Οι 50 καλύτερες ταινίες που θα βρεις αυτή τη στιγμή στο Netflix

Το Netflix έχει γίνει αναπόσπαστο μέρος της online ψυχαγωγίας μας στο σπίτι, αλλά συνήθως την πρωτοκαθεδρία έχουν οι σειρές του. Τι γίνεται όμως με τις διαθέσιμες ταινίες της πλατφόρμας;

Από οσκαρικά φιλμ μέχρι παραγνωρισμένα διαμάντια, συγκεντρώσαμε παρακάτω τις καλύτερες ταινίες που μπορείς να δεις αυτή τη στιγμή στο Netflix, σε δική του παραγωγή ή σε streaming διανομή στην Ελλάδα. Η λίστα θα ανανεώνεται ανά διαστήματα βάσει καταλόγου και διαθεσιμότητας:

A Sun

Το Netflix απέκτησε μία από τις καλύτερες ταινίες του 2020 και μετά την κατάπιε. Μαζί με το ‘Atlantics’ και το ‘Shirkers’ που θα βρεις παρακάτω, το ‘A Sun’ είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για την ανάγκη του Netflix να βρει έναν καλύτερο, πιο φιλικό για τον χρήστη τρόπο να αναδεικνύει τις επενδύσεις του στο παγκόσμιο και το αμερικανικό σινεφίλ σινεμά.

Στο crime drama του Chung Mong-Hong, μία οικογένεια αντιμετωπίζει τις συνέπειες της φυλάκισης του νεότερου γιου της και μίας ακόμη μεγαλύτερης τραγωδίας που ακολουθεί. Είναι η πέμπτη ταινία του σκηνοθέτη και διευθυντή φωτογραφίας (η πρώτη, το ‘Parking’, είχε κάνει πρεμιέρα στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών) και, μετά τα έξι Golden Horse βραβεία που κέρδισε στην Ταϊβάν, είχε μπει στον δρόμο για τα Όσκαρ. Τα χαρτιά του Chung Mong-Hong για τον κάθε χαρακτήρα θα ανοίγουν προσεκτικά και σε τέλειο timing στις 2,5 ώρες της ταινίας, το καστ ερμηνεύει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες σε απροσδόκητες συχνά αλληλεπιδράσεις, και το μαύρο χιούμορ δεν λείπει (σε μία σκηνή, ένας χαρακτήρας αδειάζει ένα φορτηγό σκατά σε ένα πάρκινγκ – όταν το δεις θα βγάζει νόημα). Ακόμα και από τη μικρότερη οθόνη του Netflix θα αντιληφθείς πόσο κινηματογραφική εμπειρία θα έπρεπε να είναι το ‘A Sun’, με τον καθηλωτικό σχεδιασμό φωτός και σκίασης που ντύνει τον αγώνα της οικογένειας όσο αυτή δοκιμάζεται.

Passing

Βασισμένο στο πασίγνωστο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1929 από τη Nella Larsen, το Passing του Netflix αφηγείται την ιστορία δύο μαύρων γυναικών, της Irene (Tessa Thompson) και της Claire (Ruth Negga), που μπορούν να “περάσουν” ως λευκές αλλά επιλέγουν να ζουν σε διαφορετικές πλευρές των χρωματικών συνόρων κατά τη διάρκεια της ακμής της Αναγέννησης του Χάρλεμ στα τέλη της δεκαετίας του ’20 στη Νέα Υόρκη.

Την ταινία σκηνοθετεί η Rebecca Hall, ηθοποιός που τώρα περνάει πίσω από την κάμερα για πρώτη φορά. Η Hall – που διασκευάζει η ίδια το βιβλίο της Larsen στο σενάριο – έχει γυρίσει την ταινία σε ασπρόμαυρο και άρα δεν κάνει καμία διάκριση σχετικά με τον τόνο του μαύρου δέρματος όπως συμβαίνει στο βιβλίο, ισοπεδώνοντας τα χρώματα και, κατ’ επέκταση, τη συζήτηση που συνδέεται με αυτά. Αυτό δίνει στην ταινία μία meta λογική στο έργο της – η άρνησή της να παίξει με τους κανόνες του μυθιστορήματος μοιάζει με κριτική στο ίδιο το κόνσεπτ του colorism.

Με την έλλειψη του χρώματος να ωθεί τους θεατές να μη σκέφτονται ιδιαίτερα γύρω από τον τόνο του δέρματος των πρωταγωνιστών, η σκηνοθέτης προσεγγίζει τον χρωματικό ρατσισμό περισσότερο ως έννοια παρά ως πραγματικότητα, και είναι μία έννοια που βρίσκει εγγενώς παράλογη. Για εκείνη η φυλετικότητα είναι ένα θέατρο που διαμορφώνεται από τις αντιλήψεις μας, και οι χαρακτήρες της κάνουν ο καθένας τη δική τους παράσταση.

Jaws

Το λέμε για αρκετές ταινίες και όχι άδικα, όμως το εμβληματικό, πλήρως δραστικό θρίλερ του Steven Spielberg άλλαξε πραγματικά το σινεμά και τον τρόπο που η βιομηχανία θεάματος αντιμετώπιζε την καλοκαιρινή διανομή. Η τρομοκρατία, ο πανικός και οι πολιτικές δυναμικές μίας μικρής πόλης που κινδυνεύει αλλά εξαρτάται κιόλας από τον τουρισμό της γίνονται υπέροχα, το Jaws όμως είναι επίσης και μία ταινία για το θάρρος και τη φιλία. Ο αληθινός πρωταγωνιστής όμως είναι η σκηνοθεσία του Spielberg: η κάμερα κινείται σαν αρπακτικό ζώο και γλιστράει ανατριχιαστικά στην επιφάνεια ενός απέραντου Ατλαντικού, δημιουργώντας σεκάνς αφόρητης, σχεδόν, αγωνίας.

