Ως προστατευτικό τείχος εναντίον κάθε εξωτερικού κινδύνου δρα ο περισχοινισμός των εκκλησιών – ενέργεια στην οποία προχωρούν – οι πιστοί κάθε φορά που απειλούνται από κάποιον κίνδυνο ή δύσκολη κατάσταση.
Το έθιμο αυτό αναβιώνει αυτή την περίοδο σε κάποιες περιοχές της Κρήτης καθώς ο φόβος για τον κορωνοιό είναι διάχυτος. Στην ΠΕ Ηρακλείου και συγκεκριμένα στην Επισκοπή του Δήμου Χερσονήσου τα μέλη του γυναικείου συλλόγου ΕΡΓΑΝΗ εξέφρασαν στον εφημέριο τη σφοδρή τους επιθυμία να προχωρήσουν τις επόμενες ημέρες στο «ζώσιμο» του ναού, του Αγίου Μηνά Επισκοπής ζητώντας μ’ αυτό τον τρόπο την προστασία του.
Ο εφημέριος της ενορίας πατήρ Παύλος Καλουτσάκης που μίλησε το πρωί στο Ρ/Κ και στην εκπομπή του Μανόλη Αργυράκη είπε ότι πρόκειται για ένα παλιό έθιμο που αναβιώνει όταν υπάρχει λοιμός, ή κάποια δύσκολη κατάσταση προκειμένου ο πολιούχος να βοηθήσει στην απαλλαγή από κάθε κίνδυνο.
Στην ίδια ενέργεια έχουν προχωρήσει εδώ και μέρες πιστοί κάτοικοι των Καλεσσών του δήμου Μαλεβυζίου που έχουν ζώσει με κερωμένο νήμα τις εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Ο περισχοινισμός του ναού γίνεται από τρεις φορές και διαρκεί 40 ημέρες. Όπως ανέφερε ο πατήρ Παύλος Καλουτσάκης στα παλιά τα χρόνια το νήμα αυτό φτιαχνόταν από βαμβάκι – τη λεγόμενη μπαμπάκα και όταν το μάζευαν το χρησιμοποιούσαν ως φυτίλια για τα κεριά και τα καντήλια της εκκλησίας. Στην λογική του προστατευτικού κύκλου και του περίκλειστου χώρου αναφέρθηκε μιλώντας για το έθιμο, ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και επί σειρά ετών συνεργάτης του Ρ/Κ Νίκος Ψιλάκης.
Ο Νίκος Ψιλάκης είπε ότι το έθιμο του περισχοινισμού είναι ζωντανό σε πολλές περιοχές και οι ρίζες του χάνονται στο βάθος των αιώνων. Με το «ζώσιμο» σχηματίζεται κύκλος ο οποίος αποκλείει τον εσωτερικό χώρο, καθιστώντας τον απροσπέλαστο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που ανέφερε από τον “Πλούτο” του Αριστοφάνη, όπου ο αφέντης δεν μπορεί να χτυπήσει τον δούλο αν αυτός φορά στο κεφάλι του, στεφάνι.
Ο περισχοινισμός είναι μία από τις πιο βαθειά ριζωμένες τελετουργικές πρακτικές στον ελληνικό χώρο, που έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και έχει αφήσει τα ίχνη της μέχρι σήμερα. Το ζώσιμο των ναών και των χωριών αποτελούσε συνηθισμένη πρακτική που εφαρμοζόταν σε περιπτώσεις απανωτών θανάτων, επιδημιών, φυσικών καταστροφών, αλλά και σε περιπτώσεις ακραίων ή μη ευνοϊκών καιρικών φαινομένων,
