Πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα του Ευρωκοινοβουλίου το 2004, όταν ήταν 9 ετών, συνοδεύοντας τον πατέρα της, που τότε ήταν Ευρωβουλευτής. Γύρισε και είπε στους γονείς της: “Μια μέρα θα δουλέψω κι εγώ εδώ“. 15 χρόνια μετά, η κόρη του Περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρου Αρναουτάκη, Μαρία, το έκανε.
Ως Υπεύθυνη Ευρωπαϊκών Θεμάτων του Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων, η Μαρία Αρναουτάκη, μιλάει στο Off The Record News, για την Κρήτη, την κρίση τον εθελοντισμό και τους στόχους της.
Διαβάστε τη συνέντευξη:
Αρχικά θα μου πεις τα βασικά για σένα αγαπητή: Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας, οικογένεια, κλπ.
Νότια της Ελλάδας υπάρχει το ομορφότερο μέρος του κόσμου. Ένα νησί γεμάτο αντιθέσεις. Ένας τόπος ευλογημένος. Ένα μέρος που θέλεις πάντα να γυρνάς εκεί. Η Κρήτη. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί πραγματοποίησα ένα μέρος των σπουδών μου. Στα 18 επέλεξα να σπουδάσω Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου. Έτσι, από τις Αρχάνες Ηρακλείου όπου έμενα μόνιμα, μετακόμισα σε μία άλλη πόλη του νησιού, το Ρέθυμνο. Τέσσερα μοναδικά φοιτητικά χρόνια ολοκληρώθηκαν με την απόκτηση του πτυχίου μου. Η επόμενη στάση ήταν το Λονδίνο. Στην καρδία του Ηνωμένου Βασιλείου έμεινα ενάμιση χρόνο προκειμένου να ολοκληρώσω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Ευρωπαϊκή Δημόσια Πολιτική στο UCL. Με το πέρας των σπουδών μου επέστρεψα για ένα χρόνο στην Κρήτη αφενός για να μαζέψω δυνάμεις για τα επόμενα βήματά μου και αφετέρου για να αναλάβω την προεκλογική καμπάνια του πατέρα μου στις περιφερειακές εκλογές του Μαΐου. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα που με βρίσκει στις Βρυξέλλες, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να εργάζομαι ως επιστημονικός συνεργάτης σε έναν από τους ευρωβουλευτές που εκπροσωπεί τη χώρα μας. Σε εθελοντικό επίπεδο, ανήκω στην οικογένεια του Ελληνικού Οργανισμού Πολιτικών Επιστημόνων και είμαι υπεύθυνη για θέματα που αφορούν τα ευρωπαϊκά. Πέρα από την αγάπη μου για την πολιτική, θα μπορούσα να πω ότι λατρεύω το βόλεϊ, το τένις και τον χορό. Κάνω όνειρα ακούγοντας μουσική και τρελαίνομαι να πηγαίνω σινεμά -κυρίως- για το popcorn.
Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό; Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς; Ποια τα πλάνα σου για την περίοδο αυτή;
Όπως ανέφερα προηγουμένως, αυτή την περίοδο εργάζομαι ως Επιστημονικός Συνεργάτης σε Έλληνα Ευρωβουλευτή. Επικεντρώνομαι κυρίως σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον, την κλιματική αλλαγή, την πολιτική προστασία καθώς και το διεθνές εμπόριο. Ωστόσο, όταν εργάζεσαι στο κέντρο λήψης των αποφάσεων με τις εξελίξεις να τρέχουν ανά λεπτό, το εύρος των αρμοδιοτήτων σου αλλάζει αυτομάτως. Προς το παρόν λοιπόν, τα πλάνα μου εστιάζουν στις Βρυξέλλες. Η εμπειρία είναι μοναδική και θέλω να τη ζήσω για όσο χρειαστεί.
Είναι οι 50plus έτοιμοι να μας δεχθούν; Επαγγελματικά – Κοινωνικά.
