Ο Ερωτόκριτος Κιμιωνής δημοσίευσε στο προφίλ του μια φωτογραφία του γιου του, που έφυγε από τη ζωή το 2009, σε ηλικία μόλις 11 ετών, χτυπημένος από λευχαιμία. Ο μικρούλης πάλεψε δύο ολόκληρα χρόνια αλλά δεν τα κατάφερε.
“Η σημερινή ήμερα και κάθε ήμερα είναι Παγκόσμια ήμερα υπέρ των παιδιών αυτών ,αυτών των πραγματικά ηρώων ζωής και όχι παγκόσμια ήμερα ενάντια στον καρκίνο. Υποτιμάται η ψυχή τους αν πιστεύετε ότι πολεμούν και δεν συνειδητοποιείτε την υπέρτατη επιλογή της ψυχής τους.
Στη φωτογραφία είναι ο γιος μου, Μανώλης, που έφυγε από αυτό το σύμπτωμα μετά από 1,5 χρόνο στα 11 του. Οτιδήποτε λοιπόν πολεμάς, χάνεις, σε κερδίζει. Εναντίον ποιανού καρκίνου είναι αυτή η ημέρα;
Έχετε μάθει να εστιάζετε στο αρνητικό και στο ελλειμματικό. Στον πόλεμο και όχι στην ειρήνη. Αγάπη θέλει και ο καρκίνος γι αυτό εμφανίστηκε. Αγάπη ζητάει ο καρκίνος να δώσεις στο παιδί σου και στο κάθε παιδί αυτού του κόσμου.
Ίσως είναι η ύστατη κραυγή αναζήτησης αγάπης του παιδιού σου η εκδήλωση του. Και κανένας πόλεμος δεν τον απομακρύνει καμία διένεξη και καμία παλικαριά δεν χωράει. Και μην είσαι σίγουρος ότι κέρδισες περισσότερα επειδή ο καρκίνος απομακρύνθηκε απ το σώμα του παιδιού σου.
Μπορεί να κέρδιζες περισσότερα αν τον αγκάλιαζες και τον αποδεχόσουν, γιατί έτσι θα αποδεχόσουν την ανάγκη επικοινωνίας του παιδιού σου για αποδοχή αγάπη και εμπιστοσύνη και μη ευθύνη για οτιδήποτε. Και δεν εμπεριέχει καμία ενοχή το γεγονός για κανέναν όμως χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι ο καρκίνος είναι δημιούργημα ασυνείδητων συναισθημάτων και σκέψεων «χάους» μέσα στο μυαλό και τη καρδιά ενός μικρού παιδιού πολύ πριν εκδηλωθεί. Και την ώρα της εκδήλωσης του αυτό το «χάος» χρειάζεται αγάπη για να «τακτοποιηθεί» και να μην έχει πια λόγο ύπαρξης το σύμπτωμα του καρκίνου.
Ό,τι συμβαίνει είναι το ιδανικό! Έτσι ας αποδεχτούμε την επιλογή της ψυχής κάθε παιδιού που αποφασίζει να φύγει η να παραμείνει γιατί εκείνο γνωρίζει ότι δεν ήταν πόλεμος αλλά μια θεϊκή ενέργεια αγάπης ότι επέλεξε και άφησε παρακαταθήκη στους γύρω του»
