“Μεγάλωσα στο χωριό δίπλα σε ζώα. Ύστερα πήγα στην πόλη κι έζησα πολλά χρόνια εκεί. Πάντα, όμως, η ψυχή μου ήταν στο βουνό” μου εκμυστηρεύεται, κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο Τάκης Προεστάκης ενώ χαρούμενα γαβγίσματα ακούγονται από την άλλη πλευρά της γραμμής. Ο Κρητικός φιλόζωος που πριν αρκετούς μήνες έγινε παγκόσμιο viral μέσα από ένα βίντεο του Dodo -που αριθμεί αισίως κοντά στις 130 εκ. (!) προβολές- ακούγεται σαν ένας πολύ απλός τύπος. Μία ψυχή που άφησε πίσω του τις κοινωνίες των ανθρώπων για να αφιερωθεί σε εκείνο που αποτελεί το κάλεσμα της ζωής του: τα αδέσποτα.
Το Takis Shelter, κοντά στην Ιεράπετρα της Κρήτης, είναι ένα καταφύγιο για αδέσποτα ζώα που φιλοξενεί σήμερα 350 σκυλιά, 35 γάτες και 8 κατσίκια. Το πόσο σημαντικές είναι υπηρεσίες που προσφέρει, μπορεί κανείς να το αντιληφθεί από τις 320 χιλιάδες followers που έχει η σελίδα του στο Facebook. Άνθρωποι από όλον τον κόσμο (Η.Π.Α., Καναδάς, Αυστραλία) έρχονται να επισκεφτούν το έργο ζωής του Τάκη. “Χαμός, γίνεται εδώ πέρα, χαμός” μου είπε όταν σήκωσε το τηλέφωνο. Ακουγόταν, όμως, χαρούμενος. Ευτυχισμένος.
“Από τα χέρια μου έχουν περάσει κοντά στα 1000 ζώα. Μόνο τα δύο τελευταία χρόνια έχουν υιοθετηθεί 260 από αυτά. Είναι μία δουλειά που με απασχολεί όλη μέρα. Να τα ταΐσω, να τα φροντίσω και το βράδυ αφού κοιμηθούν να ασχοληθώ με τη σελίδα στο Facebook που αποτελεί τον βασικό τρόπο για να έρχονται έσοδα. Μόνο το μεσημέρι προλαβαίνω και κοιμάμαι λίγο που κοιμούνται και αυτά” περιγράφει, χωρίς κανένα ίχνος γκρίνιας.
Είναι, όμως, δυνατόν να τα βγάζει πέρα μόνος του; “Αρχικά το καταφύγιο ήταν 5 στρέμματα και τώρα έχει φτάσει τα 33. Ζω σε ένα κοντέινερ 17 τετραγωνικών μαζί με τέσσερα ανάπηρα σκυλιά. Έχω δύο ανθρώπους που κάνουν κάθε πρωί την καθαριότητα. Δεν είναι εύκολο όμως για κανέναν να ακολουθήσει τους δικούς μου ρυθμούς, έτσι δεν έχω άλλους βοηθούς”.
Η χωματερή
Μου έλεγαν τότε: “Αν δεν τα πάρεις από εδώ, θα τους ρίξουμε φόλες”
Σκουπίδια. Για πολλούς τα κατοικίδια είναι ακριβώς αυτό. Σκουπίδια με τέσσερα πόδια που η θέση τους βρίσκεται στη χωματερή. Σε αυτές, άλλωστε, καταλήγουν συχνά τα ανεπιθύμητα κουτάβια ή τα ενήλικα κατοικίδια που έγιναν βάρος. Ο Τάκης Προεστάκης δεν είναι ένας φιλόζωος που κάποια στιγμή αποφάσισε να αφιερωθεί στα αδέσποτα. Η ιστορία του ξεκινά έξι χρόνια πριν όταν βρήκε ένα σκυλί σε άθλια κατάσταση πεταμένο σε μία χωματερή. “Αυτό που αντίκρισα μου άλλαξε τη ζωή. Είχε σπασμένο πόδι και το κόκκαλο προεξείχε από το δέρμα. Το λυπήθηκα τόσο πολύ που το περιέθαλψα και το έκανα καλά. Μετά ακολούθησε άλλο ένα, κι άλλο ένα, κι άλλο ένα. Έφτασα να φροντίζω 70 σκυλιά στη χωματερή”.
