Ξαναζεσταμένο φαγητό… Κάπως έτσι μοιάζει ο δεύτερος εγκλεισμός μας, μέσα σε λίγους μήνες λόγω της πανδημίας. «Στο ίδιο έργο θεατές». Τα ίδια SMS, οι ίδιες ουρές, «ντου» στα μαγαζιά λες και δεν υπάρχει … αύριο, τα ίδια άνοστα αστεία που σου στέλνουν φίλοι και γνωστοί στο Messenger, που όμως δεν σε κάνουν πια να γελάς… Υπάρχει, βλέπεις, αυτή τη φορά μια αβεβαιότητα… Πού πάμε; Πότε θα βγούμε από αυτήν την κατάσταση; Και πώς; Την πρώτη φορά μπήκαμε στην καραντίνα έχοντας και κατιτίς στην μπάντα. Τώρα, μετά από μια χρονιά που πήγε οικονομικά κατά διαόλου πώς να βγεις; Ζόρια…
Εξοικειωμένο πια φαίνονται οι πολίτες με την καραντίνα. Το Σάββατο δεν είχε καμία σχέση με την πρώτη μέρα του lockdwn της περασμένης άνοιξης που έξω δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ο κόσμος ήταν φοβισμένος και δεν ήξερε να το διαχειριστεί. Τώρα τα πράγματα ήταν αλλιώς. Από το πρωί τα μηνύματα στο 13033 έπεσαν βροχή για σούπερ μάρκετ, γυμναστική, βόλτα με το κατοικίδιο ή επίσκεψη στο κομμωτήριο. Ήταν και ο καιρός καλός, όσοι μπορούσαν το εκμεταλλεύτηκαν. Το τοπίο δεν άλλαξε ούτε το βράδυ, παρ’ ότι οι δικαιολογίες για άδειες μετακίνησης ήταν λιγοστές. Ο ελληνικός νους είναι δαιμόνιος. Πάντα βρίσκει τρόπο να ξεγλιστρά. Πάντως οι μισοί απ’ αυτούς που πάνε για τρέξιμο, πριν δέκα μέρες πήγαιναν στο περίπτερο της γωνίας με το ΙΧ τους. Βέβαια, κάποιοι δεν μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν πως όσο καταπατούν τα μέτρα ή έστω και νόμιμα βγαίνουν έξω χωρίς ουσιαστικό λόγο, τόσο τα κρούσματα και οι θάνατοι θα αυξάνονται, τα μέτρα θα σκληραίνουν και οι μέρες καραντίνας θα πολλαπλασιάζονται. Το να μείνουμε σπίτι για κάποιο διάστημα, έστω και με μικρά διαλείμματα εξόδου, δεν περνάει από το μυαλό μας;
*Από τη στήλη “Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε” (Εφημερίδα Νέοι Ορίζοντες, 11-11-2020).