Jurassic Park

Υπερθέαμα από εφέ που ντροπιάζουν τα σημερινά και εκπληκτικές σεκάνς δέους και τρόμου που επηρεάζουν ακόμα βαθιά τα monster movies. Η πρώτη φορά που είδες το Jurassic Park ήταν αποκάλυψη. Όσες φορές και αν το ξαναδείς στο Netflix θα παραμείνει αναλλοίωτο.

Moneyball

Ο Bennett Miller του Capote πήρε μαζί με τον Brad Pitt και τον Jonah Hill ένα niche θέμα όπως το χτίσιμο μιας ομάδας baseball, και έφτιαξαν ένα κοφτερό, αστείο και συγκινητικό πορτρέτο για τον άνδρα που άλλαξε έξυπνα και υπόγεια την ιστορία του αθλήματος. Το φιλμ βασίζεται στο βιβλίο του μάνατζερ της Oakland A, Billy Beane, Moneyball: The Art of Winning an Unfair Game, και εξιστορεί το πώς ο Beane συνέθεσε μία ανταγωνιστική ομάδα για το πρωτάθλημα με ένα πενιχρό μπάτζετ και τη βοήθεια ενός σύνθετου υπολογιστικού συστήματος. Η ταινία δεν αφορά καθαρά το baseball γι’ αυτό και πετυχαίνει. Αφορά την αμφισβήτηση πεπαλαιωμένων παραδόσεων και την πρόκληση συστημάτων που μένουν στην εξουσία έχοντας βαθιές τσέπες. Άρα μια μικρή – ή μεγαλύτερη ενίοτε – επανάσταση.

Mean Girls

Fetch. She doesn’t even go here. On Wednesdays, we wear pink. Get in loser, we’re going shopping. You can’t sit with us. You go, Glenn Coco!

Υπάρχει πιο quotable ταινία από τα Mean Girls στον 21ο αιώνα; Η κωμωδία της Tina Fey εκτόξευσε τη Lindsay Lohan, τη Rachel McAdams και τη Amanda Seyfried στη στρατόσφαιρα, και παραμένει τόσο φρέσκια όσο ήταν το 2004.

Uncut Gems

Ένας χαρισματικός κοσμηματοπώλης βάζει ένα υψηλού κινδύνου στοίχημα που θα μπορούσε να οδηγήσει στο μεγαλύτερο λαχείο της ζωής του. Σε μια σειρά από χαοτικά, φρενήρη επεισόδια εκτάκτων αναγκών, ο άντρας πρέπει να καταφέρει να ισορροπήσει τη δουλειά του, την οικογένεια και τους εχθρούς που βρίσκει παντού γύρω του. Μετά το ηλεκτρισμένο Good Time που ανέδειξε μια διαφορετική πλευρά του Robert Pattinson, οι αδελφοί Safdie σκηνοθετούν τον Adam Sandler σε μία από τις σπάνιες δραματικές, πάντα φανταστικές στροφές του.

Roma

Η επιστροφή του Alfonso Cuarón μετά το Όσκαρ του Gravity ήταν το πιο προσωπικό του πρότζεκτ. Το Roma ήταν ο φόρος τιμής του στη μητριαρχική οικογένεια που τον μεγάλωσε και τον διαμόρφωσε, μέσα από ένα χρονικό μιας οικογένειας μεσαίας τάξης στο Μεξικό των ’70s. Το φιλμ απέσπασε τρία από τα δέκα βραβεία Όσκαρ για τα οποία ήταν υποψήφιο, και είναι το ακριβέστερο παράδειγμα για το σινεμά αναμνήσεων. Αψεγάδιαστο τεχνικά, είναι ένα ζωντανό πορτρέτο οικογενειακών συγκρούσεων και κοινωνικής ιεραρχίας στις αναταραχές των ‘70s στο Μεξικό, ξεριζωμένο αυτούσια μέσα από το κεφάλι του Cuarón.

Unsane (Tenebrae)

Πλέον αναγνωρίζεται ως ένα έξυπνα αντανακλαστικό και αποδομητικό σχόλιο, όχι μόνο πάνω στο σύνολο της δουλειάς του Dario Argento αλλά και για τις συμβάσεις του ιταλικού giallo. Το Tenebrae έχει βιώσει μια κριτική επανεκτίμηση λόγω του υποκείμενης θεματικής του για τις επιπτώσεις της βίαιης ψυχαγωγίας στο κοινό.

Το Tenebrae σηματοδότησε την επιστροφή του Argento στο giallo μετά από μια επιτυχημένη παράκαμψη στον υπερφυσικό γοτθικό τρόμο των Suspiria (1977) και Inferno (1980), και είναι η διεστραμμένη ιστορία ενός Αμερικανού μυθιστοριογράφου θρίλερ που παγιδεύεται σε μια σειρά από σαδιστικές δολοφονίες, φαινομενικά εμπνευσμένες από το τελευταίο του βιβλίο. Δεν είχε τον αντίκτυπο των προηγούμενων ταινιών του αλλά η crane σεκάνς του και άλλες σκηνές έχουν επηρεάσει στιλιστικά κινηματογραφιστές όπως ο Brian De Palma.

