Η έκφραση ξεκίνησε από τα Κεφαλλονίτικα ανέκδοτα. Στα τέλη του 19ου αιώνα στην Κεφαλονιά ήταν δεσπότης ο Δόριζας, πολύ μορφωμένος και πολύ καλός κληρικός. Την εποχή εκείνη οι παπάδες μας ήταν, κατά κανόνα, πολύ λίγο γραμματιζούμενοι. Αλλά κάποιος απ’ αυτούς ήταν ολότελα αγράμματος.
Για να διαβάσει τα ιερά βιβλία τ’ άνοιγε σωστά ή ανάποδα σ’ οποιαδήποτε σελίδα και έψελνε από μνήμης, γιατί όσα έπρεπε να πει τα γνώριζε απ’ έξω. Είχε μεγάλη μνήμη. Ο δάσκαλος του χωριού του διάβαζε το Ευαγγέλιο την παραμονή κι αυτός την άλλη μέρα το έλεγε. Τα πράγματα, όμως, δυσκολευόντουσαν τη Μεγάλη Πέμπτη, που έπρεπε να θυμάται απ’ έξω και τα 12 Ευαγγέλια.
Κάποτε, μάλιστα, έχασε και τον αριθμό και τα 12 Ευαγγέλια τα έκανε… 13 (απ’ εδώ και το τραγούδι: «κεφαλλονίτικος παπάς διαβάζει με σοφία, τα 12 ευαγγέλια τα κάνει 13»). Για να μην τα χάσει, λοιπόν ο παπάς, ο δεσπότης του έδωσε ένα σακούλι με κουκιά μετρημένα, να τρώει ένα την ημέρα, ώστε να πέσει σωστά το Πάσχα κι έτσι δε θα ‘χανε τα Πασχάλια του ο παπάς του Αθέρα της Κεφαλονιάς.
Η παπαδιά του, όμως, δεν το ‘ξερε αυτό και νομίζοντας ότι άρεσαν στον παπά τα κουκιά, αγόρασε κι άλλα λίγα και τα πρόσθεσε στο σακούλι που του είχε στείλει ο δεσπότης, χωρίς να το ξέρει ο άντρας της. Έτσι, ενώ στ’ άλλα χωριά ήρθε και πέρασε το Πάσχα, στην Αθέρα η Πασχαλιά… αργούσε. Και οι χωριανοί έλεγαν: «Χάσαμε τα Πασχάλια μας».
