Έχει γίνει πια… θεσμός κάθε χρόνο τον… Απριλομάη να προκύπτουν θέματα με τη διαχείριση της παραλίας του Λαφονησιού από τους Δήμους Κισάμου και Καντάνου – Σελίνου. Είτε θα “πλακώνονται” οι δήμαρχοι για τα “στραλίκια” είτε ενωμένοι θα απλώνουν το χέρι στο κράτος. Φέτος έχουμε το δεύτερο, με τους δύο Δήμους να εκφράζουν από κοινού την έντονη δυσαρέσκειά τους στην ΚΥΑ με την οποία καθορίζεται ότι στην περίπτωση που οι Δήμοι χρησιμοποιούν τους παραχωρηθέντες κοινόχρηστους χώρους, το αντάλλαγμα υπέρ του Δημοσίου αυξάνεται ποσοστιαία από 10% που ίσχυε έως τώρα σε 40% επί των ακαθάριστων εσόδων από την άσκηση δραστηριοτήτων όπως εκμίσθωση θαλάσσιων μέσων αναψυχής, τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων, ομπρελών, ξαπλωστρών και τη λειτουργία τροχήλατου αναψυκτήριου.
Οι Δήμοι θεωρούν την ως άνω αύξηση μη ρεαλιστική και μη εφαρμοστέα, ιδιαίτερα -όπως αναφέρουν- λόγω της χαμένης τουριστικής σεζόν.
Οι τακτικοί αναγνώστες γνωρίζουν την άποψη μου περί του θέματος “Δήμος επιχειρηματίας” που -με βάση αυτά που έχουμε δει εδώ και χρόνια- θα μπορούσε να ήταν ένα σύντομο ανέκδοτο.
Η εύκολη λύση και με εξασφαλισμένα χρήματα για τους δύο Δήμους είναι το Λαφονήσι, όμως η οικονομική διαχείριση τους δεν διεκδικεί δάφνες. Με τόσα έξοδα, εκ των οποίων τα περισσότερα έχουν στόχο πολιτικά οφέλη και μόνο, ένα ανέκδοτο ακόμη προκύπτει στο τέλος της σεζόν, όταν γίνεται το ταμείο. Θα επανέλθω…
α.κ..Μ.
(Από τη “Στήλη Άλατος”/ εφημερίδα Νέοι Ορίζοντες 27-5-2020)