The Irishman

Απομονωμένο, το “Irisman” είναι μία εποποιία για το οργανωμένο έγκλημα στην Αμερική και την εξαφάνιση του Jimmy Hoffa που διατρέχει δεκαετίες, ενώνει πρωταγωνιστές του Scorsese όπως ο Robert De Niro, ο Al Pacino και ο Joe Pesci, και κερδίζει απολύτως τη μεγάλη του διάρκεια με τον εμβυθιστικό του χαρακτήρα. Ως double feature με το ‘Goodfellas’ όμωςπου επίσης μπορείς βρίσκεις πλέον στο Netflix, πιο απόμακρο από το κούλνες της μαφίας σε σχέση με τον πρόγονό του και πιο καταδικαστικό στον επίλογό του, είναι η εξέλιξη της ματιάς του Scorsese για την αγαπημένη του θεματολογία.

Marriage Story

Η καλύτερη ταινία στη φιλμογραφία του Noah Baumbach (Frances Ha) ως τώρα. Όπως συνέβη και με το αυτοβιογραφικό ‘The Squid and the Whale’, ο Baumbach τις προσωπικές του εμπειρίες εδώ και δημιουργεί ένα ενήλικο, οικογενειακό δράμα που δεν βλέπουμε πλέον στο εμπορικό σινεμά. Η Scarlett Johansson και ο Adam Driver – και οι δύο υποψήφιοι για Όσκαρ για τις ερμηνείες τους – υποδύονται ένα ζευγάρι που προχωρούν σε διαζύγιο και άρα στην υπόθεση κηδεμονίας του γιου τους. Το αποτέλεσμα είναι ευαίσθητο, σπαρακτικό φιλμ χωρισμού με crowd-pleaser χαρακτήρα.

Spirited Away

Το Princess Mononoke ήταν η πρώτη ταινία που ενίσχυσε το Miyazaki στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά το ‘Spirited Away’ εδραίωσε το στούντιο. Η Chihiro παγιδεύεται σε έναν αλλόκοτο κόσμο πνευμάτων και, μετά από μια αναπάντεχη μεταμόρφωση των γονιών της, πρέπει να βρει το κουράγιο που δεν ήξερε ότι έχει για να απελευθερωθεί και να οδηγήσει την οικογένειά της ξανά στον έξω κόσμο. Το Spirited Away ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες του 2002 και είναι φανταστική εισαγωγή στην υπόλοιπη φιλμογραφία του Miyazaki που θα βρεις στο Netflix. Άλλες εκπληκτικές επιλογές είναι το Princess Mononoke, το Howl’s Moving Castle, το Ponyo και το My Neighbor Totoro.

Da 5 Bloods

Το ‘Da 5 Bloods’ ήρθε στα χέρια του οσκαρικού πια Spike Lee μετά την απόσυρση του Oliver Stone. Μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του τα τελευταία χρόνια, Kevin Willmott, έγραψαν εκ νέου το σενάριο μετά την ολοκλήρωση του ‘BlacKkKlansman’, και το προσάρμοσαν στην Αφροαμερικανική προοπτική. Πλέον θα αφορούσε πέντε μαύρους βετεράνους του Πολέμου του Βιετνάμ που θα επέστρεφαν στον τόπο του εγκλήματος για να βρουν τον κρυμμένο τους χρυσό και τα λείψανα ενός συναγωνιστή τους.

Θυμωμένος όπως πάντα, πιο εμπρηστικός από ότι στο ‘BlacKkKlansman’, και ακόμα πιο ξεκάθαρος στις άμεσες συνδέσεις που κάνει με το σήμερα, ο Lee έκανε μία από τις πιο θεματικά πλούσιες, φιλόδοξες ταινίες στη φιλμογραφία του. Ολόκληρη η ταινία διατρέχεται από την ιδέα ότι ένας πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ πραγματικά και ως highlight αναδεικνύεται εύκολα ο μονόλογος του Delroy Lindo που ελπίζω να τον οδηγήσει στα Όσκαρ του 2021.

I’m Thinking of Ending Things

Η Jessie Buckley (Chernobyl) υποδύεται μία γυναίκα που παγιδεύεται στη φάρμα των γονιών του συντρόφου της (Jesse Plemons) εν μέσω καταιγίδας και, μετά από μια σειρά παράξενων γεγονότων, αρχίζει να επαναπροσδιορίζει όσα νομίζει πως γνώριζε για τον σύντροφό της, τον εαυτό της και τον κόσμο.

Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Kaufman από την ‘Anomalisa’ του 2015 επιβεβαιώνει ότι είναι ο μετρ του κλειστοφοβικού, υπαρξιακού σινεμά. Εδώ φτιάχνει ένα παζλ που ανταποδίδει ελάχιστα με τις απαντήσεις του, άρα ήταν προδιαγεγραμμένα διχαστικό. Υπάρχει κάποια συνειδητοποίηση του δημιουργού στο ‘I’m Thinking of Ending Things’, αλλά δεν ορίζεται με λόγια. Και δεν χρειάζεται. Το φιλμ είναι μία πένθιμη εξερεύνηση της απώλειας, της μεταμέλειας, της σχέσης μας με την τέχνη, της ευθραυστότητας του ανθρώπινου πνεύματος. Είναι ένας ζωντανός εφιάλτης φτιαγμένος από πιο κοινότοπες ανησυχίες – κυρίως από τον φόβο μας ότι μεγαλώνοντας θα μας εγκαταλείψει ο έρωτας, η σημασία μας, το μυαλό μας – αυτή όμως η παραδοχή και η αποδοχή της έμφυτης απομόνωσης του ανθρώπου, θα σε κάνει τελικά να νιώσεις λιγότερο μόνος.

Senna

Ο Ayrton Senna γίνεται τρεις φορές πρωταθλητής αγώνων Formula 1 και εθνικός ήρωας της Βραζιλίας πριν από τον πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 34 ετών.

