Προς: Τον Ιερό Κλήρο, τις Μοναστικές Αδελφότητες και τον ευσεβή και φιλόθεο λαό των Επαρχιών Κισάμου και Σελίνου
«…Μέρα είναι Αγάπης· Άδης ενικήθη·
[….]Όταν η Πύλη ακούστηκε να σπάει,
τί χλαλοή στον κάτου κόσμο ἐγίνη!
Χαίρεται μέσα η άβυσσο καὶ ασπρίζει·
ὁ περασμός του Λυτρωτή σφυρίζει».
(Διονύσιος Σολωμός)
Φωτόμορφα καί ευλογημένα παιδιά της Εκκλησίας μας,
Γεμίζει φως, γεμίζει ζωή ο κόσμος όλος, την λαμπροφόρο αυτή ημέρα της Αναστάσεως καθώς, «ο Άδης επικράνθη. Χριστός Ανέστη», όπως διαλαλεί ο ιερός Χρυσόστομος στον Κατηχητικό του λόγο. Η Ανάσταση του Χριστού μας δεν είναι μόνον το πιο μεγάλο, το κορυφαίο γεγονός της χριστιανοσύνης, είναι η βάση της πίστεως μας, ο ακρογωνιαίος λίθος της, το αταλάντευτο θεμέλιο της ζωής μας, θεμέλιο της χριστιανοσύνης και κάθε χριστιανού. Και τούτο συμβαίνει γιατί Χριστιανισμός χωρίς πίστη στην Ανάσταση του Χριστού και χωρίς προσδοκία της κοινής Ανάστασης δεν υπάρχει. «Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών» το θεμέλιο της πίστεως μας. Ο δε Απόστολος Παύλος διακηρύσσει «Εἰ δέ Χριστός οὐκ εγήγερται ματαία η πίστις υμών έτι έστε» (Κορ. Α΄, 18), πού σημαίνει: «Αν ο Χριστός δεν αναστηνόταν, η πίστη μας θα ήταν μάταιη». Την αναστάσιμη αυτή εμπειρία της Εκκλησίας μαρτυρεί και ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης: «Εγώ, με την χάρη του Θεού “βλέπω” ανθρώπους κεκοιμημένους να ζουν και να χαίρονται μέσα στο φως. Είναι πολύ όμορφη ἡ άλλη ζωή», βεβαιώνει μέσα από την αγιοπνευματική του εμπειρία και κατάσταση. Πίστη στην Ανάσταση πού, είναι αλήθεια, δεν είναι εύκολη, ούτε εύκολο να κατανοηθεί με την λογική του κόσμου ετούτου.
Όμως, αγαπημένα παιδιά της Εκκλησίας μας, καλούμαστε να ζήσουμε, να ζούμε και να τρεφόμαστε από την Ανάσταση του Χριστού σέ έναν κόσμο πληγωμένο, καταρρακωμένο, κατακερματισμένο. Έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η δύναμη του ισχυρού, η αδικία της καταδυνάστευσης, έναν κόσμο όπου το δίκαιο θυσιάζεται στα συμφέροντα των ολίγων, η αλήθεια παραμορφώνεται, η ζωή ευτελίζεται, η βία, σε πολλές μορφές της, προβάλλεται ως τρόπος ζωής, οι αξίες, τα ιδανικά και τα πιστεύω στα ιερά και τα όσια του Γένους και της Φυλής χλευάζονται, εμπαίζονται, λοιδορούνται. Σε έναν κόσμο όπου χάνουμε το θάρρος μας, η χαρά μας διαφεύγει, στερεύει η ελπίδα μας, έναν κόσμο όπου προσποιούμαστε ότι ζούμε ζωές που δεν υπάρχουν, πολλά σβησμένα φώτα μέσα μας, βαθύ το σκοτάδι της καρδιάς μας. Έναν κόσμο, δηλαδή, όπου σφραγίζουμε τον Χριστό στο μνήμα της ψυχής μας, χωρίς να θέλουμε να κυλήσουμε τον λίθο, καθώς Τον προτιμούμε νεκρό. Υπάρχουν πολλά που μας κάνουν να φοβόμαστε, πού μας τρομάζουν. Πολλά πού μας κάνουν νά απελπιζόμαστε, νά απογοητευόμαστε.
Μέσα σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα που μας περιβάλλει, μέσα στο πηχτό σκοτάδι πού στοιχειώνει τις ζωές και τον κόσμο, «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός» η βεβαιότητα της Ανάστασης, η εμπειρία των Αγίων, η αλήθεια της ιστορία και των αιώνων. Το φως του Πάσχα διαπερνά, νικά το σκοτάδι. Επειδή του Χριστού ο τάφος είναι άδειος, οι καρδιές μας είναι γεμάτες. Γεμίζουν με φως, ελπίδα, χαρά και ζωή. Όχι πρόσκαιρα και συναισθηματικά, αλλά αιώνια, ατελεύτητα, πού σημαίνει ζωή με αξία, ζωή με αντίκρισμα στην αιωνιότητα. Και τούτο συμβαίνει γιατί όλα όσα προσπαθούν νά αρνηθούν τον Θεό δεν έχουν μέλλον. Όλα όμως όσα μετέχουν της Αναστημένης ζωής του Χριστού είναι αιώνια. Αυτό ακριβώς είναι η Εκκλησία. «Ασταμάτητη και ατέρμονη επέκταση ενός γεγονότος, ενός δεδομένου, της Ανάστασης του Χριστού», σύμφωνα με τον λόγο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ο οποίος συμπληρώνει: «Η Ανάσταση του Χριστού είναι ανατροπή, η πρώτη ριζοσπαστική επανάσταση στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή ξεχώρισε την ιστορία σε δύο μέρη: στο πρώτο μέρος κυριαρχούσε το σύνθημα: Ο θάνατος είναι αναγκαιότητα. Στο δεύτερο μέρος αρχίζει να κυριαρχεί το σύνθημα: Η Ανάσταση είναι αναγκαιότητα, η αθανασία είναι αναγκαιότητα. Η Ανάσταση είναι η νεροδεσιά της ανθρώπινης ιστορίας. Μέχρις Αυτόν, (τον Χριστό) η αληθινή πρόοδος ήταν αδύνατη, μετά Αυτόν γίνεται δυνατή». Η Ανάσταση, συνεπώς, γεμίζει τις άδειες από δύναμη και πίστη ψυχές. Πίστη και δύναμη ανέσπερη, αληθινή, πραγματική, άληκτη. Πίστη και δύναμη που νικά τον θάνατο και ελευθερώνει τον άνθρωπο.
Με αὐτή την δύναμη και αυτή την πίστη της Ανάστασης, ας γεμίσουμε τις ψυχές και τις καρδιές μας όλοι: μικροί, μεγάλοι. Για να αναστηθούν οι αγαθοί πόθοι μας, οι ιερές επιθυμίες μας και οι άγιες προσδοκίες μας. Το άγγελμα του Πάσχα απευθύνεται σέ όλους μας και αφορά όλους μας. «Μη φοβάσαι, Ἀνέστη ὁ Κύριος!».
Αναστημένη και αναστάσιμη πάντοτε η ζωή μας, λουσμένη από το ανέσπερο Φως του Κενού Μνημείου.
Με αναστάσιμους ασπασμούς αγάπης πολλής,
Ο Επίσκοπός σας και πνευματικός σας πατέρας,
† Ὁ Κισάμου & Σελίνου
ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ
