Κι όμως το περασμένο Σάββατο (25 Νοεμβρίου) συμπληρώθηκαν 31 ολόκληρα χρόνια ανελλιπούς εκδοτικής πορείας της εφημερίδας μας. Πως πέρασαν αυτά τα 31 χρόνια; Με ατέλειωτες χαρές, λύπες, αγωνίες, άγχη και πολλά ακόμη στοιχεία που συνθέτουν μια επαρχιακή έκδοση.
Ήταν 25 Νοεμβρίου 1992 όταν ο σχεδιασμός πολλών μηνών αποτυπώθηκε σε μια εβδομαδιαία εφημερίδα. Στην εφημερίδα της Κισάμου, όπως ακόμα μας λένε μερικοί. Στους «Νέους Ορίζοντες»…
Στην ερώτηση «αν πετύχαμε ή όχι», οι μόνοι που μπορούν να απαντήσουν είναι οι αναγνώστες μας. Εσείς… Εσείς που εδώ και 31 χρόνια μας εμπιστεύεστε και μας δίνετε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε αυτό που ξεκινήσαμε εκείνον τον Νοέμβριο. Πριν από 31 χρόνια…
Ωστόσο, η 31χρονη πορεία μας δεν ήταν… αναίμακτη.
Πολλές φορές ήρθαμε σε σύγκρουση με πολιτικούς και άλλους φορείς και γενικότερα με κατεστημένες αντιλήψεις, οι θιασώτες των οποίων «εκτιμούν» μόνο τα έντυπα που τους χαϊδεύουν τα αυτιά. Όμως, εμείς το είχαμε γράψει από το πρώτο μας φύλλο: «Δεν στήσαμε μια εφημερίδα για να αρέσουμε σε όλους». Και, ίσως αυτό να είναι και το μυστικό μας.
«Ο Τύπος είναι καλός, αρκεί να μη γράφει…», ειρωνεύονταν με την καυστική του πέννα ο Γεώργιος Σουρής πριν 100 τόσα χρόνια. Ειρωνεύονταν όλους αυτούς που ήθελαν να διαβάζουν μόνο θετικά σχόλια και αντιδρούσαν στα αρνητικά.
Η στήριξη σας
Μετά από 31 χρόνια εκδοτικής προσπάθειας νιώθουμε δικαιωμένοι, καθώς οι «Νέοι Ορίζοντες» καθιερώθηκαν στη 2η θέση των εφημερίδων του Νομού Χανίων. Παράλληλα, όμως είμαστε υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Νιώθουμε βαρύ το βάρος της ευθύνης, όμως είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να το σηκώσουμε, αφού έχουμε συμπαραστάτες εσάς. Εσάς… που μας αγοράζετε κάθε εβδομάδα. Εσάς που μας στηρίζετε με τη συνδρομή σας, απ’ όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρίσκεστε.
Σε μια εποχή που ο έντυπος λόγος περνάει και στη χώρα μας σοβαρή κρίση, σε μια εποχή που ο καθείς δηλώνει δημοσιογράφος (και όποιον πάρει… το πληκτρολόγιο), καλούμαστε να συνεχίσουμε την πορεία μας. Ωστόσο, όλοι εμείς στους Ν.Ο. θεωρούμε ότι έχουμε δημιουργήσει δομές σταθερές και ακλόνητες, ικανές να οδηγούν το «καράβι» στο λιμάνι, όσο και αν οι αγέρηδες λυσσομανούν στο πέλαγος. Ένα «καράβι» που είναι αναγκασμένο να χαράσσει συχνά πυκνά νέα πορεία, με βάση αυτά που οι καιροί επιτάσσουν.
Στηριζόμαστε όμως στην ειλικρινή σχέση που είχαμε (και θα συνεχίσουμε να έχουμε) όλα αυτά τα χρόνια με τους συνταξιδιώτες μας. Τους αναγνώστες μας. Τη σχέση αυτή ούτε την παζαρεύουμε, ούτε την διαπραγματευόμαστε.
Ότι έχουμε κάνει και λάθη και αδικίες, ούτε λόγος. Αυτά όμως είναι εγγεγραμμένα στην ίδια λογική της ζωής. Αλλά ποτέ με πρόθεση, ποτέ με σκοπό να χρησιμοποιηθεί η ισχύς της εφημερίδας προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.
Σε μια εποχή που ο Τύπος στην Ελλάδα, παίζει ολοένα και πιο πολύ με τους θεσμούς και η υποψία για αθέμιτες οικονομικές συναλλαγές άγγιξε ή ξεπέρασε πια τα όρια της βεβαιότητας, οι σχεδόν… ρομαντικές παρακαταθήκες και αξίες που καλλιεργήσαμε αυτά τα χρόνια θεωρούμε ότι είναι σπάνιες, σχεδόν… μουσειακές και γι’ αυτό πολύτιμες.
Εν κατακλείδι
Πιθανόν σε κάποιους να μην αρέσει το παραπάνω κείμενο. Να το θεωρήσουν υπερβολικό, λαϊκίστικο, ίσως αλαζονικό. Όμως τους διαβεβαιώ ότι είναι απλά μια κατάθεση ψυχής και μια απάντηση σε μερικούς (λίγους, πολύ… λίγους) που μας έχουν κατά καιρούς στοχοποιήσει. Δε βαριέστε…, άλλωστε εμείς «δεν στήσαμε μια εφημερίδα για να αρέσουμε σε όλους». Όσα σχόλια ακούμε κατά καιρούς επειδή «δεν γράφουμε αυτά που πρέπει», δηλαδή αυτά που θα αρέσουν σε όσους δεν αρέσει η κριτική, απλά επιβεβαιώνουν τη ρήση: «Αν μ’ αυτό που κάνεις κάποιους ενοχλείς, συνέχισε… βρίσκεσαι σε καλό δρόμο». Είναι μια απάντηση σ’ αυτούς που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι «ο Τύπος είναι καλός, αρκεί να μη γράφει…» Αυτόν τον «καλό Τύπο», ούτε τον γνωρίσουμε, ούτε προσπαθήσαμε ποτέ να τον μάθουμε…
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΟΥΝΤΑΚΗΣ
