«Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται»
Νίκος Καββαδίας
Μελετώντας τον προϋπολογισμό του 2025 για τον Δήμο Πλατανιά αναρωτιέμαι εάν μέσα από τους αριθμούς που περιλαμβάνει καταφέρνουμε να προσεγγίσουμε τι είδους Δήμος θέλουμε να είμαστε και κατ’ επέκταση τι είδους άνθρωποι θέλουμε να είμαστε. Σαφώς, παρατηρούμε ένα Δήμο διαχειριστή, με αιρετούς δίχως κοινωνικό όραμα, χωρίς τα κίνητρα για την ενεργοποίηση της συμμετοχής των δημοτών, δίχως πολιτικές πρωτοβουλίες και ανθρωποκεντρική κατεύθυνση. Στην ουσία γίνεται σαφές ότι ένας Δήμος διεκπεραιωτής, δίχως σχέδιο για τη νεολαία, δίχως φροντίδα για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Ακόμα, παρατηρούμε ένα τεχνικό πρόγραμμα λιτό μιας και σε ένα δαιδαλώδη Δήμο τα νέα έργα είναι μόλις είκοσι έξι, χωρίς παρεμβάσεις για την Τρίτη Ηλικία, τη νεολαία, την εκπαίδευση, δίχως ουσιαστική πρόταση για την υγεία ή την καθαριότητα. Η καθημερινότητα που συναντάμε δεν έχει σίγουρα σχέση με τη συζήτηση που έλαβε χώρα την προηγούμενη Τετάρτη στο Δημαρχείο Πλατανιά. Η καθημερινότητα που βιώνουμε είναι δύσκολη, η επικοινωνία, οι προτάσεις ή/και τα παράπονα φθάνουν σε Αντιδημάρχους μόνο εάν τα πηγαίνεις καλά μαζί τους. Άραγε, πόσες εισηγήσεις από το παρόν τεχνικό πρόγραμμα για τα επικείμενα έργα του 2025 προέκυψαν κατόπιν αιτημάτων των Τοπικών Συμβουλίων;
Σε κάθε περίπτωση και στο πεδίο των τεχνικών έργων και στο κομμάτι του προϋπολογισμού γίνεται φανερή η μη ύπαρξη ενεργής συμμετοχής των δημοτών, δηλαδή δεν έχει προκληθεί μια ενεργή συζήτηση και συμμετοχή από εκπροσώπους Τοπικών Συμβουλίων, Πολιτιστικών Συλλόγων, Αγροτικών Συνεταιρισμών και από ευρύτερους φορείς της περιοχής μας ώστε πραγματικά να κάνουμε λόγο σήμερα για προϋπολογισμό συμπεριληπτικό και συμμετοχικό. Άραγε, στον Δήμο Πλατανιά με τις τέσσερις μεγάλες Δημοτικές Ενότητες αρκούν τέσσερις – πέντε άνθρωποι με επιστημονική κατάρτιση και έξι – επτά προτάσεις διά τηλεφώνου για να καθορίσουν τα έργα και τον προϋπολογισμό ενός έτους;
Όμως, λύσεις στα ζητήματα της καθημερινότητας δεν απαντώνται στην πλειοψηφία των πινάκων που έχουμε στα χέρια μας. Κι αν στο θέμα των δημοτικών τελών η πρότασή μας για μειώσεις, ειδικά σε ευάλωτες κοινωνικά ομάδες, προσπεράστηκαν με αφορισμούς και χαρακτηρισμούς, δηλαδή ότι είμαστε «λαϊκιστές» και «
Μπορεί όμως να υπάρξει ένα διαφορετικό μοντέλο περισσότερο κοινωνικό, με νέα έργα και δημοτικά προγράμματα με γνώμονα τον άνθρωπο; Μα προφανώς, όμως αυτό απαιτεί βούληση, προσπάθεια και όραμα. Απαιτείται μια δημοκρατική διαδικασία σύνταξης του προϋπολογισμού, αλλά και ένα προγραμματισμό έργων με βάση τις ανάγκες και τις προτεραιότητες των δημοτών. Ένα σχέδιο με έμφαση στη νεολαία, με τη δημιουργία μιας αντίστοιχης επιτροπής για τη διαμόρφωση προτάσεων από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, με τη δημιουργία ή εύρεση χώρου, π.χ. δημοτική βιβλιοθήκη, ως στέκι για τη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα και όχι μόνο. Και επιπλέον, τη δημιουργία δημοτικού κτιρίου για τις ανάγκες δημοτών της Τρίτης Ηλικίας αλλά και ένα νέο Κέντρο Υγείας. Ταυτόχρονα, υπάρχει ανάγκη για τη δημιουργία δημοτικών βιωματικών προγραμμάτων με συνέπεια στον χρόνο σε όλες τις Κοινότητες, σε όλες τις γειτονιές με έμφαση σε διάφορους τομείς (υγεία, ανεργία, επιμόρφωση, περιβάλλον, κοινωνική αλληλεγγύη κ.α.), όχι μόνο παρουσιάσεις και διαλέξεις. Δημοτικά προγράμματα που θα στοχεύουν στην εργασιακή ή κοινωνική ένταξη ανθρώπων από ευπαθείς ομάδες.
Η πρότασή μας για ένα Δήμο πιο ανθρώπινο δεν σταματούν εδώ, καθότι αν κάποιος οδηγήσει στις επτά το απόγευμα από το Γεράνι μέχρι το Κολυμβάρι είναι σαν να βλέπει ταινία τρόμου: δρόμοι χωρίς φώτα και άνθρωποι δίχως κίνητρα να μείνουν σε αυτό τον -ρημάδι- όμορφο τόπο. Παρατηρούμε επίσης υπέρογκα ποσά για τον εργολάβο καθαριότητας, ο οποίος έχει αρμοδιότητα να καθαρίζει μια φορά τον χρόνο δημόσιο χώρο σε κάθε Κοινότητα, ενώ η αποκομιδή των σκουπιδιών σε ορισμένα χωριά, με ταβέρνες και βίλες, γίνεται τρεις φορές την εβδομάδα. Τις υπόλοιπες μέρες παρακαλάμε να μην έχει αέρα. Κι όμως δεν παρατηρείται κάποια τροποποίηση του ήδη υπάρχοντος συστήματος συνολικά στην καθαριότητα.
Επιπρόσθετα, οι Παιδικοί Σταθμοί είναι ελάχιστοι, γίνονται παιχνίδι ρουσφετιών στη σκακιέρα των Αντιδημάρχων, ενώ θα μπορούσαν να κατασκευαστούν νέο, με παραπάνω προσωπικό, προκειμένου να μπορούν να ικανοποιήσουν τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων που κατοικούν στον Δήμο μας. Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες, αλλά ο παρανομαστής είναι ένας: θεωρία και πράξη έχουν ξανά δρόμο παράλληλο. Ένας προϋπολογισμός δίχως την ενεργή συμμετοχή των ανθρώπων! Γι’ αυτό και καταψηφίστηκε από τη μεριά μας. Πριν απαντήσουμε λοιπόν στο ερώτημα τι Δήμο θέλουμε, καλό να είναι να απαντήσουμε στο τι είδους άνθρωποι θέλουμε να είμαστε. Αγωνιώντας για ένα Δήμο ενεργό, δίχως αιρετούς φοβισμένους ή περιορισμένους, θα επιμένουμε να διεκδικούμε μια ζωντανή καθημερινότητα για όλες και για όλους.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΝΑΚΗΣ, δημοτικός σύμβουλος Πλατανιά, εκλεγμένος με τη «Λαϊκή Συσπείρωση»