Αν περιμένεις ένα παραμύθι όπου η τοπική κοινότητα αγκάλιασε την ευαισθησία του Τάκη, πέφτεις πολύ έξω. Καλώς ή κακώς ήταν επιφυλακτικοί – ή για να το πούμε πιο σωστά εχθρικοί, αφού για να φτάσουν στα χωράφια τους έπρεπε να περάσουν μέσα από την αγέλη. “Μου έλεγαν τότε: “Αν δεν τα πάρεις από εδώ, θα τους ρίξουμε φόλες”. Τους ζήτησα ένα μήνα προθεσμία. Για καλή μου τύχη, βρήκα 300 μέτρα πιο πέρα το τέλειο χωράφι για το καταφύγιο. Το αγόρασα κι ένα πρωί με ακολούθησαν όλα τα σκυλάκια μου μέχρι εκεί”.
Το Takis Shelter θα ήταν ένα ωραίο παραμύθι αν η αφήγηση σταματούσε εδώ. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι τότε άρχισαν τα δύσκολα. “Έχασα συνολικά 180 χιλιάδες ευρώ. Υπήρχαν έξοδα, πολλά έξοδα κι εγώ μάζευα όποιο αδέσποτο έβρισκα. Άρχισε ο κόσμος να μου φέρνει κι εκείνος ή να μου λέει για κάποιο ζώο σε κακή κατάσταση που πρέπει να μαζέψω. Από τα 70 έφτασα να έχω 150 σκυλιά” παραδέχεται, χωρίς όμως να μετανιώνει λεπτό.
“Δούλευα 20 χρόνια νύχτα. Κάποια στιγμή κουράστηκα. Από 17 έως 37 χρονών κάθε βράδυ με ξενύχτια, πολλά ποτά και κραιπάλη”.
Ο Τάκης Προεστάκης δεν σταμάτησε ούτε εκεί. Δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσε να τον κάνει να αφήσει τα σκυλιά του αβοήθητα. “Πούλησα το αυτοκίνητο, ξεκίνησα να κυκλοφορώ με ένα παπάκι, έχασα όλα μου τα χρήματα, άρχισα να παίζω τζόγο μήπως και ρεφάρω. Οι γονείς μου με έστελναν στον ψυχολόγο για να δουν αν ήμουν τρελός. Κατάντησα, τελικά, να ζητιανεύω από φίλους και γνωστούς για να τα βγάλω πέρα. Έφτασα να χρωστάω 50 χιλιάδες ευρώ. Άρχισαν να με κυνηγούν για τα δανεικά”. Όσο για το πως αντιμετώπιζαν οι γύρω του όλο αυτό; Στο χωριό έλεγαν: “Ο Τάκης ήταν το καλύτερο παιδί και τον έφαγαν τα σκυλιά”.
Redemption story
Δεν έχω κρατήσει ούτε έναν φίλο από τη νύχτα. Ενώ τα σκυλάκια μου τα θυμάμαι όλα ένα ένα με το όνομά τους
Εκατοντάδες αδέσποτα που ζουν σε εξαιρετικές συνθήκες, ένα καταφύγιο που κάνει πραγματικότητα όλα όσα θα έπρεπε να κάνουν οι κρατικές αρχές, διεθνής αναγνώριση από σημαντικά μέσα του εξωτερικού. Αν κάποιος έμενε στην επιφάνεια, όλα θα έμοιαζαν αγγελικά πλασμένα. Τότε, όμως, ο Τάκης είχε φτάσει σε αδιέξοδο. Είχε κάνει μία δεύτερη, όπως όλα έδειχναν, πολύ λανθασμένη επιλογή. “Δούλευα 20 χρόνια νύχτα. Κάποια στιγμή κουράστηκα. Από 17 έως 37 χρονών κάθε βράδυ με ξενύχτια, πολλά ποτά και κραιπάλη. Δούλεψα αρχικά DJ, μετά είχα δικό μου club που το έλεγα Fever. Τελικά, όμως, τα σιχάθηκα όλα και κάποια στιγμή πούλησα το μαγαζί, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου” λέει, με κάποια κούραση στη φωνή, αναφερόμενος στην παλιά του ζωή.