Αν έδινα μια απόλυτη απάντηση σε αυτή την ερώτηση θα ήμουν άδικη. Αναμφίβολα, οι διαφορές ανάμεσα στις γενιές είναι ορατές. Άλλα βιώματα, άλλες εμπειρίες, άλλες συνθήκες ζωής. Ωστόσο, σημασία δεν έχει απλά η αναγνώριση του φαινομένου, αλλά η εύρεση τρόπων για να γεφυρωθούν οι όποιες διαφορές. Προσωπικά, παρατηρώ ότι όσο μεγαλώνω μπορώ να καταλάβω καλύτερα τις μεγαλύτερες γενιές και σε πολλές περιπτώσεις να καταλάβω πλήρως τον τρόπο σκέψη τους. Όσον αφορά το αν 50plus είναι έτοιμοι να μας δεχθούν, θα έλεγα ότι δεν μπορώ να το γενικοποιήσω. Υπάρχουν αυτοί που πραγματικά θέλουν να αγκαλιάσουν τους νέους και να τους παρακινήσουν να ασχοληθούν ενεργά με οτιδήποτε, και υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι φαίνεται να έχουν μια πιο σκληρή οπτική. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που θα ήταν ωφέλιμο για όλους είναι απαγκιστρωθούμε από τα στερεότυπα και να εστιάσουμε στο τι μπορεί να προσφέρει ο καθένας από τη μεριά του. Γιατι αν παντρέψουμε την εμπειρία των μεγαλύτερων με την φρεσκάδα ιδεών των νεότερων μόνο να κερδίσουμε μπορούμε.
Είσαι ευαίσθητο και κοινωνικοποιημένο άτομο σε ότι αφορά κοινωνικά, πολιτικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα, θέματα γύρω από τα ζωάκια, κλπ;
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε ένα τόπο όπου ο εθελοντισμός και η κοινωνική προσφορά είναι κομμάτι της κοινωνίας. Παρακινούμενη από την οικογένεια μου, συμμετείχα από μικρή σε συλλόγους και εθελοντικές δράσεις. Τότε το έβλεπα σαν παιχνίδι, μεγαλώνοντας όμως, όταν άρχισα να συνειδητοποιώ την ουσία του να προσφέρεις, το «παιχνίδι» έγινε συνειδητή επιλογή μου. Οφείλουμε να δημιουργούμε τα σωστά πρότυπα για μια κοινωνία που θα αγαπάει περισσότερο, θα σέβεται περισσότερο, και θα προσφέρει περισσότερο. Ο εθελοντισμός είναι τρόπος ζωής και σήμερα είναι πιο αναγκαίος από ποτέ. Σχετικά με τα πολιτικά και τα διεθνή δεν θα μπορούσα να μην είμαι ευαισθητοποιημένη καθώς ασχολούμαι και επαγγελματικά με αυτά.
Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας; Τι σε ενοχλεί; Βλέπεις σημάδια βελτίωσης; Που εντοπίζεις το πρόβλημα, τι προτείνεις;
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός οτι είμαστε η γενιά που έζησε την οικονομική και κοινωνική κρίση τη στιγμή εκείνη που διαμόρφωνε τον χαρακτήρα της. Ο κόσμος γύρω μας άλλαζε, τα δεδομένα έγιναν διαπραγματεύσιμα και κάθε στόχος φάνταζε πιο δύσκολος. Και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα έπρεπε να βρούμε ισορροπίες. Ναι, υπήρξαν πολλοί που κρύφτηκαν πίσω από τη δικαιολογία της κρίσης, απογοητεύτηκαν και αφέθηκαν στη φράση «δεν μπορώ να κάνω κάτι». Υπήρξαν όμως και πολλοί περισσότεροι που μέσα από τις καθημερινές δυσκολίες, μικρές ή μεγάλες, βρήκαν τη δύναμη να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο. Το σημαντικό σε όλο αυτό είναι να βρει ο καθένας μας αυτό που θέλει να ακολουθήσει στη ζωή του. Εκεί έγκειται και η δυσκολία. Η ουσία λοιπόν είναι να δουλέψει ο καθένας με τον εαυτό του, να βρει αυτό που του ταιριάζει και να βάλει τους στόχους του. Μερικές φορές είναι δύσκολο, όμως πιστεύω βαθιά ότι έχουμε όλα τα εφόδια, τις γνώσεις και τις ικανότητες για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Μα πάνω απ’ όλα βλέπω πως έχουμε την ενέργεια και το πάθος για να πάμε ένα βήμα μπροστά τον τόπο μας.
Μια θετική – ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο; Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο; Η φράση που σε παρακινεί, αν θες. Κάτι φωτεινό.
Ούσα φύσει αισιόδοξη, προσπαθώ ακόμα και πιο τις δύσκολες μέρες να ψάχνω για μια ακτίνα φωτός. Ξέρω, δεν είναι πάντα εύκολο. Όμως μόνο με τη θετική σκέψη και ενέργεια μπορούμε να ζήσουμε περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές. Ο κρητικός Νίκος Καζαντζάκης είπε κάποτε πως : «Πρέπει να γίνεις εσύ ο ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων». Είναι στο χέρι μας, λοιπόν!