Ακόμα και αν δεν έχεις απολύτως καμία σχέση με το racing, θα βρεις την ταινία του Asif Kapadia συναρπαστική και βαθιά σπαρακτική.

Sicario

Στο Μεξικό, sicario σημαίνει εκτελεστής. Στην άνομη συνοριακή περιοχή που εκτείνεται μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού, μία ιδεαλίστρια πράκτορας του FBI (Emily Blunt) επιστρατεύεται από έναν επίλεκτο αξιωματούχο της κυβερνητικής ομάδας κρούσης (Josh Brolin) για να βοηθήσει στον κλιμακούμενο πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Με επικεφαλής έναν αινιγματικό σύμβουλο με αμφίβολο παρελθόν (Benicio Del Toro), η ομάδα ξεκινά ένα μυστικό ταξίδι που αναγκάζει την Kate να αμφισβητήσει όλα όσα πιστεύει προκειμένου να επιβιώσει.

Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο μείγμα θεμάτων μεγάλης εμβέλειας, grindhouse pulp και αγνής, σκληρής ψυχαγωγίας. Ο προοδευτισμός εδώ έχει τις ρίζες του στη ματαιότητα και την απελπισία, ως σοκ στο σύστημα. Το ξεκίνημα του Sicario εκτυλίσσεται σε τέτοιο βαθμό που προκαλεί ένα άγχος, φαινομενικά αδύνατο να διατηρηθεί από τον Villeneuve, πόσο μάλλον να χτίσει πάνω σε αυτό, όμως με κάποιο τρόπο καταφέρνει να κάνει ακριβώς αυτό. Είναι δεξιοτέχνης στο είδος της υφέρπουσας έντασης.

The Age of Innocence

Daniel Day-Lewis, Michelle Pfeiffer και Winona Ryder σε ένα ιστορικό ρομαντικό δράμα για τρεις πλούσιους κατοίκους στη Νέα Υόρκη των 1870s που μπλέκουν σε ερωτικό τρίγωνο. Δια χειρός ενός μεθοδικού, οικονόμου Martin Scorsese που διαχειρίζεται τόσο καλά τους εδουαρδιανούς τρόπους συμπεριφοράς όσο και το μαφιόζικο αντριλίκι.

Okja

Το ‘Okja’ είναι το ‘Ε.Τ. ο Εξωγήινος’ του τριπλά οσκαρικού πια Bong Joon-ho. Ισορροπώντας ζογκλερικά όπως πάντα μεταξύ των πολύ διαφορετικών τόνων που υιοθετεί φιλμ, ο δημιουργός λέει το δικό του παραμύθι για ένα σπάνιο πλάσμα και το μικρό παιδί που προσπαθεί να το σώσει. Η ταινία διαθέτει και την πρώτη από τις εξωφρενικές, άφοβες ερμηνείες του Jake Gyllenhaal πριν μπει για τα καλά στη ‘Nicolas Cage’ φάση του. Για περισσότερες σπιλμπεργκικέ επιρροές.

Shirkers

Η Sandi Tan ήταν 19 ετών και ζούσε ακόμα στη Σιγκαπούρη στις αρχές των ‘90s όταν ο μέντορας, καθηγητής και φίλος της, George Cardona, έκλεψε τις μπομπίνες της ταινίας που γύριζαν μαζί και έφυγε για την Αμερική. Παραπάνω από δύο δεκαετίες μετά, η χήρα του Cardona τής έστειλε ταχυδρομικά το υλικό που θα ονομαζόταν ‘Shirkers’ αν ποτέ ολοκληρωνόταν και, ποιος ξέρει, μπορεί να είχε εκκινήσει την αναγέννηση του σιγκαπουριανού κινηματογράφου πριν το ‘Mee Pok Man’. Αυτή είναι η εικασία και το όνειρο που αφηγείται η Tan στο non-fiction φιλμ της, αλλά έχουν όλα ρεαλιστική βάση. Το σημερινό ‘Shirkers’ στο Netflix είναι μία σκληρή αυτοπροσωπογραφία, ένα true crime ντοκιμαντέρ, μία ελεγεία για τη Σιγκαπούρη πριν τη βιομηχανοποιήσουν οι ουρανοξύστες της, ένα ερωτικό γράμμα στο σινεμά και τη δημιουργία του. Από τις καλύτερες και πιο παραγνωρισμένες ταινίες του 2017.

I Lost My Body

Ένα ακρωτηριασμένο χέρι δραπετεύει από ένα εργαστήριο στο Παρίσι και ξεκινάει ένα ταξίδι στην πόλη με σκοπό να επανενωθεί με το υπόλοιπο σώμα του. Αυτό του νεαρού πιτσαδόρου Naoufel. Οι αναμνήσεις του από τον Naoufel και από την αγάπη του για τη Gabrielle θα είναι το κλειδί για κάποια πιθανή επανένωση των τριών και μπορεί να παρέχουν απαντήσεις σχετικά με το περιστατικό που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του. Το φιλμ του Netflix βασίστηκε στο μυθιστόρημα ‘Happy Hand’ του υποψήφιου για Όσκαρ Guillaume Laurant (Amelie) και, παρότι το αποτρόπαιο του πράγματος δεν το κάνει εύκολο θέαμα, είναι ποιητικό και αληθινά μοναδικό.

