Με ρωτάς αν σ’ αγαπώ παιδί μου;
Δεν ξέρω αν μπορώ να σου απαντήσω με μια λέξη.
Γιατί δεν είναι μια λέξη η απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Οπότε…
Θα αφήσω να σου απαντήσουν οι πνεύμονες μου.
Το στομάχι μου. Τα έντερα μου. Η ουροδόχος κύστη μου.
Που παραιτήθηκαν από την άνεση που είχαν για εσένα. Που άντεξαν και υπέμειναν στωικά όταν πήρες τη θέση τους μέσα μου.
Θα σου απαντήσει η μήτρα μου, που τεντώθηκε στα όρια της για να σε φιλοξενήσει. Που ήταν το σπιτάκι σου για κάποιο διάστημα.
Θα σου απαντήσει η αγκαλιά μου. Που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα η φωλιά σου. Και το μέρος που θα νιώθεις για πάντα ασφάλεια.
Τα πόδια μου. Που ήταν και δικά σου και κάποτε κρατούσαν το βάρος και των δύο μας. Που πόνεσαν και πρήστηκαν αλλά έκαναν πολύ καλή δουλειά.
Τα μάτια μου. Η μύτη μου, το στόμα μου, τα αυτιά μου, η αφή μου. Θα μπορούσα να πω και άλλα. Αλλά δεν υπάρχουν περισσότερες αισθήσεις για να σε αισθανθώ.
Η σοφή και μαγική μου διαίσθηση.
Που πριν καν σε δω, ήξερα πως μοιάζεις. Πριν καν σε ακούσω, ήξερα τον ήχο της φωνούλας σου. Πριν σε ανακαλύψω, σε ήξερα.
Θα σου απαντήσει το μυαλό μου. Που σταμάτησε να σκέφτεται για εμένα και πλέον έδωσε χώρο μόνο για εσένα.
Η καρδιά μου. Που τόσα χρόνια κρατούσε την πιο γλυκιά και όμορφη γωνιά για να μπεις μέσα. Και να φωλιάσεις εκεί για πάντα.
Με ρωτάς αν σ’ αγαπώ παιδί μου;
Ναι σε αγαπώ. Με όλη μου την ύπαρξη, με όλο μου το σώμα, με όλον μου τον εαυτό.
Επειδή ήμασταν δύο σε ένα.
Επειδή ζούσες μέσα σε εμένα.
Επειδή κατάλαβα ότι μπορώ να αγαπήσω περισσότερο από ότι φανταζόμουν ποτέ ότι μπορώ.
#pgnews
