Με παίρνουν όμως και αρκετοί αναγνώστες, είτε για να σχολιάσουν αυτά που γράφω στη στήλη είτε για να ανταλλάξουμε απόψεις γενικότερα.
Ένας από αυτούς κι ο κύριος Νίκος, Κισαμίτης, που σε λίγους μήνες συμπληρώνει τα 85 χρόνια του. Σας μεταφέρω συνοπτικά αυτά που μου είπε. Συνοπτικά τρόπος του λέγειν βέβαια καθώς η συζήτηση μας ξεπέρασε τη μια ώρα… Πως πέρασε αυτή η ώρα δεν το κατάλαβα αφού είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα λόγια του, στα οποία αποτυπώνονταν η θλίψη και η αγωνία μια ολόκληρης γενιάς. Μιας γενιάς που τα έζησε όλα, ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν μέχρι πριν λίγες μέρες όσοι έχουν απομείνει από αυτή.
Μου είπε πολλά ο κ. Νίκος, ξεχωρίζω όμως τα παρακάτω:
“Μπορούμε να φανταστούμε τους βαριά άρρωστους από τον κορωνοϊό; Να δίνουν την μεγάλη τους μάχη, κάποιοι από αυτούς την τελευταία χωρίς να έχουν δίπλα τους δικούς τους ανθρώπους; Να τους κρατήσουν το χέρι, να τους πουν λόγια παρηγοριάς; Να έχουν δίπλα τους γιατρούς και νοσοκόμες χωρίς να μπορούν να δουν την έκφραση του προσώπου τους πίσω από τις μάσκες; Και όσοι δεν τα καταφέρνουν να κηδεύονται ή να καίγονται πάλι μόνοι, χωρίς να μπορεί κάποιος να τους πει το τελευταίο αντίο; Ακόμη κι αυτοί που πεθαίνουν από άλλη ασθένεια ή από γηρατειά, άκλαυτοι πάνε. Σε στενό οικογενειακό κύκλο, χωρίς καν να ανακοινωθεί ο θάνατος τους. Περίμενα εγώ παιδί μου, να ζήσω τέτοιες μέρες. Περίμενε η γενιά μου να το ζήσει κι αυτό; Εμείς που ζήσαμε κατοχή, εμφύλιο, πείνα, μετανάστευση, χούντα, αλλά και τα πρόσφατα μνημόνια;”
Μου είπε πολλά και ενδιαφέροντα ο κ. Νίκος, τα οποία δημοσίευσα στη “Στήλη Άλατος” στην εφημερίδα Νέοι Ορίζοντες της Τετάρτης 1-4-2020.
α.κ.Μ.