Inglourious Basterds

Η εκδοχή του war movie από τον Tarantino δανείζεται από τη δράση και το χιούμορ των προπαγανδιστικών ταινιών των ‘40s για να φτιάξει το δικό του ‘Και οι 12 Ήταν Καθάρματα’ που, τελικά, γίνεται πολύ προσωπικό. Η ταινία επικεντρώνεται σε ανθρώπους που μεμονωμένα έχουν βιώσει απώλειες και θέλουν να πάρουν εκδίκηση, παρά σε μια πιο αφηρημένη έννοια όπως η ανθρωπότητα ή κάποιο έθνος. Και παρ’ όλα αυτά, η πρώτη του τόσο ευθεία, ηθική στροφή, όχι μέσα από ηθικά αινίγματα που προέκυπταν στη δημιουργία των χαρακτήρων του ως τότε αλλά με ένα παλιό, καλό βρωμόξυλο που ξαναγράφει την Ιστορία, μοιράζεται απλόχερα σε όλους μας.

Το παράτολμο παραμύθι του Tarantino τον εδραιώνει ως μετρ δονκιχωτικών απολαύσεων, μας συστήνει έναν Christoph Waltz που μοιάζει να υπάρχει στις ταινίες μας καμιά εικοσαετία, απογειώνει το slow burn και φτιάχνει στο τέλος μία ταινία για τις ταινίες. Όλοι οι χαρακτήρες υποκρίνονται, όλες οι δυναμικές είναι μία κακή περφόρμανς από το χείλος της καταστροφής και το πρόσωπο της Shoshanna θα γελάει για πάντα από μια γιγαντιαία οθόνη. Για περισσότερο Tarantino, είναι διαθέσιμα επίσης στο Netflix τα ‘Pulp Fiction’, ‘Hateful Eight’ και ‘Django Unchained’.

Guillermo del Toro’s Pinocchio

Το Pinocchio μοιάζει με το καλύτερο μείγμα κλασικού και νέου del Toro, με τη σοφία και τη μελαγχολία που έρχεται με την ηλικία και την εμπειρία, αλλά και τη φωτεινή αγάπη του για τα παραμύθια που βλέπαμε κυρίως στις ισπανόφωνες ταινίες του. Μέσα από τα μάτια του Μεξικανού σκηνοθέτη, το γνωστό παραμύθι ξαναγίνεται καινούργιο, προσεκτικά σκαλισμένο από τα χέρια ενός καλλιτέχνη που είναι αιώνια ερωτευμένος με την τέχνη του. Αλλάζοντας το παραμύθι σε μία προειδοποίηση ενάντια στην αφομοίωση και την κατηγοριοποίηση, συν την αναζωογονητική ανανέωση της παραδοσιακής τεχνικής, η ταινία χαράσσει μία θέση όχι μόνο ως η καλύτερη ταινία Pinocchio της περσινής χρονιάς, αλλά ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες που έχει κάνει ο σκηνοθέτης.

Das Boot

Ένας Γερμανός δημοσιογράφος, απεσταλμένος της γερμανικής κυβέρνησης, αναλαμβάνει να καλύψει σε ένα ρεπορτάζ την ζωή των Γερμανών ναυτών μέσα σε ένα από τα υποβρύχια του γερμανικού στόλου κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου. Αν και ο πόλεμος έχει πάρει άσχημη τροπή για τους Γερμανούς, ο πλοίαρχος του υποβρυχίου και το πλήρωμά του στέκονται άτεγκτοι στις θέσεις τους και υπερασπίζονται μέχρι τελικής πτώσεως τις εντολές που έχουν λάβει, προσπαθώντας να κατανοήσουν την ιδεολογία της κυβέρνησής τους.

Στιβαρή καταδίκη του πολέμου και συναρπαστική περιπέτεια ταυτόχρονα, γυρισμένη με ζοφερή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα από τον Wolfgang Petersen που μόλις απεβίωσε. Η θέαση του Das Boot δεν είναι εύκολη εμπειρία, είναι όμως αλησμόνητη.

Mission: Impossible – Fallout

Κόβει όλο το λίπος και σερβίρει μόνο επιλογές. Το Mission: Impossible – Fallout είναι 147 λεπτά από best of. O Cruise ήταν 56 ετών όταν γύρισε την ταινία αλλά εξακολουθούσε να είναι ο πιο πεινασμένος σταρ του κινηματογράφου στον κόσμο.

Ενώ το Fallout το παρακάνει με το exposition, η ιστορία παραμένει συναρπαστική μέσα από την επιδέξια ισορροπία του McQuarrie μεταξύ συναισθηματικής απόχρωσης και θεαμάτων που ανήκουν όλα στο τρέιλερ. Η αφοσίωσή του στην εξερεύνηση της ψυχολογίας ενός κατασκόπου που θα νοιαστεί να σώσει μία ζωή όσο θα νοιαστεί να σώσει εκατό, προσφέρει μια ανταποδοτική και απαραίτητη εμβάθυνση στον χαρακτήρα του Ethan Hunt.

Το Fallout είναι ένα από τα πιο δραματικά στοιχήματα της σειράς μέχρι στιγμής, κατατάσσεται μεταξύ των σπουδαιότερων ταινιών δράσης της δεκαετίας των ‘10s, και εδραιώνει το franchise ως ένα από τα καλύτερα του 21ου αιώνα ως τώρα.

Dick Johnson Is Dead

«Μπαμπά, πώς θα σου φαινόταν αν κάναμε μια ταινία όπου σε σκοτώνω ξανά και ξανά μέχρι να πεθάνεις στ’ αλήθεια;».

Η κινηματογραφίστρια Kirsten Johnson, γνωστή κυρίως μέσα από τη δουλειά της πίσω από την κάμερα σε ντοκιμαντέρ όπως το ‘Citizenfour’, γυρίζει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τον πατέρα της Dick Johnson. Η Johnson παρουσιάζει τον ηλικιωμένο μπαμπά της, ένα συνταξιοδοτημένο ψυχίατρο που πάσχει από άνοια, σε ευρηματικές αναπαραστάσεις – ανάμεσά τους και κάποια βίαια ‘ατυχήματα’ – που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στον θάνατό του. Ο μπαμπάς πάει με τα νερά της κόρης του και ακολουθεί το μαύρο της χιούμορ, προτείνοντας κάποια στιγμή στο φιλμ και τη λύση της ευθανασίας. Το φιλμ παρουσιάστηκε στο φετινό Φεστιβάλ Sundance και κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής για Καινοτομία στη Non-Fiction Αφήγηση.

