Παράταξη τα μαθητούδια του Δημοτικού Σκολιού, γύρω από τον οφανό το βράδυ της Ανάστασης.
Μ΄ένα κερί το Αγιοκέρι στο χέρι αναμμένο. Με κομμένη την ανάσα.
Έτοιμοι σαν δρομείς σε εκκίνηση αγώνων δρόμου, για το ποιός πρώτος, μετά το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ του Ιερέα, θα μεταδώσει τη φλόγα στον τεράστιο όγκο από κλαδιά που απλώνονταν μπροστά μας, μεγαλοπρεπής που φάνταζε βουνό θεόρατο στη σκοτεινιά των μεσανύκτων.
Οι πύρινες φλόγες που ξεχύνονταν στον ουρανό, ξεπερνούσαν πιο ψηλά και από το Τρούλο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στο ‘Ελος των Εννιά χωριών. Και όταν αέρας φύσαγε, όλες αυτές οι πύρινες γλώσσες κινούνταν δεξιά και αριστερά, απειλητικές σαν άγρια κύματα. Κι εμείς τρέχαμε να απομακρυνθούμε με πρόσωπα φλογισμένα από την πυρά και φωτισμένα από την ανταύγεια της φωτιάς. Σιμώναμε κοντά όταν οι φλόγες κατασίγαζαν για να μη χάσουμε και την τελευταία τους αναλαμπή.
Φεύγαμε μετά το τέλος της χαρμόσυνης Αναστάσιμης ακολουθίας, γεμάτοι ικανοποίηση και περηφάνια που ο οφανός μας και αυτή τη χρονιά ήταν μεγαλύτερος από άλλους οφανούς στα κοντινότερα χωριά.
Κι ο δάσκαλός μας ο Καρυδιανάκης, μάντευε την προσμονή και την ικανοποίηση που περιμέναμε για το βράδυ της Ανάστασης.
Έτσι μας άφηνε τα απογεύματα τις μέρες της Σαρακοστής να συριζόνουμε στην κοντινότερη βουνοπλαγιά « τα Λιζιανά» και να μαζεύομε ξερόκλαδα. Κουμάρους , ακυσάρρους, αχινοπόδια και αστυφίδες. Κομμένα βάτα, ερίκους και λιόκλαδα. Και ο ίδιος από κοντά. Να προφυλάξει τους φράκτες στους γύρω κήπους , που τους βρίσκαμε εύκολη λεία να αφαιρούμε τα κλαδιά. Και βρισκόμαστε έτσι να τραβούμε ξοπίσω μας δεμάτια τεράστια για την ηλικία μας, σαν μικρά μυρμηγκάκια που αντρειώνονται για ένα σκοπό.
Να χαρούμε το βράδυ της Ανάστασης, το ανέβασμα της φλόγας στα Ουράνια. Να απολαύσομε τις σπίθες να σκορπίζονται με ένα παιχνίδισμα αλλόκοτο.
Να δούμε τη δίκαιη τιμωρία του κακού και της προδοσίας, που στάθηκε εμπόδιο στην ομαλή πορεία του Χριστού και της πίστης μας.
Αυτή τη φλόγα να ορθώνεται στον ουρανό περίμενα και το φετινό Πάσχα που βρέθηκα επισκέπτης σε χωριό της Πελοποννήσου.
Όμως, αντί για τους κρότους από ξερόκλαδα που καίγονταν, άκουσα ομοβροντίες από κροτίδες και εκρηκτικά. ‘ Έβλεπα λάμψεις εναλλασσόμενες σαν εκείνες από τις σκηνές του πολέμου τις γνώριμες στη Μέση Ανατολή και τη Σερβία.
Κάτι φαίνεται μονολόγησα και άκουσα το χωρικό να λέει: «Ναι πέθανε το παλληκάρι στην Κρήτη που κτυπήθηκε από σφαίρα αδέσποτη τούτες τις ώρες της Ανάστασης».
Και πράγματι χάθηκε άδοξα ένας ακόμη νέος, θύμα κι αυτός του νέου τρόπου έκφρασης.
Ενός τρόπου, που σε πολλές περιπτώσεις θύματα μόνο δημιουργεί.
Θύματα εκεί που μόνο χαρές και γλέντια πρέπουνε αφού νικιέται το σκοτάδι και ο θάνατος από την Ανάσταση και τη ζωή.
Δημήτρης Κυριτσάκης
Αντιπρόεδρος Αρείου Πάγου ε.τ
Αναδημοσίευση από τα Χρονικά Κισάμου και Σελίνου και τη στήλη «Τα θυμούμαι μονολογώ».
