Αν δεν έχεις μνήμη ανθρώπινου χρυσόψαρου, δεν μπορεί να τα ξέχασες:
Θυμάσαι πόσο καιρό γέμιζες με ευχάριστα, κουραστικά λογάκια τ’ αυτιά των γονιών σου επειδή τα είχαν αγοράσει τόσο ο κολλητός σου, ο Γιώργος, όσο και ο Μάκης, ο Τάκης, ο Σάκης, ο Λάκης και ο Δάκης;
Και ότι στο τέλος, με την ολική κώφωση να μην απέχει παρά ελάχιστα πια, οι γονείς σου είχαν ενδώσει και σου είχαν πάρει εκείνα τα κακόγουστα καλαίσθητα κίτρινα τρακτερωτά μποτάκια;
Και μετά, επειδή αυτά τα παπούτσια ήταν το αντίστοιχο της Coca- Cola στο ρουχισμό (πήγαιναν με όλα, δηλαδή), εσύ τα φορούσες και με φαρδιά παντελόνια FUBU- επειδή περνούσες την φάση που ήσουν ράπερ (και άκουγες TXC παραμιλώντας «Είναι η γεύση του μένους»…)- και με τις φόρμες (γυμναζόσουν για να έχεις εναλλακτική αν δεν γινόσουν ο μαύρος Eminem) και με τις πυτζάμες σου, μιας και το να στα βγάλουν έμοιαζε με αποστολή του Τομ Κρουζ στο “Mission Impossible” αλλά χωρίς τον Τομ.
Με τα συγκεκριμένα μποτάκια αισθανόσουν ο πιο μάγκας ολόκληρου του σχολείου στο λύκειο, κι ας τα φορούσαν αγόρια, κορίτσια, οι καθηγητές, ο διευθυντής, οι καθαρίστριες του κτηρίου και ο δήμαρχος της κοινότητας.
Φρόντιζες πάντα να κάθεσαι στη ράχη από τα παγκάκια, προκειμένου ν’ ακουμπάς το πόδι σου με περίσσιο στυλ στο ξύλο από κάτω και να δείχνεις πιο κουλ κι από τον Mr. Freeze στο “Batman and Robin”, έτσι λυμένα που τα είχες με τη γλώσσα μισοδιπλωμένη.
Αν κάποιος έκανε το λάθος να στα πατήσει στο παραδοσιακό «Με γεια» μπορούσες να γίνεις κράμα Ηρώδη και Μείδιας και ν’ αφήσεις χωρίς μαθητές όλο το Α1, το Β4, το Γ2 και μετά να «επεκταθείς» και στον σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.
Τα φορούσες και ήσουν ο Βασιλιάς του κόσμου- ο κανονικός, όχι αυτός της πλάκας σαν τον Ντι Κάπριο στον Τιτανικό- και όλοι οι συμμαθητές σου ήταν οι υπήκοοί σου. Ουδείς μπορούσε να σου «κουνηθεί», γιατί θα τον πατούσες κυριολεκτικά κάτω με την υπέροχη σόλα σου.
Εκείνα τα κίτρινα τρακτερωτά μποτάκια της σχολικής μας νιότης κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας, γιατί τα έχουμε συνδυάσει στο μυαλό μας με την παλιά μας τάξη, το θρανίο που καθόμασταν, τις πρώτες μας συναυλίες, το σβηστικό που γράφαμε (παράδοξο, ναι…) στους τοίχους, την αυλή, την αθωότητα βουτηγμένη σε μια «σκληράδα» εν γένει.
Τα λατρεύαμε, επίσης, και για έναν ακόμα απλούστατο λόγο:
Αυτό το υπόδημα ήταν υπόδειγμα.