Atlantics

Υπερφυσικό ρομαντικό δράμα που έδωσε στη Mati Diop, την πρώτη μαύρη γυναίκα που διαγωνίστηκε ποτέ στις Κάννες στα 72 χρόνια ιστορίας τους, το Grand Prix με το καλημέρα του ντεμπούτου της. Στο Atlantics, τη φετινή πρόταση της Σενεγάλης για τα Όσκαρ που ανέλαβε τελικά το Netflix για διανομή, ένας νεαρός άνδρας ερωτεύεται μια κοπέλα που εξαναγκάζεται σε γάμο με ένα πλούσιο. Όταν εκείνος και οι συνάδελφοί του και εργάτες οικοδομής αποφασίζουν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, η Ada νιώθει την παρουσία του Souleiman στη Σενεγάλη παρότι αυτός πια έχει εξαφανιστεί.

Το Atlantics είναι ένα αμάλγαμα κλασικού παραμυθιού, αστυνομικής σειράς, ιστορίας φαντασμάτων, ρομάντσου, μύθου ενδυνάμωσης. Είναι ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο που αλλάζει με αυτοπεποίθηση κατευθύνσεις για να γίνει μια δημιουργία μαγικού ρεαλισμού αντάξια των μετρ του είδους. Από τα κρυμμένα διαμάντια του Netflix.

Erin Brockovich

Περισσότερα από είκοσι χρόνια πριν, ο Steven Soderbergh είχε βιώσει αυτό που οι περισσότεροι κινηματογραφιστές ονειρεύονται αλλά δύσκολα βιώνουν. Το sex, lies and videotape είχε μεν πετύχει, αλλά μετά ακολούθησε μία σειρά από εμπορικές αποτυχίες. Το Erin Brockovich με την Julia Roberts όμως ήταν η πιο σπάνια ταινία: μία καλλιτεχνική επιτυχία που είχε συντρίψει στο box office και είχε ταυτόχρονα επαινεθεί από την κριτική και τα βραβεία.

Ως δημιουργός λέει πως θέλει να «εξοντώνει» τις προηγούμενες εμπειρίες του κάθε φορά που γυρίζει νέα ταινία, αλλά οι καλλιτεχνικοί τεχνίτες έχουν υπογραφή και έτσι το Erin Brockovich που είναι ένα επιθετικά γραμμικό δράμα ακριβώς μετά τη δομική ευλυγισία του Limey, ήταν εξίσου έξυπνο, ενήλικο και ξεχωριστό.

Το φιλμ που τώρα στριμάρει στο Netflix, συνδυάζοντας τη δημοσιογραφική λεπτομέρεια ενός All the President’s Men με την ψυχαγωγική αξία μίας κωμωδίας του Howard Hawkes από τη δεκαετία του 1940, είχε αποδείξει πως το Out of Sight του 1998 δεν ήταν τυχαίο. Ο Soderbergh ήξερε πώς να καλιμπράρει το υλικό του με τρόπο που το κάνει τόσο προσιτό όσο και περίπλοκο, και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η ταινία έχει καλομεγαλώσει.

Για λίγο ακόμα Soderbergh, τα The Laundromat, High Flying Bird και Contagion είναι επίσης στο Netlfix.

Annihilation

Η Lena (Natalie Portman), μία βιολόγος και πρώην στρατιωτικός, συμμετέχει σε μία αποστολή εξερεύνησης ώστε να ανακαλύψει τι συνέβη στον άντρα της στην Area X – ένα μυστήριο φαινόμενο που απλώνεται σε όλη την ακτογραμμή της Αμερικής. Η αποστολή βρίσκεται τελικά μπροστά σε ένα τοπίο από μεταλλαγμένα πλάσματα και φύση, επικίνδυνο όσο και πανέμορφο, που θα απειλήσει όχι μόνο τη ζωή αλλά και τη λογική. Το υπόκωφο θρίλερ του Alex Garland είναι τρομερά φιλόδοξο, ειδικά στην αισθητική του, και θα μείνει μέσα σου και μετά τους τίτλους τέλους. Εκτός από την Portman, θα δεις επίσης και τους Jennifer Jason Leigh, Gina Rodriguez, Tessa Thompson, Tuva Novotny και Oscar Isaac.

Strong Island

Κέρδισε το Special Jury Prize στο φεστιβάλ του Sundance, αγοράστηκε από το Netflix και έφτασε μέχρι τα Όσκαρ.

Το Strong Island είναι η ιστορία του William Ford Jr., ενός μαύρου κατοίκου του Long Island που δολοφονήθηκε το 1992 από τον Mark Riley, έναν λευκό μηχανικό. Ο τότε 19χρονος μηχανικός δεν καταδικάστηκε ποτέ για το έγκλημά του, ενώ ο Ford που περιγράφηκε ως εχθρικός και βίαιος από την αστυνομία, σκιαγραφείται τώρα από φίλους και συγγενείς ως μία προστατευτική φιγούρα που αγαπούσαν όλοι. Το δυνατό χαρτί του ‘Strong Island’ είναι ότι ενδιαφέρεται τόσο για την εξερεύνηση της ιστορίας, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο θα στη διηγηθεί. Είναι μία αποφασιστική ματιά στην απώλεια όπως τη βιώνει ο αδερφός του Ford και δημιουργός του φιλμ, Yance Ford, και την κοινωνική αδικία του αμερικανικού συστήματος που συνδέεται συχνά με τον συστημικό ρατσισμό.