Σε μία τόσο τουριστική περιοχή το να αφήσεις μία έτοιμη τουριστική επιχείρηση μοιάζει με καθαρή αυτοκτονία. “Κάθε βράδυ μεθούσα, γινόμουν ντίρλα. Τώρα δεν πίνω ούτε σταγόνα. Έχω να βγω έξω σχεδόν 10 χρόνια. Αν υπάρχει κάτι που λείπει από εκείνες τις μέρες, για να πω όλη την αλήθεια, είναι το πόσο εύκολα γνώριζα γυναίκες” παραδέχεται με μία μικρή συστολή που ακολουθείται από ένα υπόγειο γέλιο. “Ξέρεις, όμως, κάτι; Από εκείνες τις μέρες δεν μου έχει μείνει ούτε μία κοπέλα που να θυμάμαι το όνομά της. Δεν έχω κρατήσει ούτε έναν φίλο από τη νύχτα. Ενώ τα σκυλάκια μου τα θυμάμαι όλα ένα ένα με το όνομά τους” συνεχίζει, αποδεικνύοντας ότι πια είναι τελείως διαφορετικός άνθρωπος.
Το μέλλον του Τάκη κι η τύχη των αδέσποτων που περιέθαλπε ήταν πολύ αβέβαιο λόγω οικονομικών συνθηκών. Είχε βρεθεί αδιέξοδο. Για καλή του τύχη όμως μία δημοσιογράφος της Daily Mail που τον γνώριζε μέσω Facebook αποφάσισε να κάνει ένα θέμα για το Takis Shelter. “Σε 10 μέρες ξεχρέωσα όλα όσα χρωστούσα μέσα από τις δωρεές! Μέχρι και αυτοκίνητο μου αγόρασαν” θυμάται κι είναι σα να ζει ξανά εκείνες τις ευτυχισμένες μέρες. Γρήγορα, όμως, αλλάζει ύφος. “Αργότερα, βρήκα ένα σκυλάκι που έλειπε πάνω από το μισό του δέρμα -το είχαν γδάρει με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο. Όλοι μου έλεγαν ότι το να το κρατώ στη ζωή είναι μαρτύριο. Εγώ, όμως, έβλεπα ότι προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στη ζωή. Στο τέλος, τα κατάφερε. Σήμερα, ζει χαρούμενο στη Νορβηγία”.
Η επόμενη σελίδα
Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την τραγωδία που βιώνουν τα αδέσποτα ζώα
Η λέξη “αδέσποτο” είναι μία μάλλον άγνωστη λέξη στις περισσότερες προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Η Ελλάδα κατέχει διάφορα θλιβερά πρωτεία αναφορικά με το σοβαρό αυτό ζήτημα. Μάλιστα εικόνες κακοποίησης και αγριότητες κάνουν πολύ συχνά τον γύρο του ίντερνετ. “Οι άνθρωποι που κακοποιούν ζώα δεν έχουν αισθήματα. Η κατάσταση είναι τραγική. Πρέπει να ενταθούν οι στειρώσεις. Κάθε περιοχή να έχει ένα κτηνιατρείο που να έχει μοναδική αρμοδιότητα αυτές. Οι αρμόδιες αρχές θα πρέπει να φροντίσουν ώστε να υπάρχει αστυνόμευση και αντίστοιχες κυρώσεις στους παραβάτες” μου αναφέρει σε αυστηρό τόνο ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στα αδέσποτα.
