Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, θα αντικρίσεις κι έναν αδέσποτο σκύλο. Ο αδέσποτος πληθυσμός των ζώων είναι «γέννημα» των ανθρώπων.
Εκείνων που εγκαταλείπουν τον σκύλο τους επειδή τόλμησε να ουρήσει μέσα στο σπίτι, γέρασε, ή αρρώστησε. Επειδή τον βαρέθηκαν και δεν θέλησαν ποτέ να τον γνωρίσουν: να «ακούσουν» τι τους λέει.
Αδιαφορούν για τα συναισθήματά του και για τον τρόπο που μπορούν να τον διδάξουν και να επικοινωνήσουν μαζί του.
Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που δεν τον πετούν στο δρόμο, στο βουνό, ή στη θάλασσα, αλλά τον δίνουν σε άλλη οικογένεια. Και έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη.
Ο σκύλος δεν είναι laptop ή κινητό, να το πετάξουμε όταν το βαρεθούμε. Δεν είναι άψυχο πράγμα.
«Και τι είναι ο σκύλος, τελικά, για κάποιους;», θέτει το ερώτημα η θετική εκπαιδεύτρια σκύλων, Ελένη Κασπίρη.
Και μας διηγείται δύο ιστορίες ανθρώπων, που στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους δεν σκέφτηκαν ούτε λεπτό να «ξεριζώσουν» από το σπίτι τους τον σκύλο τους.
«Δυστυχώς, δέχομαι, αρκετά συχνά, τηλεφωνήματα και email από κηδεμόνες που ζητούν τη βοήθειά μου για να δώσουν τον σκύλο τους.
Ποιοί είναι οι λόγοι; Πολλοί και διάφοροι…
Κάποιοι αφορούν τις συμπεριφορές του σκύλου, που κάνει την ανάγκη του μέσα στο σπίτι, μασουλάει τα έπιπλα, σκάβει το γκαζόν, γαβγίζει, μαδάει, είναι φοβικός, επιθετικός, κ.λπ.
Κάποιοι άλλοι λόγοι έχουν να κάνουν με τους ίδιους και με την έλλειψη σεβασμού προς τον σκύλο τους: δεν τον θέλει ο/η σύντροφος, έκαναν παιδί, δεν τους επισκέπτονται οι φίλοι τους, λόγω σκύλου, είναι γεράκος/άρρωστος και δεν έχουν χρόνο να τον φροντίσουν, κ.λπ.
Επίσης, υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που τον δίνουν για λόγους υγείας, ή για οικονομικούς.
Όλοι αυτοί οι λόγοι, και πολλοί άλλοι, πολλές φορές γίνονται η αιτία ακόμα και να πεταχτεί ο σκύλος στο δρόμο.
Όσοι το κάνουν, χαρακτηρίζονται ως «απάνθρωποι» και «εγκληματίες». Αλλά κι εκείνοι που δίνουν τον σκύλο τους στην πρώτη δυσκολία, δεν είναι δικαιολογημένοι.
Ο σκύλος, αν δεν δεχθεί την απαραίτητη καθοδήγηση, θα φέρεται όπως του υπαγορεύουν τα ένστικτά του, με αποτέλεσμα να έχει συμπεριφορές που είναι πρόβλημα για τον άνθρωπο και τη συμβίωσή τους.
Αν το παιδάκι μας σπάσει το πανάκριβο κινητό μας, βάψει με μπογιά το περσικό χαλί, ή δείξει σημάδια προβληματικής συμπεριφοράς κ.λπ. -που σίγουρα δεν φταίει, όπως δεν φταίει και ο σκύλος- τι θα κάνουμε; Θα το καθοδηγήσουμε, θα προσπαθήσουμε να του δώσουμε να καταλάβει. Θα το διδάξουμε.
Δεν θα το πετάξουμε έξω από το σπίτι, τιμωρώντας τον για τα δικά μας λάθη ή την αδιαφορία μας αλλά θα του μάθουμε αυτά που πρέπει.
Θα ήταν σωστό και δίκαιο, αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν αποκτήσει σκύλο, εφόσον δεν ήταν μία απόλυτα συνειδητοποιημένη επιλογή τους, δεν γνώριζαν την ευθύνη και τις υποχρεώσεις που έχει ένας σκύλος, και δεν ήταν διατεθειμένοι να του συμπεριφερθούν όπως του αξίζει.
Θέλω να σταθώ στους τρεις, ίσως, πιο σημαντικούς λόγους για τους οποίους κάποιος αποφασίζει να δώσει τον σκύλο του: την επιθετικότητα, τους λόγους υγείας του κηδεμόνα και τους οικονομικούς παράγοντες.
Η επιθετικότητα είναι, πράγματι, ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Γιατί μπορεί να μη φταίει ο σκύλος που δαγκώνει, όμως δεν είναι αποδεκτό να τραυματίζει ανθρώπους. Αλλά η εγκατάλειψη του σκύλου, η μετάθεση του προβλήματος δηλαδή, δεν είναι η σωστή λύση. Έχω πολλά παραδείγματα ανθρώπων που πάλεψαν, αφιέρωσαν χρόνο, ψυχή και κατέβαλαν κάθε προσπάθεια για να κρατήσουν τον σκύλο τους στη ζωή τους. Και τα κατάφεραν.
Υπάρχουν λύσεις που δεν κοστίζουν, αν κάποιος αδυνατεί. Γιατί θέλω να πιστεύω, πως υπάρχουν εκπαιδευτές που αγαπούν τα σκυλιά και θα ήταν πρόθυμοι να δώσουν τις συμβουλές τους σε ανθρώπους που θέλουν να κρατήσουν τον σκύλο τους.
Αν κάποιος βρεθεί μόνος και άρρωστος με τον σκύλο του, αν κάποιος φθάσει να πεινάει, τότε ναι, εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ. Και είναι εύκολο, όταν είσαι έξω από το χορό, να κρίνεις και να επικρίνεις.
Θυμάμαι πάντα και θέλω να μοιραστώ δύο περιπτώσεις, που με συγκίνησαν πολύ. Και δείχνουν πως οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συνάντησαν αυτοί οι άνθρωποι, δεν στάθηκαν ικανά για να διώξουν τον σκύλο τους.
● Η πρώτη αφορά μια ηλικιωμένη κυρία. Την κυρία Μάρθα. Μοναδική της συντροφιά ήταν η σκυλίτσα της, η Ελπίδα.
Καθώς ήταν μεγάλη στην ηλικία, δεν μπορούσε να της προσφέρει, πια, πολλές βόλτες, ούτε και να παίξει μαζί της.
Την αγαπούσε, όμως, όσο τίποτα.
Κάποια στιγμή παρουσίασε ένα πρόβλημα υγείας. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί και ζήτησε από τη γειτόνισσα φίλη της να φροντίσει την πολυαγαπημένη της σκυλίτσα.
Η «φίλη» και «φιλόζωη» γειτόνισσα δέχτηκε με χαρά, όμως είχε άλλα σχέδια… Όσο έλειπε η φίλη της, κίνησε διαδικασίες για να της πάρουν τη σκυλίτσα. Με τη δικαιολογία ότι ήταν κλεισμένη και δεν περνούσε καλή ζωή. Και γιατί η γιαγιά μπορεί και να πέθαινε.
Επιστρέφοντας στο σπίτι της η κυρία Μάρθα ήρθε αντιμέτωπη με αυτήν την κατάσταση: ήθελαν να της πάρουν την κούκλα της, τη συντροφιά της, την Ελπίδα της – το μόνο πλάσμα που ήταν πάντα κοντά της!
Όταν με φώναξαν, μήπως και μπορέσω να την πείσω να δώσει τη σκυλίτσα, η κυρία Μάρθα, με βουρκωμένα μάτια και κρατώντας την Ελπίδα της σφιχτά στην αγκαλιά της, μου είπε:
«Κοριτσάκι μου, μην τους αφήσεις να μου την πάρουν. Δεν ζω χωρίς αυτήν, αλλά ούτε κι αυτή χωρίς εμένα. Δεν μπορώ να την πάω βόλτες, ούτε να παίξω μαζί της, όπως θα ήθελε, αλλά την ταΐζω, την προσέχω, κοιμόμαστε αγκαλίτσα! Την αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο! Άμα μου την πάρουν, θα πεθάνω από τη στεναχώρια και η Ελπίδα μου θα μαραζώσει.
Όταν θα φθάσω στο σημείο να μην μπορώ να τη φροντίζω, τότε το ξέρω, θα πρέπει να την αποχωριστώ, γιατί δεν θέλω να μου πάθει κακό. Κι αν πεθάνω θα την πάρουν, έτσι κι αλλιώς. Αλλά τώρα δεν τη δίνω σε κανέναν! Αυτή δεν θα με άφηνε ποτέ, εγώ γιατί να της το κάνω;».