American Factory

Το φετινό Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ είναι μία παραγωγή του ζεύγους Obama στο πλαίσιο της συμφωνίας τους με το Netflix και ακολουθεί την πορεία του πρότζεκτ ενός Κινέζου δισεκατομμυριούχου που άνοιξε ένα εργοστάσιο στις εγκαταστάσεις ενός εγκαταλελειμμένου εργοστασίου της General Motors και προσέλαβε δύο χιλιάδες Αμερικανούς εργάτες για να το δουλέψουν. Οι αρχικές μέρες αισιοδοξίας δίνουν τη θέση τους σε εμπόδια όταν η high-tech Κίνα έρχεται σε αντιπαράθεση με την εργατική Αμερική.

Monty Python and the Holy Grail

Στη δεύτερη ταινία τους, οι Monty Python ακολουθούν τον Βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες του στην εκστρατεία τους για το Άγιο Δισκοπότηρο. Το σατιρικό cult classic δεν έχει χάσει τη γοητεία του μέσα στα χρόνια, ούτε την ξεκαρδιστική οργή του απέναντι στις τάσεις βίας του ανθρώπου.

13th

Η καλύτερη δουλειά της Ava Duvernay (Selma, When They See Us) ως τώρα αναφέρεται στην 13η Τροπολογία του Αμερικανικού Συντάγματος που ορίζει πως «ούτε η δουλεία ούτε η καταναγκαστική εργασία, με την εξαίρεση της τιμωρίας εγκλήματος για το οποίο έχει ο διάδικος καταδικαστεί, δεν θα υπάρξουν στις Ηνωμένες Πολιτείες». Η DuVernay καταγράφει με νηφαλιότητα την προοδευτική εξέλιξη και ερμηνεία της τροπολογίας μέχρι τις σημερινές, δυσανάλογα μαζικές ποινικοποιήσεις της μαύρης κυρίως κοινότητας και τη συμβολή τους στη βιομηχανία των σωφρονιστικών ιδρυμάτων, φτιάχνοντας μίας ιστορικής σημασίας σύνθεση από εξομολογήσεις ακτιβιστών, πολιτικών, ιστορικών επιστημόνων και πρώην φυλακισμένων για το Netflix.

The Life and Death of Marsha P. Johnson

Ο υποψήφιος για Όσκαρ David France (How to Survive a Plague) τιμά τη ζωή και το έργο της τρανς ακτιβίστριας Marsha P. Johnson, 25 χρόνια μετά τον μυστηριώδη θάνατό της. Η ταραχώδης ιστορία της ειπώνεται μέσα από αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις φίλων της, πλαισιώνοντάς την όμως ως έρευνα για τα πραγματικά αίτια θανάτου της Johnson ο France τον παραλληλίζει εύστοχα με τη βία που αντιμετωπίζουν ακόμα σήμερα οι μαύρες τρανς γυναίκες. Οι αναμνήσεις του παρελθόντος γίνονται στιγμιότυπα στο παρόν.

Private Life

Η Tamara Jenkins παραπήρε τον χρόνο της για το επόμενό της φιλμ. Η σκηνοθέτης επέστρεψε μετά το υποψήφιο για Όσκαρ ‘Savages’ με μια παραγωγή του Netflix και παρέμεινε μία έξοχη χρονογράφος για την ανώτερη μεσαία τάξη και τα κουσούρια της. Εδώ γράφει και σκηνοθετεί για ένα ζευγάρι που δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Οι πάντα αξιόπιστοι Kathryn Hahn και Paul Giamatti στρέφονται τελικά στην ανιψιά τους, με την ελπίδα ότι θα τους αφήσει να γονιμοποιήσουν ένα ωάριό της. Στον ρόλο της ανιψιάς κλέβει την παράσταση η Kaylis Carter του ‘Godless’.

Εκτός από το χιούμορ και την οδύνη που συνδυάζει άψογα η Jenkins, το πιο αξιοσημείωτο γνώρισμα της ταινίας είναι η αισθητή απουσία υπερβολής. Η δημιουργός έχει αυτοπεποίθηση με την καθημερινότητα, ξέρει πώς να βρίσκει το δράμα μέσα της για να κρατά το ενδιαφέρον και ελπίζουμε πως δεν θα περάσει άλλη μία δεκαετία χωρίς ταινία της.

Period. End of Sentence.

«Δεν κλαίω γιατί έχω περίοδο. Κλαίω γιατί δεν το πιστεύω ότι μία ταινία που αφορά την περίοδο μόλις κέρδισε ένα Όσκαρ», δήλωσε η Ινδή σκηνοθέτις Rayka Zehtabchi. Η ταινία αφορά ένα μικρό αγροτικό χωριό της Ινδίας, όπου οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με το στίγμα της περιόδου και της περιορισμένης πρόσβασης σε σερβιέτες. Ωστόσο, μία νέα μηχανή επιτρέπει στις γυναίκες να κατασκευάζουν μόνες τους τις σερβιέτες τους και να δώσουν τη μάχη τους για την ισότητα.

Heat

Ο Al Pacino και ο Robert De Niro μπήκαν σε μία καφετέρια το 1995 και έκαναν την ταινία του Michael Mann ιερό event. Περισσότερα εδώ:

Knives Out

Ως πιστή απολογήτρια του Last Jedi και φαν του ντεμπούτου του Rian Johnson Brick, ήμουν πολύ αισιόδοξη για την επιστροφή του σκηνοθέτη στα πάτρια του whodunnit. Η πρώτη του ταινία ήταν ένα γράμμα αγάπης στα παλιάς κοπής νουάρ θρίλερ μυστηρίου, προσαρμοσμένο επιδέξια σε σχολικό setting του σήμερα με τη γλώσσα του χθες. Το φιλμ είχε προδώσει τελικά τη μεγαλύτερή του αγάπη και, παρότι δεν ήταν επιτυχία με την εισπρακτική έννοια, είχε δείξει τη στόφα πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη που κάποια στιγμή στο μέλλον θα τραβούσε ξανά την προσοχή σου.

Το Knives Out λοιπόν, η επιστροφή στην πρώτη αγάπη και παντοτινή του που λέγαμε, είναι ο φόρος τιμής του Johnson στην Agatha Christie. Ένα μοντέρνο μυστήριο φόνου όπου όλοι είναι ύποπτοι. Και όταν λέμε όλοι εννοούμε τους: Chris Evans, Jamie Lee Curtis, Toni Collette, Don Johnson, Michael Shannon, Katherine Langford, Ana de Armas, LaKeith Stanfield και Jaeden Martell. Έχουμε και τον Christopher Plummer που παίζει τον διάσημο συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων που βρίσκεται νεκρός, αλλά η παρουσία του σε φλάσμπακ είναι ουσιαστικής σημασίας. Ο δικός τους Πουαρό τώρα είναι ο ντετέκτιβ Benoit Blanc που υποδύεται με αδιανόητο κέφι ο Daniel Craig, διορισμένος στην υπόθεση υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.

Το καλύτερο twist του Johnson δεν είναι οι εξηγήσεις που δίνει στο μυστήριο (κι αυτές χορταστικότατες ωστόσο), αλλά η πραγματική απορία με την οποία σε αφήνει στις ξεκάθαρες απαντήσεις που έρχονται από νωρίς. Αν βλέπω τον φόνο από τώρα, τι θα μείνει για το τέλος, θα αναρωτιέσαι όσο βλέπεις μια από τις πιο αγνά fun ταινίες του 2019.

Clueless

Το Clueless παραμένει μία από τις πιο εύθυμες οπτικές εμπειρίες του κινηματογράφου της δεκαετίας του ’90. Ο Bill Pope, διευθυντής φωτογραφίας στην ταινία, είχε καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν το φως και η λάμψη για τη Heckerling (η σκηνοθέτης είχε μεγαλώσει σε ένα αμυδρόφωτο διαμέρισμα στο Μπρονξ) και της έφτιαξε τα πιο ηλιόλουστα κάδρα.

Εκείνη η ταινία είχε το δικό της λεξιλόγιο (“As if”, “Whatever”, “You’re a virgin who can’t drive”), τη μόδα της costume designer Mona May που αντηχεί ακόμα ακραία ανά περιόδους, και τη δική της Emma στη Cher της Alicia Silverstone: μία νεαρή γυναίκα που αδυνατεί να διαβάσει τον κόσμο πέρα ​​από το στενό σύνολο πολιτιστικών αναφορών της, αντανακλώντας έτσι τον ναρκισσισμό της Emma του βιβλίου της Jane Austen απ’ όπου εμπνέεται η ταινία της Amy Heckerling. Αλλά στη διάρκεια του Clueless, ο ναρκισσισμός της Cher γίνεται στην πορεία ένας τρόπος για να τη δούμε με μεγαλύτερη συμπάθεια.

Remains of the Day

Μεγαλειώδες χωρίς υπερβολές, γεμάτο συναίσθημα χωρίς μελόδραμα. Η καλύτερη δουλειά του James Ivory μαζί με το Howards End, με οκτώ υποψηφιότητες Όσκαρ. Με την Emma Thompson και τον Anthony Hopkins.

Catch Me If You Can

Το διαζύγιο των γονιών του Steven Spielberg που αποτυπώνεται στο Fabelmans σημάδεψε τον δημιουργό του σε τέτοιο βαθμό που, αναμφίβολα, σημάδεψε τελικά και το σινεμά γενικώς πέρα από τη δική του, προσωπική φιλμογραφία, την τόσο εστιασμένη σε ραγισμένα οικογενειακά συστήματα. Το Catch Me If You Can με τον Leonardo DiCaprio και τον Tom Hanks ήταν κιόλας ένα από τα πολλά prequels του Fabelmans. Η πλοκή του πυροδοτείται όταν οι γονείς του πρωταγωνιστή τού ανακοινώνουν πως χωρίζουν και εκείνος, ως πολυμήχανος έφηβος, αρχίζει να χρησιμοποιεί τα ταλέντα του για να μη σκέφτεται το διαζύγιο που δεν μπορεί να σταματήσει.

Captain Phillips

Περιπέτεια απαιτήσεων και μία από τις αγαπημένες μας ερμηνείες του Tom Hanks. Άκου εδώ γιατί:

Gone Girl

Κλινικά ακριβές, κοφτερό, σέξι και απολύτως υπνωτικό ως μυστήριο και μελόδραμα μαζί, το Gone Girl είναι η πιο διεστραμμένη ταινία του David Fincher. Ανήμερα της πέμπτης γαμήλιας επετείου του, ο Nick Dunne (Ben Affleck) αναφέρει στην αστυνομία ότι η σύζυγός του, Amy (Rosamund Pike), έχει εξαφανιστεί. Κάτω από την πίεση των αρχών και των media, η εικόνα του τέλειου γάμου που είχε καλλιεργήσει το ζευγάρι αρχίζει να καταρρέει και η ερώτηση πλέον γίνεται μία: Σκότωσε ο Nick την Amy;

ΠΗΓΗ: oneman.gr