Υπάρχει άραγε φως στο τούνελ; Ο Τάκης είναι επιφυλακτικός αλλά αισιόδοξος. “Πολλοί παίρνουν κατοικίδια για να τα δέσουν σε ένα βαρέλι. Το 80% των αδέσποτων στην Ελλάδα είναι αστείρωτα. Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την τραγωδία που βιώνουν τα ζώα. Ευτυχώς, όμως, ο κόσμος αρχίζει και αλλάζει. Τα μέσα και ιδιαίτερα οι απλοί άνθρωποι μέσω των social media έχουν ευαισθητοποιηθεί. Μου κάνει εντύπωση το πόσο γρήγορα και πόσο πολύ κοινοποιούνται προβλήματα που έχουν να κάνουν με τα αδέσποτα”.
Η ζωή του πρώην DJ και ιδιοκτήτη nightclub από την Κρήτη άλλαξε τελείως τα τελευταία χρόνια. Μαζί της άλλαξε και η ζωή εκατοντάδων ζώων που βρήκαν στο πρόσωπό του τον Άγιο των Αδέσποτων. Ακόμα και η αρχικά επιφυλακτική/εχθρική στάση των περίοικων άλλαξε προς το καλύτερο. “Δεν πιστεύουν πια ότι τρελάθηκα. Με σέβονται αφού κατάλαβαν ότι τα κατάφερα. Πριν έδειχναν να με λυπούνται ενώ τώρα ακούω και φωνές που κρύβουν φθόνο, μιας και κάποιοι λένε ότι πια κάνω business μέσα από το καταφύγιο” μου αναφέρει, πριν συνεχίσει με μία πικρία στη φωνή: “Όμως παρόλο που έρχονται άνθρωποι από όλον τον κόσμο στο καταφύγιό μου να δουν τι έχω κάνει, από την πόλη μου έχουν έρθει μόνο δύο άνθρωποι.”
“Δεν το αλλάζω αυτό που ζω τώρα με τίποτα. Εγώ θέλω ηρεμία, φύση και ζώα”.
Αν, τώρα, ετοιμάζεσαι να κάνεις το μεγάλο βήμα και να αποκτήσεις κατοικίδιο, ο Τάκης προτείνει ανεπιφύλακτα ένα αδέσποτο αφού “θα γίνει το καλύτερό σου φιλαράκι” όπως χαρακτηριστικά λέει. Φυσικά, αν θέλεις να υιοθετήσεις ένα από τα σκυλιά του καταφύγιου τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Υπάρχουν κανόνες. Αυστηροί κανόνες. “Εγώ δεν στέλνω κατοικίδια σα να είναι δέματα. Ούτε δείχνω μία λίστα με φωτογραφίες για να διαλέξει ο κόσμος. Για να αναλάβει κάποιος ένα σκυλάκι από μένα, πρέπει να έρθει εδώ, να δει από κοντά, για να επιλέξει (ή να τον επιλέξει) το σκυλί”.
Οι φωνές από τα σκυλιά του καταφύγιο έχουν δυναμώσει αρκετά και με δυσκολία ακούω τον Τάκη από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου. Ίσως είναι ώρα φαγητό, ίσως τον απασχόλησα περισσότερο από όσο επιτρέπει η αγέλη. Αναρωτιέμαι, βέβαια, πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος του ερημίτη που έχει επιλέξει. “Εγώ δεν το αλλάζω αυτό που ζω τώρα με τίποτα. Εγώ θέλω ηρεμία, φύση και ζώα” είναι η απάντησή του.
Είναι φανερό ότι πια είναι ο σκοπός της ζωής του κι υπάρχουν εικόνες όπως αυτήν που μου περιέγραψε που σε κάνουν να αντιλαμβάνεσαι την ανθρωπιά που κρύβουν τα ζώα: “Δύο κουταβάκια είχαν προσβληθεί από τύφο. Παρότι ήταν πολύ βαριά αρρώστα τα πήρα στο σπίτι μου. Δεν άντεξαν. Πέθαναν. Το πρωί τα βρήκα το ένα πάνω στο άλλο, να έχουν αφήσει την τελευταία τους ανάσα αγκαλιασμένα”.
ΠΗΓΗ: esquire.com.gr
