σε αυτή τη φάση να καλυφθεί με νοσηλευτή ή νοσηλεύτρια, καθώς προτεραιότητα όπως ενημέρωσαν την οικογένεια, έχει δοθεί σε παιδιά που πάσχουν από άλλες ασθένειες.
Η μη κάλυψη μέχρι στιγμής της ανάγκης για σχολική νοσηλεύτρια ή νοσηλευτή, επιβάλει δύο σενάρια. Ήτο παιδί όπως τους είπαν να αλλάξει σχολείο, ή το αγόρι να το φροντίζουν στο σχολείο οι εργαζόμενοι γονείς του Η κ. Ειρήνη είναι μια γυναίκα που βίωσε τον πιο οδυνηρό πόνο, καθώς είδε το πρώτο της παιδί στα 3,5 χρόνια του το 2009, να φεύγει από τη ζωή μετά από διαβητικό κώμα.
Όταν το 9χρονο σήμερα αγόρι της διαγνώστηκε με διαβήτη, όπως λέει «πάγωσαν» τα πόδια της από φόβο και ανησυχία. Δεν θα μπορούσε όμως όπως εξηγεί να γνωρίζει, ότι αυτός ο φόβος αντί να μειώνεται με τη βοήθεια της Πολιτείας, θα οξυνόταν η γενναιότητα του παιδιού της, θα περνούσε απαρατήρητη και η λαχτάρα του να ζει μια φυσιολογική ζωή, θα απειλούνταν μέσα από τις παραλείψεις και την αναλγησία των υπηρεσιών.
Από χθες και για όσο μπορέσουν, οι γονείς θα είναι μαζί με το παιδί τους στο σχολείο, ελπίζοντας κάποιος αρμόδιος θα το αντιμετωπίσει ως παιδί με ίσα δικαιώματα στην πρόσβαση στην εκπαίδευση.
Μέχρι να γίνει αυτό, μια ολόκληρη οικογένεια και μαζί ακόμη περισσότερες που αντιμετωπίζουν αυτό το Γολγοθά, θα ελπίζουν. Θα ελπίζουν ότι τα παιδιά τους θα μπορέσουν να νιώσουν ως άτομα μέσα στην κοινωνία που κάποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτά και τα επιβραβεύει για την προσπάθειά τους, να μην εγκαταλείπουν.
Πηγή: neakriti.gr