Όταν σηκώθηκε να πάει μέχρι την κουζίνα, η Ελπίδα έτρεξε πίσω της και επέστρεψε μαζί με την κυρία Μάρθα. Τρύπωσε πάλι στην αγκαλιά της και λούφαξε εκεί. Ήρεμη και ασφαλής.
Διέκρινες μια σχέση εξάρτησης, μια αγάπη και ένα δέσιμο μεταξύ τους, που «φώναζε» πως κανείς και τίποτα δεν χωράει ανάμεσα τους.
Σίγουρα τα σκυλιά έχουν ανάγκη και από άλλα πράγματα, όπως η βόλτα, η άσκηση, το παιχνίδι κ.λπ, αλλά για εκείνα το πιο σημαντικό απ’ όλα, είναι η αγάπη που εισπράττουν. Η ασφάλεια κοντά στον άνθρωπό τους και η πολύτιμη συντροφιά του.
● Η δεύτερη ιστορία αφορά μια πολύ φτωχή οικογένεια, που η αγάπη για τον σκύλο τους, τους έκανε να μπορούν να μοιράζονται ακόμα και το υστέρημά τους. Χωρίς δεύτερη σκέψη!
Βρέθηκα πριν από καιρό σε ένα σπίτι, όπου ζούσαν οι γονείς με τα τρία ανήλικα παιδιά και τον σκύλο τους.
Η μητέρα άνεργη και ο πατέρας είχε χάσει τη δουλειά του. Προσπαθούσε, με περιστασιακές δουλειές, να ζήσει την οικογένειά του.
Είπαμε πολλά και κάποια στιγμή μου λέει: «Τα βγάζουμε πολύ δύσκολα πέρα και έχουμε στερηθεί πολλά. Δε σου κρύβω πως υπήρξαν φορές που δυσκολευτήκαμε τόσο πολύ, που έδινα στα παιδιά μου σκέτο ψωμί. Τι να κάνουμε, όμως; Δεν είμαστε οι μόνοι και η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη. Να έχω την υγειά μου και να παλεύω…».
Κάποια στιγμή μας πλησίασε ο σκύλος, πήγε κοντά του, τον χάιδεψε και μου λέει: «Αυτός είναι ο Τζακ, είναι έξι ετών και είναι μαζί μας από κουτάβι.
Πολλοί μου είπαν να τον διώξω, γιατί είναι ένα περιττό έξοδο. Μου τόνισαν πως θα πεινάσουν τα παιδιά μου για να ταΐζω το κοπρόσκυλο.
Δεν με νοιάζει τι λένε… Ο Τζακ μεγάλωσε μαζί με τα παιδιά μου. Τον αγαπάμε πολύ όλοι μας. Δεν τον αποχωριζόμαστε. Είναι οικογένεια! Ένα κομμάτι ψωμί θα βρω να του δώσω, θα το μοιράσω… Αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να τον διώξω. Κι εκείνος δεν θα μας άφηνε ποτέ και για τίποτα».
Υπήρχε ζεστασιά, καλοσύνη και αγάπη σε αυτό το σπιτικό, που σου ζέσταινε την καρδιά!
Τι να σκεφτεί, τι να πει και τι να νιώσει κανείς, όταν συναντά τέτοιους Ανθρώπους;
Μόνο σεβασμό και απέραντο θαυμασμό, μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι η απάντηση, αλλά και το φωτεινό παράδειγμα, σε όλους αυτούς που εγκαταλείπουν το σκύλο τους στην πρώτη δυσκολία και χωρίς πολλή σκέψη.
Η φράση και των δύο, «αυτός δεν θα με άφηνε ποτέ», είναι μια μεγάλη αλήθεια. Όλοι γνωρίζουμε για την ανεξάντλητη πίστη και αφοσίωση του σκύλου. Που είναι έτοιμος, πάντα, να δώσει ακόμα και τη ζωή του για μας, αν χρειαστεί. Που μας αγαπά χωρίς όρους, χωρίς απαιτήσεις και ανταλλάγματα. Μας αγαπά γι’ αυτό ακριβώς που είμαστε και είναι πάντα εκεί, με τα ελάχιστα που μπορεί να του προσφέρουμε.
Δε μας εγκαταλείπει και δεν μας προδίδει ποτέ. Ας του δείξουμε τον σεβασμό που του αξίζει κι ας προσπαθήσουμε να φανούμε αντάξιοι αυτής της αγάπης. Ο σκύλος είναι οικογένεια. Και η οικογένεια είναι μαζί σε όλα! Και στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα.
Αυτό ακριβώς είναι η αγάπη!».
