Eίναι μερικά πράγματα που δεν τα χωράει ο νους μας. Όμως συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας και μας κάνουν πιο δυστυχισμένους. Όσο και αν γίνονται καλά πράγματα για τα ζώα, τα πολύ άσχημα είναι περισσότερα.
Οι φωτιές των τελευταίων ημερών έκαναν τεράστιες ζημιές σε πολλά μέρη της χώρας. Πέρασαν και άφησαν την απόλυτη καταστροφή. Και μπορεί να μην θρηνήσαμε θύματα, όπως μας λένε τα κανάλια, όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Θρηνήσαμε αμέτρητα. Δεν υπάρχει αριθμός. Δεν υπολογίζονται.
Ναι, μιλάμε για τα ζώα. Για τα αδέσποτα, τα δεσποζόμενα, τα ζώα κτηνοτροφίας, τα ζώα που τα βρήκε η φωτιά δεμένα και πέθαναν με φριχτό τρόπο. Και τα ζώα της άγριας ζωής. Τα μεγάλα θύματα των πυρκαγιών κάθε φορά.
Η εθελόντρια Zafeiria Kakaletri από τη Σπάρτη έκανε μια συγκλονιστική ανάρτηση στην προσωπική σελίδα της στο facebook.
Μιλάει για ένα ζώο, ένα αλογάκι που κάηκε. Μια ψυχή που έφυγε τόσο άδικα γιατί κάποιος το αποφάσισε έτσι. Ποιος; Αυτός που το είχε. Που το είχε ως εργαλείο. Και ως εργαλείο πέθανε.
Το ζώο πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δεμένο στον Καρβελά Λακωνίας. Ξεκίνησε η φωτιά και υποχρέωσαν τον ιδιοκτήτη του να το λύσει γιατί το είχε δεμένο. Δεν μπόρεσε όμως το άτυχο να τρέξει τόσο ώστε να φύγει μακριά από τη φωτιά.. Δεν άντεχαν το σώμα και τα πόδια καθώς ήταν συνέχεια δεμένο. Έπαθε εγκαύματα. Και πέθανε με έναν τρόπο άσχημο, μαρτυρικό αλλά περήφανο. Οι εθελοντές που έζησαν το περαστικό αυτό δεν θα το ξεχάσουν ποτέ
Δείτε την ανάρτησή της:
Γιατί #εμεις_θρηνησαμε_θυματα
Αφιερωμένο σε κάθε ανόητο που μπορεί να ισχυρίζεται ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΘΥΜΑΤΑ.
Θύματα μάλιστα που μπορούσαν να έχουν ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ αποφευχθεί.
Δε θέλω να σας μαυρίσω.
Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.
Όσοι περνάτε κατάθλιψη, ΜΗΝ το διαβάσετε.
Πιστεύω όμως ότι έχει νόημα να γίνει γνωστό, σε όσους το αντέχουν, αυτό που είδα σήμερα από το άτυχο αυτό αλογάκι.
Ένα άλογο που πέρασε τη ζωή του κυρίως δεμένο, κάτι που του προκάλεσε δυσκολία στο περπάτημα και στο τρέξιμο.
Ένα άλογο που σήμερα, μόνο λόγω παρέμβασης εθελοντών, το έλυσε ο ιδιοκτήτης του μήπως σωζόταν από τη φωτιά.
Ένα άλογο που δεν μπορούσε να τρέξει κανονικά για να γλυτώσει από τη φωτιά και έπαθε εγκαύματα τρίτου βαθμού. Σχεδόν παντού.
Που όταν έφτασα να το δω και προσπαθώντας ήδη να κανονίσουμε τη μεταφορά του, δεν μπορούσε πια να σταθεί στα πόδια του.
Έπεσε στο έδαφος, σηκώθηκε, ξαναέπεσε, ξανασηκώθηκε, και έπεσε πια οριστικά.
Έπεφτε ακόμα και το κεφαλάκι του μέσα στον κουβά με το νερό, χωρίς να έχει ΔΥΝΑΜΗ ούτε να πιεί.
Δεν μπορούσε ούτε να με κοιτάξει καλά, γιατί οι φλόγες είχαν κάψει το δέρμα του και γύρω από τα ματάκια του. Πονούσε σίγουρα φρικτά. Αλλά οι κραυγές του ήταν πολιτισμένες, όπως κάθε περήφανου πλάσματος.
Και ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί ΑΜΕΣΗ μεταφορά (γιατί μετά βρέθηκε) και ήταν πολύ δύσκολο να ΤΡΕΞΕΙ κτηνίατρος (γιατί μετά βρέθηκε – ομολογώ ότι οι αστυνομικοί και τα μέλη του Πανγυθειατικού που είχαν σπεύσει για βοήθεια, έκαναν ό,τι πραγματικά μπορούσαν για να βοηθήσουν σε αυτές τις κατευθύνσεις).
Και όσο νερό κι αν του ρίξαμε στο δέρμα και στο στόμα του, δεν μπορέσαμε να το συνεφέρουμε μέχρι να βρεθεί περισσότερη βοήθεια.
Λίγο πριν ξεψυχήσει όμως, με συγκλόνισε αυτό που έκανε.
Μπόρεσε να σηκώσει το περήφανο κεφαλάκι του στο πλάι, όπως κάνουν τα άλογα, κοιτώντας το κορμί του με σεβασμό και πολλή πονεμένη περηφάνια, και στη συνέχεια, το έριξε με θόρυβο στο πλάι, κάνοντας με τα πόδια του την κίνηση του καλπασμού πολύ έντονα και με τα τέσσερα ποδαράκια του πεσμένα στο πλάι….
Αποχαιρετούσε τον κόσμο αυτόν στον οποίο προφανώς δεν ευτύχησε, σκεπτόμενος τι τον έκανε να νιώθει ελεύθερος και χαρούμενος….
Κλαίω ασταμάτητα…
Συγνώμη ψυχή μου… Συγνώμη….
Για τη ζωή που έζησες και που δεν μπορέσαμε ούτε πριν ούτε σήμερα να σε σώσουμε….
Γιατί εμείς σε ΘΡΗΝΗΣΑΜΕ γαμώτο. 
“
#pgnews
